Een mogelijk toekomstscenario of een onrealistische fantasie?

Voordat je verder leest…

Dit verhaal is gebaseerd op een fantasie. Soms hebben fantasieën verrassend veel overeenkomst met de werkelijkheid. Misschien is het zelfs veel meer een mogelijk toekomstscenario dan een onrealistische fantasie. Daarom vragen we om je mening in een opinieonderzoek:

• Is dit verhaal (enigszins) realistisch, of helemaal niet?
  
• Is het wenselijk dat dit verhaal werkelijkheid wordt, of juist niet?
  
• Wat spreekt je aan in het verhaal en waarop knap je af?
• Als jijzelf in een situatie zou belanden waarin je kunt kiezen tussen de standaardroute met boetes en eventuele gevangenisstraf, of een alternatieve route met een fysieke straf, waarvoor zou je dan kiezen?
  

De button om naar het opinieonderzoek te gaan bevindt zich onderop je scherm (wordt geopend in een popup).

USA Justice Reform Act

De USA Justice Reform Act werd ingesteld in de laatste maanden van het tweede presidentschap van een zekere miljardair.

De “USA Justice Reform Act” (de JRA) werd ingesteld in de laatste maanden van het tweede presidentschap van een zekere miljardair. Omdat die man niet in staat bleek zijn meest controversiële ideeën in wetgeving omgezet te krijgen, (en sommigen zeggen gelukkig maar) is de JRA vandaag de dag de bekendste erfenis van zijn regering.

Uiteraard is er een hele discussie aan vooraf gegaan. Hoewel het thema lang niet bespreekbaar was door de invloed van #metoo en #blm, werd het toch een ‘hot item’ op het momentum van andere conservatieve wetten die ingevoerd werden en de afschaffing van meer progressieve rechten.

Net zoals bij de discussie over wapenwetten, waar de overgrote meerderheid van de Amerikanen nog steeds van mening is dat recht op wapens noodzakelijk is voor de persoonlijke veiligheid, is er bij de overgrote meerderheid van de Amerikanen ook de overtuiging dat een fysieke straf, en speciaal billenkoek, uitermate geschikt is om ongewenst gedrag af te leren. Het is ook niet logisch dat deze positieve werking plotseling ophoudt wanneer een zekere leeftijd is bereikt.

Anders dan bij de wapenwetten is er geen sterke en rijke NRA  (National Rifle Association) die de politieke besluitvorming kan sturen. Bij de JRA werd de kiem gelegd door conservatieve christelijke stromingen, zoals ze dat ook succesvol gedaan hebben bij het afschaffen van wetgeving rond abortus en homorechten. Het idee werd overgenomen door de economen van beide politieke partijen, die hierin een goede mogelijkheid zagen om uitgaven van het Ministerie van Justitie te beperken. Iedereen wist dat in die tijd de gevangenissen in Amerika overvol waren. Dat was niet alleen vervelend voor de mensen die in de gevangenis zaten, maar ook voor de federale overheid en de belastingbetalers die het geld daarvoor moesten ophoesten. Met de JRA kwam een instrument in handen om deze kosten te verlagen. Het argument dat deze kostenverlaging tot een belastingverlaging zou leiden, heeft enorm geholpen om de JRA goedgekeurd te krijgen.

De invloed van wetenschappelijk onderzoek

Mensen die het hebben ondervonden hebben geen wetenschappelijk onderzoek nodig. Zij weten dat het werkt.

Uiteraard waren er wetenschappelijke onderzoeken waaruit bleek dat het positieve effect van corporal punishment niet overdreven moest worden. Deze wetenschappelijke inzichten werden in de discussie met hetzelfde gemak terzijde geschoven als de onderzoeken waaruit blijkt dat de klimaatverandering een feit is en door menselijk handelen veroorzaakt wordt. Bovendien hadden deze onderzoeken niet betrekking op volwassenen en waren er ook onderzoeken waaruit bleek dat billenkoek, mits goed uitgevoerd, wel degelijk een corrigerend effect op gedrag had.

Nu de JRA al een paar jaar operationeel is, zijn er steeds meer mensen overtuigd geraakt dat een fysieke straf een goede manier is. Dit alles uiteraard op voorwaarde dat deze veilig en deskundig uitgevoerd wordt.

