Een vreemd concept

Dominantje plagen blijft leuk!

Wat betekent begeleiding nu voor mij?

Toen ik Victor een jaar of vijf geleden ontmoette vond ik het maar een vreemd concept. Afspraken maken over dingen die voor jou belangrijk zijn met een man; en nog erger gestraft worden als je de deadline niet haalt of je er niet aan houdt. Hoewel spanking al jaren een geïntegreerd onderdeel van mijn leven uitmaakt, kon ik me niet voorstellen dat zoiets voor mij zou kunnen werken.

Maar Victor kan erg goed luisteren en is ook heel goed in het aandragen van allerlei praktische oplossingen voor problemen, na verloop van tijd ging ik me dan ook afvragen hoe het zou zijn als hij ook zou toezien op de uitvoering ervan…….

Na een paar maanden leek het dan ook ineens heel logisch om een ‘begeleidings’ afspraak te maken. Die eerste keer staat nog steeds op mijn netvlies gebrand! Ik was zooooooo zenuwachtig. Voor mij was het echt niet het eerste pak voor mijn billen wat ik zou gaan krijgen, maar wel de eerste keer buiten een relatie en ook de eerste keer dat het over mijn persoonlijke groei en doelen zou gaan. Gelukkig is Victor er goed in om je op je gemak te stellen, eerst werd er koffie gedronken en over koetjes en kalfjes gepraat. Na een tijdje wist hij het gesprek op het begeleidingsgebeuren te brengen, wat was belangrijk in mijn leven, wat wilde ik graag veranderen dat soort dingen. Die eerste keer viel er natuurlijk niets te straffen, wel werden er afspraken gemaakt en doelen gesteld. Niet alleen moeilijke doelen, ook leuke! Dat vond ik heel verrassend. Zo moest (jawel moest nog wel) ik elke dag minstens een uur iets doen wat ik echt leuk vond. Victor maakte een afsprakenlijstje voor me en ook dat kwam er op te staan. Hij legde nog eens goed uit dat het de bedoeling was dat ik dat lijstje elke dag eerlijk invulde en dat we de resultaten de volgende keer zouden bespreken, daarbij keek hij me indringend aan en vroeg of ik begreep dat dit niet geheel vrijblijvend zou zijn. Nou dat snapte ik best, het kippenvel stond meteen op mijn armen.

Dynamiek

Daarna kreeg ik de befaamde introductiespanking! Niet voor straf, gewoon om elkaar beter te leren kennen. Met ons vriendinnenclubje wisselen we vaak ervaringen uit en dan blijkt die eerste keer bij iedereen veel overeenkomsten te hebben. We gniffelen daar vaak om! Maar natuurlijk is de dynamiek bij iedereen anders, dat moet ook wel want geen twee mensen zijn gelijk gelukkig. Voor degenen die de eerste keer verhalen van de ‘oude’ site niet kennen zal ik een beetje vertellen hoe dat in zijn werk gaat.

Het begint met een paar eenvoudige opdrachtjes die ongevaarlijk lijken en makkelijk uit te voeren, iets in de trant van; “Kom eens naast me zitten” en “Doe je schoenen maar even uit”. Heel onschuldig toch. Dus na enige aarzeling doe je dat maar gewoon. Dan legt Victor uit dat dit nu gehoorzamen is en dat het dus helemaal niet zo moeilijk is. Voor je het weet lig je vervolgens over zijn knie en ook dat gaat heel natuurlijk en gemakkelijk, je hebt geen tijd erover na te denken, je hoeft zelf niets te doen het gebeurt gewoon. De eerste klappen zijn niet zo hard en gewoon op je kleding. Net als je begint te denken dat het allemaal reuze meevalt en nauwelijks pijn doet vertelt hij je dat dit niet de manier is waarop zoiets hoort te gaan. Ook nu krijgt de paniek geen tijd om toe te slaan, geroutineerd heeft hij in een paar seconden je billen ontbloot. Na een goedkeurend; “Zo is het beter”, krijg je dan de eerste klappen op je blote billen. Na een tijdje voel je dat je billen behoorlijk beginnen te gloeien en begin je misschien een klein beetje tegen te spartelen. Op dat moment was het bij mij net tijd voor een cola pauze en werd er een beetje geëvalueerd. Toen ik terug kwam van een kort toilet bezoek had Victor wat instrumenten klaargelegd en was het tijd voor een geschiedenislesje. Ik mocht (of is het meer moest) over een kruk (zag eruit als een soort bokje) liggen en Victor vertelde me over de geschiedenis van de tawse, martinet, prison strap en paddle. Natuurlijk werd na het verhaal elk instrument even kort gedemonstreerd op mijn billen. Na afloop vroeg hij wat ik het ergst vond. Heel goed kiezen kon ik niet, maar op dat moment was het de prison strap.

Omdat op mijn lijstje een studie afspraak vond en studie vergrijpen om onverklaarbare redenen altijd worden bestraft met het rietje mocht ik daar ook nog even mee kennis maken.

Na dit alles hebben we nog zitten napraten en kreeg ik voor ik naar huis ging (heel oneerlijk want we waren al klaar) nog een aanmoedigend pak voor mijn billen.

Het ‘ Daphne’ clubje

Vanaf dat moment was ik lid van het ‘Daphne’ clubje en volgden er op regelmatige basis begeleidingsgesprekken, feestjes, uitstapjes en nog veel meer. Ik had ineens niet alleen een Begeleider maar ook een stel leuke (hoewel niet erg solidaire) vriendinnen. En ik kan je vertellen dat voelt als een warm bad! Een hele groep mensen die het niet vreemd vinden dat je beter functioneert na een goed pak slaag, gezellig bij elkaar zijn en overal over kunnen praten en geintjes uithalen (Dominantje plagen blijft leuk!). Ook winkelen wordt nog leuker dan het al was. Samen heb je ineens oog voor heel andere dingen in onschuldige winkels.

Eerder gepubliceerd op de Daphne website op 28 april 2008.