In sommige religieuze gemeenschappen kregen de dochters net als hun moeder op hun blote billen kregen tot ze gingen trouwen.

Een verhaal over de opvoeding in een kleine religieuze gemeenschap, gepubliceerd in 2016 op Tumblr.

Het is kwart over 4 in de middag en het huis ziet er prachtig uit. Het mooiste daarvan is dat ik vooruitloop op mijn planning met genoeg tijd om het diner af te ronden en nog een laatste kijkje in de spiegel te nemen voordat hij aankomt. Alles moet perfect zijn!

Tegen zes uur loopt mijn man door de deur en vindt zijn toegewijde vrouw in zijn gezellige huis klaar om de vele gasten te verzorgen die we zullen hebben. Eindelijk voel ik dat ik na vele jaren de vrouw ben geworden waar ik alleen maar van droomde dat ik die zou zijn.

Dan heb ik het niet over perfectie, maar juist door mijn fouten te herkennen en mijn manier van doen aan te passen, is een enorme stap voor mij, of voor ieder willekeurig meisje dat het meisje van de dromen van een man wil zijn. Ik kan het alleen maar beschrijven als een intuïtief verlangen dat we sinds onze jeugd bij ons dragen en bepaald wordt door liefde, regels en discipline.

Ik denk graag dat het natuurlijk is, maar mijn moeder had zeker veel te maken met mijn verlangen om een ​​liefhebbende en onderdanige vrouw te zijn, net zoals ze zelf was. Mijn vader had altijd het laatste woord en noch moeder, noch de kinderen zouden hem in twijfel trekken (tenzij wij meisjes erop uit waren om pijnlijke billen te krijgen). Trouwens, met ‘wij’ bedoel. ik mij en mijn zussen, maar ook mijn moeder. Het was geen geheim dat ze ook op haar billen kreeg van papa. Mijn aanname is dat ze wilden dat we hun levensstijl zagen en zouden overnemen als onze manier van leven in plaats van iets vreemds of mishandeling. Hoe dan ook, we hebben het nooit in twijfel getrokken. Het enige dat we wisten was dat mama op haar billen kreeg net zoals mijn zussen en net zoals ikzelf als we niet aan de verwachtingen van mijn vader voldeden.

Ik weet dat velen die dit lezen mijn vader misschien als een tiran zien, maar eerlijk gezegd wisten we dat hij altijd zorgzaam was en hij het beste voor ons wenste. Daar hebben we nooit over getwijfeld.

Het was gewoon hoe het leven was in onze kleine religieuze gemeenschap met zijn traditionele waarden, rollen en moraal. Vader was het hoofd van het huis en onze moeder en kinderen onderwierpen zich aan zijn autoriteit. Zowel jongens als meisjes werden opgevoed om dezelfde rollen te vervullen als ze ouder waren.

Zo waren mijn zussen en ik geen onbekende voor de taken die mijn moeder deed als moeder en als vrouw. Ik was de oudste en hielp met mijn jongere broers en zussen, en hielp met het schoonmaken van het huis. Het was veel werk maar ik waardeerde het ieder moment opnieuw.

Vader had verwachtingen van ons allemaal. De jongens hielpen ons met werkzaamheden buiten de deur en hielpen ons soms met zwaardere taken. Het hebben van verschillende regels betekende ook verschillende gevolgen voor het niet naleven ervan. Voor de jongens betekende dit meestal meer werk en verlies van speciale privileges, zoals uitgaan met vrienden of televisie kijken. Wat betreft de meisjes betekende dit billenkoek.

Het leek destijds een algemeen gedeelde overtuiging dat meisjes veel emotioneler en lichamelijk zwakker zijn dan jongens. Daarom reageerden meisjes heel goed als ze op hun billen krijgen en dan doet het er niet toe hoe oud die meisjes zijn. Iedereen kan de trots of hooghartigheid van een jong meisje of een volwassen vrouw gemakkelijk veranderen in onderdanigheid door haar op haar blote billen te geven met de hand of met een voorwerp. Ik kan natuurlijk dit niet als een universele waarheid bevestigen, maar voor mezelf ben ik zeker. van dat het krijgen van billenkoek op mijn blote billen elk vrouwelijk verlangen in mij heeft aangewakkerd dat vaak wordt beschreven als vriendelijk, zachtaardig, liefhebbend en onderdanig. In onze gemeenschap staat een meisje onder de zorg van haar vader en op een dag zal ze onder de zorg en verantwoordelijkheid van haar echtgenoot vallen.

Dit werd ons duidelijk geïllustreerd in de manier waarop onze vader met moeder omging toen ze haar klusjes verwaarloosde of openlijk onbeschoft was tegen vader of iemand anders om een ​​onterecht reden. Iedere keer dat papa een leermoment zag, vroeg hij mijn zussen en mijzelf naar zijn kamer te komen om te zien hoe een vrouw die zich misdragen wordt aangepakt.