De mensen die het hebben ondervonden en voor hun overtreding een stevig pak op hun blote billen hebben gekregen, hebben geen wetenschappelijk onderzoek of verdere uitleg nodig. Zij weten hoe het voelt en ze weten dat het werkt. Anders dan bij een bekeuring voelde je een paar dagen lang dat je straf had gekregen. Het was een echte les en een aanmoediging om de overtreding niet te herhalen.

Bij de mensen die het nog niet hebben meegemaakt is de gedachte om van een vreemd iemand een hard pak op de blote billen te krijgen dermate weerzinwekkend, dat ze ook geen verdere overtuiging nodig hebben om te begrijpen dat dit een goede manier is om ongewenst gedrag af te leren.

Besparing door kleine criminelen uit de gevangenis te houden

De JRA bespaart de overheid miljarden door kleine criminelen uit de gevangenis te houden.

De JRA bespaart de overheid miljarden simpelweg door kleine criminelen uit de gevangenis te houden. Het idee is dat door wetsovertreders een efficiënte maar tegelijk een indrukwekkende straf te geven, herhalingsgedrag wordt voorkomen. Er is dan een kleinere kans dat ze doorgaan op de ingeslagen weg en een carrière in de criminaliteit gaan nastreven. Uiteindelijk zullen er minder mensen doorgroeien tot een volwaardige en harde crimineel, met alle nadelen die daar voor de persoon zelf en de maatschappij aan vastzit.

Hoewel uiteraard niet in alle gevallen, blijkt dit idee in de praktijk ook te werken. Er komen minder kleine criminelen in de gevangenis door het JRA-systeem en er groeien minder kleine criminelen door tot grote criminelen.

Ook dient het als alternatief rechtssysteem voor mensen die worden beschuldigd van kleine overtredingen van wetten en regels, zoals verkeersovertredingen. In plaats van voor een rechter te moeten verschijnen in een rechtszaal, kan een persoon die wordt beschuldigd van een overtreding of een klein misdrijf ervoor kiezen om voor een “Administrative Case Manager (ACM)” te verschijnen die het bewijsmateriaal onderzoekt, de verklaring van de verdachte aanhoort, het strafblad van de verdachte onderzoekt en vervolgens (indien gerechtvaardigd) een boete en/of een fysieke straf oplegt.

Deze keuzevrijheid werd bij de invoering van de Justice Reform Act gezien als een belangrijk voordeel. Iedere volwassene kon, eenmaal in zo’n situatie aanbeland, zelf kiezen welk traject van toepassing was. Men kon kiezen voor het bestaande rechtssysteem waarvan de voor- en nadelen voor iedereen duidelijk waren, of de alternatieve route via de ACM. Dit zelfbeschikkingsrecht paste perfect bij de Amerikaanse behoefte aan vrijheid en de wens om beslissingen in eigen hand te hebben.

Veilig voor vrouwen en minder kosten voor advocaten

De meeste vrouwen hebben liever een stevig pak op hun blote billen dan dat ze naar de gevangenis moeten.

Vreemd genoeg lijkt het erop dat veel burgers, ondanks de duidelijke pijn en vernedering die ermee gepaard gaan, de voorkeur geven aan de eenvoud en snelheid van lijfstraffen boven rijontzeggingen, jarenlange voorwaardelijke straffen of zelfs opsluiting.

Vooral vrouwen kiezen in grote meerderheid voor de alternatieve JRA-route als die mogelijkheid aan hen geboden wordt. Verreweg de meeste vrouwen hebben liever  een stevig pak op hun blote billen dan dat ze naar de gevangenis moeten. De gevangenis was en is voor vrouwen absoluut niet een veilige omgeving. Ze zeggen wel dat de gevangenis een hel is voor mannen die niet bovenaan in de pikorde staan en voor vrouwen is het nog veel erger. Misstanden als ongecontroleerd geweld en verkrachting zijn en waren aan de orde van de dag. Om in plaats daarvan in een veilige omgeving een pak slaag op de billen te mogen ontvangen, is dan een aantrekkelijk vooruitzicht.

Uiteraard is dit alleen mogelijk voor kleine vergrijpen en overtredingen, met als bedoeling dat daarmee de grotere overtredingen en misdrijven voorkomen worden. Uit de statistieken blijkt dat dit bij de meeste vrouwen ook daadwerkelijk zo werkt. Vrouwen die zo snel mogelijk na een kleine overtreding een stevig pak billenkoek op hun blote billen krijgen, begrijpen die boodschap heel goed. Ze nemen de les die ze op hun billen krijgen ter harte en laten daarna ander gedrag zien. Dat is in de hele geschiedenis ook nooit anders geweest. Uiteraard vermindert dit educatieve effect van billenkoek na verloop van tijd, maar met het systeem van de JRA-annotation is daarvoor een oplossing gevonden.

