Als ik omhoog kijk ’s avonds, is de hemel er niet meer,
een grote twijfel hangt er tussen de bomen.
Duister en regen reegnen uit de leegte neer
met de onzichtbre haast van onderaardse stromen.

Alleen mijn voeten op de oude grond
verbinden mij met het bestaande,
nauw ademend als zij, de aarde,
– diep in zichzelf gekeerd en wond.
En het enige, dat ik nog zeker weet,
waaruit ik nooit meer word bevrijd
is het vaste, dicht-vertakte leed.
Mijn blaadren roeren in onzekerheid
waarin nog iets van hemels luistren is,
mijn wortlen proeven zoveel duisternis.

Dit gedicht staat in de bundel De Vogel Phoenix van Vasalis, gepubliceerd in 1947.

Eerder gepubliceerd op de vroegere versie van de Daphne website, 1 juli 2002.

Apollo en Daphne, een beeld van Bernini, te vinden in de Galleria Borghese te Rome.

Waarom zijn heesters en de liefste bloemen
Als toevluchtsoord voor vrouwen steeds bezongen?
Omdat een god die fabel had bedongen,
Opdat een god op dit gewas kon roemen.

Zoo hoort men door de eeuwen namen zoemen
Van haar die in die bladerafgrond sprongen:
Omdat een god in haar zich had bedwongen,
Opdat een god in haar zich held kon noemen.

Onstuimig had hij bij haar aangedrongen,
Haar verontrust, en met zijn slanke sprongen
Haar heengedreven tot ze om uitkomst bad.

Laurier, omvang haar met uw geurig blad,
Opdat de god, die haar niet mag beminnen,
Haar streelende zijn lust kan overwinnen!

Dit gedicht staat in de bundel Gestelsche liederen van Simon Vestdijk, gepubliceerd in 1949.

Eerder gepubliceerd op de vroegere versie van de Daphne website, 1 juli 2002.