Vader gebruikte meestal een riem, althans tijdens de keren dat hij billenkoek gaf waar ik. bij was.  Hoe onze moeder op haar billen kreeg was niet veel anders  dan van. hoe wij het kregen. Eerst wordt ze naar haar kamer gestuurd waar ze met de handen achter haar rug naar de deur staat en geen woord zeggen mag. Nadat ze een tijdje had gekregen om na te denken over haar acties, nodigde papa de overige meisjes in het huis uit om zich bij hem en moeder in de kamer te voegen en wij gingen stilletjes langs de muur staan.

Vader zou dan op het bed gaan zitten en haar naar hem toe laten kijken en hij zou haar vertellen wat ze verkeerd heeft gedaan, wat van haar wordt verwacht, en wat haar straf is.

Ik kon me altijd goed met haar identificeren, niet alleen als mijn vrouwelijke rolmodel, maar ook hoe we reageerden op deze strafsessies.  Zowel zij als ik gingen altijd huilen tijdens de preek voordat de werkelijke billenkoek begon. Het waren gemengde gevoelens van schuld, angst en verwachting van zere billen.

Vader stond op en leidde haar naar de rand van het bed, waar ze haar ellebogen plat legde en hij haar rok optilde en haar onderbroek naar beneden trok.

Het klinkt cliché, maar in die tijd was het echt ongehoord dat een meisje iets anders droeg dan rokken of jurken. Ieder meisje dat toen iets anders droeg dan rokken en jurken rebelleerde tegen de natuurlijke orde van mannen en vrouwen. Voor ons meisjes, was het dragen van een rok altijd een herinnering om altijd in ons beste gedrag te zijn, omdat een meisjesrok gemakkelijk altijd en overal kan worden opgetild voor een goede pak slaag.

Tegen de tijd dat mijn moeders onderbroek op haar enkels lag, liepen haar tranen al over haar wangen. Toen hief vader zijn arm op om snelheid te krijgen en liet hij zijn arm snel zakken om daarmee het luide geluid te krijgen van moeders billen die door zijn riem werd geraakt. Geleidelijk aan verhoogde hij zijn kracht, iedere gil werd luider en luider.

De vrouw die voorovergebogen op bed lag, was niet anders dan wij. Ze bewoog haar billen zachtjes heen en weer na iedere klap in een poging om de pijn te verzachten. Ze huilde hardop en verontschuldigde zich voor haar fouten en beloofde dat het niet meer zou gebeuren.

In sommige huishoudens was je nooit te oud om op je blote billen te krijgen.

We wisten natuurlijk al op jonge leeftijd dat dit onwaarschijnlijk was, want als er iets is dat we hebben geleerd door te kijken hoe mijn moeder op haar billen kreeg, was dat we vroeg of laat weer op onze billen zouden krijgen waarvoor we eerder billenkoek hadden gekregen. Waarom? Misschien omdat geen enkele straf in de wereld ons kan vervolmaken, maar het kan ons wel herinneren aan onze plaats en verwachtingen. Misschien is het door dit idee dat ik geïnspireerd ben om niet de perfecte vrouw te zijn, want dat kan ik niet, maar om de beste vrouw te zijn die ik kan zijn. Zo wist ik dat noch ik, noch mijn zussen ooit te oud zullen zijn om straf op onze billen te krijgen.

Nadat mijn vader klaar was met mijn moeder op haar billen te geven, stond ze op met een rood snikkend gezicht. Een gloeiend rood achterwerk. Moeder tilde dan haar gezicht op en keek ons ​​aan met haar door de war en haar onderbroek nog steeds om haar enkels. Vernederd maar met overtuiging verontschuldigde ze zich dat ze een slecht voorbeeld was als echtgenote, als moeder, als een vrouw. Ze bekende haar fouten aan ons en waarschuwde ons goed te zijn. Ze wendde zich toen tot mijn vader en bedankte hem voor zijn liefde, voor zijn straf, voor zijn leiding die hij biedt. Haar verontschuldiging werd geaccepteerd zonder enige teleurstelling op het gezicht van mijn vader. Hij verwelkomde haar in zijn armen, kuste haar en verklaarde zijn liefde voor haar.

Ik was stiekem jaloers op al die momenten in de hoop dat ik ooit een liefhebbende en zorgzame echtgenoot kon vinden. Dat is de reden waarom elke keer dat ik me misdroeg of mijn verantwoordelijkheden verwaarloosde, ik mijn billenkoek accepteerde wetende dat elke klap die ik kreeg, me voorbereidde om de beste vrouw te zijn die ik kan zijn.

Eerder gepubliceerd op het Daphne Fotoblog op 5 juni 2016.