Geen advocaten

De kosten van een advocaat kunnen vermeden worden.

Een ander groot voordeel van het JRA-systeem is dat daarbij geen advocaten toegestaan zijn. Uiteraard heeft dit ook een potentieel nadeel. Het zou kunnen gebeuren dat iemand door een ACM een fysieke straf opgelegd krijgt, waarbij de bijstand van een advocaat dit had kunnen voorkomen of verminderen. Men redeneerde dat de ergste consequentie hiervan is dat deze persoon dan mogelijk ten onrechte een pak billenkoek krijgt en daardoor een paar dagen pijn voelt. In vergelijking van de voordelen van het uitsluiten van advocatenbijstand vond men dit nadeel nietig.

Het grote voordeel van de uitsluiting van advocaten is natuurlijk een enorme besparing van kosten. De overheid hoeft geen pro-deo advocaten te betalen. Voor degenen die vanwege hun inkomen zelf een advocaat zouden moeten inhuren, kunnen deze hoge kosten bespaard blijven. Deze kosten kunnen behoorlijk oplopen. Het uurtarief van een advocaat bedraag in Amerika ergens tussen 50 tot duizenden dollar per uur. Kleinere plaatsen en steden kosten over het algemeen minder, terwijl dichtbevolkte, stedelijke gebieden het duurst zijn. Hoe ingewikkelder de zaak en hoe ervarener de advocaat, hoe hoger het uurtarief. Gemiddeld variëren de kosten voor een advocaat van $255 tot $520 per uur (stand 2022).

Een bijkomend voordeel van dit alles is dat juridische procedures die zich normaliter jarenlang kunnen voortslepen in de rechtbank, nu met het JRA-systeem goedkoop en snel kunnen worden afgehandeld. Dit blijkt ook het beste te werken. Een consequente die ‘sharp and quick’ is heeft het meeste effect.

Invoering van de JRA

In de Justice Reform Act kwamen een aantal onmiskenbare Amerikaanse kernwaarden bij elkaar.

In de Justice Reform Act kwamen een aantal onmiskenbare Amerikaanse kernwaarden bij elkaar. Een hang naar het verleden. Comfort voor de rijken die zich dat kunnen veroorloven, terwijl het uiteindelijk resultaat hetzelfde blijft. Kostenbesparing, efficiëntie en belastingverlaging. Vergelding: een gerechtvaardigde straf voor degenen die dat verdienen. En misschien ook: de terugkomst van de ‘good old-fashioned spanking‘.

De “fysieke straffen” die van dit systeem een onderdeel zijn, worden in Regionale Strafcentra gegeven door speciaal opgeleide strafbeambten (Punishment Administrators, PA’s). Lijfstraffen die in die centra worden gegeven variëren van bescheiden pak billenkoek zoals dat in het verleden in bijna ieder gezin werd toegepast, een aantal klappen met een paddling zoals we dat in Amerika van oudsher kennen vanuit het onderwijs tot zware afstraffingen met een strafriem, de prison strap. Zoals de naam doet vermoeden werd dit instrument in het verleden in gevangenissen gebruikt, zowel bij mannen als bij vrouwen.

Hoewel de JRA een drastische verlaging van de gevangenisbudgetten mogelijk maakte, weerhield dat politici er helaas niet van om te snoeien in de budgetten voor strafcentra. Het resultaat was dat mensen soms weken moesten wachten op hun strafafspraken, en soms leidde onderbezetting in de centra ertoe dat mensen urenlang ongemakkelijk in de rij stonden te wachten tot hun geplande straf eindelijk werd uitgevoerd. Regionale Strafcentra kregen daardoor een nogal slechte reputatie. Het leek alsof het systeem aan het dichtslibben was.

De “Poortwachter-straf” werd ongeveer vijf jaar na het ontstaan van het JRA-systeem ingevoerd. Natuurlijk geloven politici van een bepaalde kleur dat marktwerking altijd beter is en dat private ondernemingen de voorkeur hebben boven overheidsinstanties. Er werd dus druk uitgeoefend om alternatieve privé Strafcentra op te richten. Maar politici van de andere kant van het politieke spectrum beweerden dat het voorstel de deur opende naar een voorkeursbehandeling van de elite. Zij vreesden dat alternatieve particuliere strafcentra gewoon een manier zouden zijn voor rijke mensen om “echte” straffen te ontlopen.

