11 september 2010

Sinds kort heeft elisa een nieuwe kamer, daarom waren we uitgenodigd voor een feestje! Een gezellige manier om een drukke werkweek af te sluiten. Vanaf 18.00 uur waren we welkom, zo had ik het tenminste in de uitnodiging gelezen. Na een drukke werkdag en een speurtocht in de stad op zoek naar een kadootje om mee te nemen was ik om 18.30 aardig in de buurt van elisa’s nieuwe optrekje.

Ik ben niet zo heel bekend in die buurt en terwijl ik zoekend speurde naar een straatnaambordje hoorde ik de ringtone van Victor op mijn mobiel. Die heb ik expres ingesteld omdat ik het handig vind om meteen te weten dat het Victor is die belt, een gewaarschuwd mens telt immers voor twee. “Hallo zeg, waar ben je nu? We vroegen ons af waar je blijft”, klonk het opgewekt. Ik antwoordde even opgewekt dat ik al aardig in de buurt was en verwachtte binnen 5 minuten het juiste huis wel te hebben gevonden. “Nou ik zou maar opschieten, je bent inmiddels al 36 minuten te laat en je weet wat dat betekent” klonk het nog opgewekter. “Nee dat weet ik helemaal niet”, sputterde ik al iets minder opgewekt tegen “en bovendien was 18.00 uur een richtlijn hoor” begon ik al automatisch tegen te sputteren. “De teller tikt door”, klonk de me nu irritant overkomende opgewekte stem van Victor.

Om precies 18.41 uur belde ik aan. Tot mijn verbazing (ik verwachtte een kamer vol visite) was ik na Victor de eerste gast die arriveerde. En (het leven is toch helemaal niet eerlijk) kreeg de rest helemaal niets te horen over te laat komen toen ze een voor een binnendruppelden.

De stemming zat erin!

Het was al snel gezellig! Na een kwartiertje sneuvelde elisa’s bed omdat mickey er iets te enthousiast op neerplofte, de schroeven vlogen ons om de oren en mickey keek gepast beteuterd. Gelukkig waren er twee handige mensen in de buurt (Victor en jennifer) die het snel konden repareren. Niet lang erna zag jennifer kans een glas te breken op zo’n manier dat de glassprinters door de hele kamer terecht kwamen. De stemming zat er dus al snel goed in!

Na de pizza herinnerde elisa Victor er nog even aan dat ik te laat was gekomen en haalde ze een enge (door een Britse kennis van elisa gemaakte) paddle onder haar bed vandaan. Ondanks al mijn protesten lag ik al snel over Victor’s knie en deelde hij 41 meppen met het onding uit.

De toon van de avond was weer gezet. De house warming werd ook een bottom- warming party. Kaartspelletjes en babbelen werd afgewisseld met klappen. Verschillende gasten belandden over de knie van Victor en/of de leuning van de bank.

Het verschil met andere feestjes

Dat onderscheidt Daphne feestjes altijd van andere feestjes.

Net als op elk feestje drinken, eten en praten we met elkaar en hebben we lol. Ook met Victor hoor, totdat hij weer iemand bij de nek of haren grijpt gaan we net zo met hem om als met welke andere vriend dan ook. Maar als hij dat doet dan verandert de dynamiek ook onmiddellijk, dan zie je een heel zelfverzekerd en assertief meisje ineens veranderen in een ‘sub’ meisje. Ik voel het als het bij mezelf gebeurt, het begint met vlinders in mijn buik, ik stribbel wel tegen maar niet echt van harte. Ook bij de anderen zie ik het als toeschouwer vaak gebeuren, de ogen kijken anders, de houding verandert. Ik heb het ook nog nooit meegemaakt dat een van de meiden boos wordt of echt niet over Victors knie belandt. En toch doet het echt flink pijn! Pijn in je fantasie is leuk, in het echt is het echt pijn. Ook op een feestje! Want denk maar niet dat hij dan alleen speels slaat, nee hoor hij gaat gewoon voluit. Maar het idee dat het kan gaan gebeuren maakt Daphne feestjes juist zo leuk. Je weet het nooit zeker, je weet ook niet of het bij jou of een ander gaat gebeuren. Je weet nooit zeker hoe je precies gaat reageren. eng……maar wel op een spannende manier.

Voor iemand die dit nog nooit heeft meegemaakt is het moeilijk uit te leggen. Ik denk dat je het zelf moet meemaken om het te kunnen begrijpen.

Eerder gepubliceerd op de vroegere versie van de Daphne website.