In de hoek

In de hoek: gewoon wachten is toch de beste optie.

In de hoek.

Als ik betrapt word pak je me in mijn nek en ik moet mee.

‘Zo’, zeg je, ‘en nu eerst hier staan’.

Ik wil niet blijven staan maar durf ook niet weg.

Een beetje wiebelen dan. Ik word meteen tot de orde groepen.

‘Stil staan je staat daar niet voor je plezier’ zeg je.

Ik sta stil. Ik weet niet hoe lang ik dit vol hou maar veel keus heb ik ook niet.

Ik krijg kriebel aan mijn neus.

Ik weet dat ik het je moet vragen om te kriebelen maar dat is zo verschrikkelijk moeilijk.

Als ik het niet doe krijg ik straf en ik heb al straf.

Shit.

Moeilijk parket.

Kriebelen of vragen?

Inmiddels wordt de kriebel wel steeds erger, vragen toch maar, of kriebelen?

Op iets anders concentreren….helpt maar even. Ik kriebel.

Heb je het gezien?

Nee, gelukkig niet, oef.

Je loopt in en uit terwijl ik daar sta. Ik weet niet wat je aan het doen bent.

Hoe lang moet ik hier staan? Soms zeg je het me, nu niet.

Wat komt hierna?

Die actie met mijn fiets was gewoon niet zo slim.

En ook al stond hij er nog dat had niets te maken met mijn oplettendheid.

3 weken achterlaten op een onveilige plek, geen zin om hem op te halen.

Voor hetzelfde geld was hij weg geweest, ik weet het.

En wat heeft het me nou uiteindelijk gekost?

Een half uurtje lopen (in de zon, bellend met een viendin) en 5 minuten naar huis fietsen.

Wat een gedoe weer om niks.

Nu dus wel straf.

Ik weet niet echt hoe zwaar je me dit aanrekent.

Valt wel mee toch? De fiets is er nog.

Of zie je het in het kader van uitstellen en een beetje nalatigheid, dan is het foute boel!

Beurtelings wisselen onrust, kriebel, onzekerheid en rust elkaar af.

Ben uitgedacht, word rustig, nu verveel ik me echt.

Ik wil nu wel dat het over is en dat het begint, ik word ongeduldig.

Weer wiebelen, nu zie je het wel.

‘Vijf minuten erbij’ zeg je.

‘Shit, waarbij?’, denk ik maar sta nu wel stil.

Gewoon wachten is toch de beste optie.

Eerder gepubliceerd op de Daphne website op 15 februari 2006.