Het compromis – het Poortwachter Strafcentrum

De Justice Reform Act  werd relatief eenvoudig aangenomen in het Congres en in de Senaat.

Gelukkig werd een wetgevend compromis bereikt dat tegemoet kwam aan de bezorgdheid van de wetgevers van alle zijden van het gangpad. Er werden Poortwachter Strafcentra opgericht voor diegenen die het zich konden veroorloven er gebruik van te maken. Deze centra boden snelle afspraken aan en zouden voldoende bemand zijn omdat ze ondersteund werden door gebruikersvergoedingen, en niet door belastinggeld. Juist het tegendeel was waar: een groot deel van de rekening die mensen gingen betalen bestond juist uit belasting, die weer terugvloeide naar de schatkist van de overheid. Elke bezorgdheid dat de straffen hier in het gedrang zouden komen werd opgelost door één eenvoudige procedure: in de eigenlijke strafkamer zouden door de overheid geleverde strafbeambten aanwezig zijn. Dat maakte een soort administratieve “firewall” tussen de eigenlijke strafkamer en de rest van het Poortwachter Center. Strafbeambten zouden ook willekeurig toegewezen worden aan Poortwachter Centra, en uitsluitend op dagelijkse basis, wat de mogelijkheden om hen om te kopen of op een andere manier te compromitteren zou verminderen.

Er waren wel wat protesten, maar dat was niet indrukwekkend. Niet alleen de Justice Reform Act,  maar ook de latere toevoeging van de Poortwachter-straf en het Poortwachter strafcentrum werden relatief eenvoudig aangenomen in het Congres en in de Senaat. Wat daarbij waarschijnlijk een belangrijk rol speelde was dat het samenviel met de zoveelste Covid uitbraak.

Dit resulteerde in een systeem dat werkte! Poortwachtercentra verminderden de werklast van de Regionale Strafcentra met een aanzienlijk percentage, terwijl zij tegelijkertijd bijdroegen aan het hele JRA-systeem door belastingen en heffingen af te dragen.

Eigenlijk heeft de term Poortwachter-straf een slimme dubbele betekenis. Voor de meeste mensen impliceert het woord “Poortwachter” een speciale dienst van hoge klasse, zoals de Poortwachter van een kasteel of een stad. Het heeft ook de betekenis dat het voorkomt mensen te lang in procedures blijven hangen door snel actie te ondernemen, zoals bij afwezigheid door ziekte. Maar er is ook een weinig bekende middeleeuwse betekenis voor het woord Poortwachter. In die tijd was een Poortwachter een officier van de koning belast met het innen van belastinggeld én het uitvoeren van (lijf-)straffen.

Mary Adams, een gewoon Amerikaans meisje

Mary had veel vriendinnen met wie ze graag uit ging als ze daar de tijd voor had.

Mary Adams is geboren en opgegroeid in een provinciestad in Oklahoma in een onopvallend gezin, samen met een broer en 2 zussen. Mary is de oudste. Haar ouders hadden een succesvolle winkel met enkele filialen in wit- en bruingoed. Wasmachines, keukenapparaten, maar ook computers en dergelijke. Ze werkten beide fulltime en de kinderen hielpen buiten schooltijd en als het huiswerk af was. Waarschijnlijk ligt hier ook de basis voor de latere technische interesse van Mary.

Mary Adams had veel vriendinnen met wie ze graag uit ging als ze daar de tijd voor had. Zowel het leven als Mary waren eigenlijk nauwelijks gecompliceerd. Alles verliep harmonieus.

Als het gaat om gedragsproblemen is er met Mary nooit iets aan de hand geweest. Ze had geen belangstelling voor drugs, drank of vriendjes. Haar ouders waren ook niet streng. Ze werd gestimuleerd om haar ambities waar te maken en dat was precies wat Mary deed.

Ze wist wel dat sommige vriendinnen strenge ouders hadden en van hun ouders regelmatig billenkoek kregen. In een conservatieve staat als Oklahoma was dat helemaal niet ongebruikelijk. In het gezin van Mary speelde dat in ieder geval geen enkele rol.

Billenkoek op school

Mary heeft op haar High School 2 keer op haar billen gekregen.

In het Student Handbook en in de Code of Conduct van de High School waar Mary naar toeging stond ook vastgelegd dat lijfstraf, corporal punishment tot de mogelijkheden behoorde. Dat was wel een kwestie toen ze als ‘ freshman’ op de High School begon, Zowel de ouders als de studenten moesten ervoor tekenen dat ze dit begrepen en ermee akkoord gingen. Maar de reputatie van de school was goed en bovendien was er ook geen alternatief voorhanden. Op basis van je postcode ging je naar een High School. Er was weinig te kiezen. Je moest het doen met het aanbod van precies één High School, tenzij je zoveel geld had dat je kon kiezen voor een privé school.

Het is in haar schooltijd twee keer voorgekomen dat ze swats met de paddle kreeg. Dat is relatief weinig. Sommigen krijgen ieder schooljaar een paar keer met de paddle.

De eerste keer was toen ze 16 was. Het betrof het een vechtpartij waar ze in verzeild was geraakt. Vechten was uiteraard verboden. Het standaard beleid was dat altijd alle betrokken kemphanen de paddle krijgen. Mary moest dus de volgende dag vroeger op school aanwezig zijn om haar straf te krijgen. In het kantoor van de schooldirecteur moest ze voorover buigen en haar knieën beetpakken. Onder het toeziend oog van de directiesecretaresse die als getuige aanwezig was, kreeg ze van de directeur 5 harde klappen met de paddle op haar billen. Ook al had Mary uit voorzorg een tweede onderbroek aangedaan, was het na de tweede klap huilen. De volgende klappen waren net zo hard. De directeur wilde echt duidelijk maken dat vechten niet toegestaan was. Hij werd hierin volledig gesteund door het schoolbestuur.

De tweede keer was tijdens het laatste jaar, vlak voor haar graduation. Mary had meegedaan aan de Senior Skip Day, en dat betekende dat ze gespijbeld had. Ze zat daarmee in hetzelfde schuitje als al haar klasgenoten die het aangedurfd hadden om mee te gaan bij deze verboden maar daardoor spannende activiteit. Ook hiervoor kreeg ze, net als alle andere betrokkenen, de straf die hiervoor stond. Dat betekende 3 klappen met de paddle voor iedereen. Maar deze keer waren de klappen zeker niet hard en was het eigenlijk allemaal eerder lichtvoetig en vrolijk, dan grimmig en streng.

Mary’s studietijd in Tulsa

Mary Adams en de medebewoonsters van haar sorority.

Na haar High School ging ze studeren aan de University of  Tulsa. Ze haalde daar een master in IT en in economie.

Tijdens haar studietijd was ze lid van één van de zes sororities, die de universiteit rijk was. Ze woonde ook haar hele studententijd in een sorority house, waar 50 studentes een kamer hadden. Voor de eerste drie jaar waren dat gedeelde vierpersoonskamers en in het laatste jaar kreeg ze een eigen kamer.

In het sorority house speelden de house parents een belangrijke rol. Het was een vriendelijk stel dat bijna hun hele leven aan het sorority house verbonden was geweest. Ze waren High School Sweethearts. Ze hadden elkaar op de High School leren kennen en waren direct getrouwd. Ze hadden beide ook in Tulsa gestudeerd. Zij woonde toen in hetzelfde sorority house en hij in een fraternity house vlakbij. Na het afstuderen zijn ze blijven hangen als house parents. In het sorority house hadden ze tot taak om de logistiek en het huiselijke leven in het huis in goede banen te leiden, waarbij de bewoonsters allerlei corveediensten moesten doen. Dat ging niet altijd even goed, wat irritatie en spanningen tot gevolg had. Het waren ook de momenten dat het echtpaar verzuchten dat ze terug verlangden naar het verleden, toen ze zelf student waren en hoe het tot sinds kort gebleven was, toen ze als house parents hier woonden en werkten.

Greek Life, de sororities en de fraternaties, waren toen eigenlijk nog veel populairder dan nu. Er was veel voorlichting zodat de nieuwe studenten een goede keuze konden maken.

Een meisje dat in die tijd lid wilde worden (‘little‘) en in het sorority house wilde wonen, werd toegewezen aan een ouderejaars (‘big’).

De ontgroeningsweek

De littles werden na het avondprogramma door de big sisters meegenomen naar hun kamer.

Om toegelaten te worden moest ze eerst door de ontgroening heen komen. Dat duurde een hele week, waarin elke dag opdrachten uitgevoerd moesten worden. Uiteraard waren dat grotendeels onmogelijke opdrachten, vooral bedoeld om het onderlinge groepsgevoel te versterken. Elke avond werden de littles meegenomen naar de kamer van haar big sister. Als de opdrachten van die dag niet helemaal correct waren uitgevoerd, was het de bedoeling dat de littles daarvoor van hun big sister straf op hun billen kregen.

Sommige ouderejaars vonden dat vooral sneu en gaven wat symbolische klapjes. Er waren ook altijd big sisters die dat anders zagen. Dat vertelden ze ook tijdens open dagen aan nieuwe studentes die samen met hun ouders wilden weten hoe het was om in het sorority house te wonen. If I am your big, I gonna spank your bare for real.  Dat was omdat ze oprecht vonden ieder pak op de billen echt en indrukwekkend moest zijn en a spanking is not a spanking when it is not on the bare, omdat ze tot dan toe altijd zelf op die manier op hun billen hadden gekregen,  omdat ze het belangrijk vonden om de nieuwe meisjes goed uit te testen of een combinatie hiervan. Het bijzondere was er ook altijd voldoende rushees waren die in hun application aangaven dat wel zouden willen dat deze strenge meiden hun big sister zouden worden.

Tijdens de ontgroeningsweek werden de littles elke avond meegenomen na het avondprogramma door de big sisters naar hun kamer. De prestaties van die dag werden dan doorgenomen, al dan niet met bijpassende billenkoek. Er waren dan ook altijd een paar littles die een onvervalst pak op hun blote billen kregen, gevolgd door een tijd in de hoek staan.

De laatste vrijdagavond was de Hell Night. De nieuwe meisjes, de pledges, wisten dan dat de klappen altijd echt waren en dat iedereen ze op hun blote billen gingen krijgen, en ook niet apart maar waar iedereen bij was. Dat was allemaal om duidelijk te maken dat als je lid was van een sorority, je er tegen moest kunnen dat straf op je billen zou krijgen zodra daar aan aanleiding voor was.

Iedere bewoonster had haar eigen paddle

Niet niet zo lang geleden had iedere bewoonster een eigen paddle en was billenkoek een regelmatig terugkerende gebeurtenis.

Als dat allemaal doorstaan was en de meisjes waren lid geworden en kwamen in het sorority huis wonen, kregen ze bij de initiation hun pin en hun eigen persoonlijke paddle van hun big sister.

Als ze dan eenmaal in het sorority house woonden, was billenkoek de standaard corrigerende maatregel. Voor sommige meisjes was dat helemaal nieuw en voor andere meisjes was dat precies zoals ze dat vanuit thuis ook gewend waren. In de nieuwe situatie kregen ze hun billenkoek vooral van de house parents, maar soms ook nog wel van hun big sister. Afhankelijk van de aanleiding gingen de meiden over de knie om billenkoek te krijgen met de hand of met een haarborstel. Of het ging met de paddle, waarbij de dames krom moesten staan.

Veel voorkomende aanleidingen waren te weinig aandacht voor de studie, ’s avonds na de vastgestelde eindtijd thuiskomen, het niet doen van corvee of het overtreden van één van de vele regels in de traditie van de sorority.

Gedurende de loop van de dag werden namen op een bord in de gang geschreven van de bewoonsters die ’s avonds in het kantoor van de house parents verwacht werden. Na een indringend gesprek gingen de meisjes over de knie om hun billenkoek te krijgen. De eerste paar minuten ging dan op de rok of op de broek, de volgende paar minuten ging op de onderbroek en de laatste paar minuten kreeg het meisje op haar blote billen.

Met een gemiddelde dat iedere bewoonster om de maand, anderhalve maand straf had verdiend en 50 bewoonsters in het huis, betekende dat er bijna elke avond wel één of meerdere meisjes zich moesten melden.

Brutale meiden dingen direct over de knie

Een meisje dat in het hoofd haalde om brutaal te zijn, ging direct over de knie.

De house father had ook een regel die alle bewoonsters wisten. Hij was absoluut allergisch voor brutaliteit. Als een bewoonster het in haar hoofd haalde om brutaal tegen hem te zijn, was dat altijd een direct aanleiding voor straf. In zo’n geval pakte hij de dame direct beet, de rok ging omhoog of de broek omlaag, de onderbroek naar beneden en ze ging over de knie voor een klinkend pak billenkoek. Daarna werd ze in de hoek gezet met haar neus tegen de muur en haar rode billen in beeld.  Het maakte dan niet uit of dit in de woonkamer, de keuken of de eetzaal was en het maakte ook niet uit wie er bij was – maar dat waren natuurlijk alleen maar meiden die in het huis woonden.

Dit was allemaal ook ruimschoots bekend bij de meisjes die lid wilden worden. Dat werd ze echt wel uitgelegd bij de Recruitment, de open dagen en tijdens de Bid Day, waarbij ze hun aanvraag deden en uitgenodigd werden voor de ontgroeningsweek. Toch wilden er altijd veel meer meiden lid worden dan dat er plaatsen waren.

Men wilden graag lid worden vanwege de reputatie en de gezelligheid. Maar ook omdat studiesucces zo goed als gegarandeerd was. En om het wonen in dat mooie huis, want vind maar eens een kamer op de campus. En vanwege het netwerk, want door lid te zijn van een sorority had je een netwerk voor het leven. Sommige meiden moesten van hun ouders, omdat die het als voorwaarde stelden om het huis te kunnen verlaten.

Sommige meiden vonden die billenkoek niet zo’n probleem. No big deal. Ze waren het wel gewend en een dag later voelde je er nauwelijks meer iets van. Andere meiden vonden dit wel degelijk een kwestie. Ze praten er veel over, met elkaar en met de meisjes die al jaren in het sorority house woonden. Dan waren er twee conclusies mogelijk. Ze zagen ervan af om in het sorority house te willen wonen of ze accepteerden het als onderdeel van het pakket.  OK, vervelend en pijnlijk als het je gebeurde, maar het hoorde bij de traditie. En niet onbelangrijk, door je eigen gedrag had je dit grotendeels zelf in de hand. Iedereen was het erover eens: het schepte een enorm sterke band onder elkaar.

Dit waren de verhalen uit het (recente) verleden, die de ‘house parents‘ van tijd tot tijd vertelden aan iedereen die het horen wilde. Omdat de University of Tulsa van oudsher verbonden was aan de Presbyterian Church, heeft het nog relatief lang kunnen voortbestaan. Voor Mary was dit allemaal folkore uit het verleden. Toen Mary lid was van het sorority, was het allemaal anders. Ontgroenen mocht niet meer en spanking al helemaal niet. Het enige wat nog mocht was praten over hoe het vroeger was.

Veel moeder zijn opgegroeid met billenkoek

Veel moeders waren opgegroeid in een tijd dat billenkoek volstrekt normaal was. Thuis, maar ook tijdens verblijf bij familie of een vriendin.

Vooral meisjes waarvan de moeder in het verleden ook lid was geweest van het sorority, vertelden dan de verhalen die ze thuis gehoord hadden. Die moeders waren opgegroeid in een tijd waarin billenkoek heel normaal was. Het was in hun tijd een geaccepteerd deel van het leven, dat hoorde bij de opvoeding en bij het onderwijs. Thuis, maar ook als je logeerde bij je grootouders of ooms en tantes, kreeg je op je billen als je je niet aan de regels hield. Of als je niet goed luisterde. Of als je brutaal was. In de huiselijke kring was de straf eigenlijk altijd op de blote billen. Op hun school was het niet veel anders, maar daar was het altijd op bedekte billen. De meeste leraren hadden een paddle bij de hand en die gebruikte ze ook. Vooral de sportcoaches waren destijds berucht, omdat die vaak streng waren en vaak straf gaven en dan ook nog eens hard sloegen. En soms ook nog op de blote billen.

In de tijd dat hun moeders opgroeiden was het spreekwoord ‘it takes a village to raise a child‘ nog echts iets van de praktijk. Vaak was de afspraak tussen de ouders dat als je bij een vriendin op bezoek was, je op dezelfde manier behandeld werd als de eigen kinderen. Als in het gezin de gewoonte was om indien verdiend straf op de blote billen te geven, gebeurde dat ook bij de vrienden of vriendinnen die op bezoek en die net zo schuldig waren. Als a slumber party, een slaapfeestje, na een paar waarschuwingen nog steeds te luidruchtig was, gebeurde het wel eens dat alle aanwezige meisjes een klinkend pak billenkoek op hun blote billen kregen. Dat werd helemaal niet als traumatisch gezien, maar als logisch. Als meiden bij elkaar zijn, kunnen ze zich enthousiast en luidruchtig gedragen. Meiden die niet luisteren naar waarschuwingen maar desondanks doorgaan kregen daarvoor op hun billen. Dat vond men normaal en logisch. Dat was in die tijd allemaal gebruikelijk tot en met de High School. Niet de leeftijd was bepalend maar het gedrag.

Vroeger ging de billenkoek op de sorority gewoon door

Voor de moeder van Mary Adams en haar leeftijdsgenoten was billenkoek tijdens de studieperiode net zo normaal als tijdens de High School.

Het principe ‘het gedrag is bepalend en niet de leeftijd’ veranderde in die dagen niet opeens toen de vorige generatie meiden naar een sorority gingen, als ze na de High School gingen studeren. De ‘house parents‘ en de ‘big sister‘ vervulden daarbij ook de rol van loco parentis. Zij namen de rol, die de ouders voorheen hadden, over. Daar hoort ook bij dat er gecorrigeerd wordt als dat nodig is. Dat die correctie op de billen gebeurde, was niet anders dan voorheen. Het was een logische voortzetting. Vanaf de eerste kennismaking bij de sorority was het voor de nieuwe leden duidelijk dat gezelligheid en regels prima samengaan. Ze kregen te horen dat de big sisters en de house parents het recht hadden om de paddle te gebruiken als dat nodig was. In de introductieperiode kregen de meisjes de paddle ook meerdere keren te voelen, dus ze wisten precies waar ze aan toe waren. Voor de moeder van Mary Adams en haar leeftijdsgenoten was billenkoek tijdens de studieperiode net zo normaal als tijdens de High School.

In de tijd dat Mary Adams lid van het sorority werd was daar allemaal geen sprake meer van. In de huidige tijd is het helemaal not done om straf te geven. Het feit dat er nu niet meer ingegrepen kon worden zoals dat vroeger gebeurde, betekende wel dat er meer ruzies waren. In bepaalde gevallen kon de leiding van de sorority een boete opleggen. Voor meiden met rijke ouders was zo’n geldboete geen enkel probleem. Vaak waren dat ook een beetje de verwende meiden, die eraan gewend waren dat ze altijd kregen wat ze wilden en dat je met geld alles kon kopen. Dat waren vroeger juist de meisjes die als eerste aan de beurt waren om flink op hun billen te krijgen als hun gedrag daar aanleiding voor gaf. Voor minder welgestelde studentes was een geldboete uiteraard wel een probleem. De uiterste maatregel was schorsing. Als je het te bond maakte, maar ook als je de boete niet betaalde, moest je het huis verlaten, terwijl je vroeger dan op je billen had gekregen. En, helaas voor de house father, kreeg die veel meer brutaliteit over zich heen dan vroeger en hij mocht er niks tegen doen.

Mary Adams, CEO

Mary viel op door haar enthousiasme en werklust.

Inmiddels is Mary Adams is de CEO van een klein maar winstgevend technologiebedrijf. Daar ging natuurlijk wel iets aan vooraf.

Na haar studie ging ze werken bij een groot IT bedrijf. Hierbij kreeg ze hulp van een ander voormalig lid van haar sorority. Ze steeg snel op de carrière ladder. Ze viel op door haar enthousiasme en werklust. Ze overleefde in de harde competitiestrijd, the rat race, door het hebben van de juiste contacten. Ze wist mensen te motiveren en leverde met haar teams mooie prestaties. Eigenlijk vonden de meeste mensen haar sympathiek. En wat belangrijk was: ze was ultiem betrouwbaar. Als ze iets beloofde, dan maakte ze het waar. Altijd.

Naarmate ze meer verantwoordelijkheid kreeg, was ze zelf ook minder bezig met software ontwikkeling. Ze moest meer leiding geven. Dat betekende soms ook dat er beslissingen genomen moesten worden die niet iedereen prettig vond om te horen.

Voor haarzelf stond werken met stip op de eerste plaats. Ze had geen relatie en ze zag ook niet de noodzaak om die te krijgen. De gedachte om kinderen te krijgen en een gezin te hebben waren totaal afwezig.

Door de inspanning van een Executive Search bureau kreeg ze het aanbod om CEO te worden van een startup. Ze werd telefonisch benaderd en al snel volgde de eerste gesprekken. Eerst met de consultants van het rekruteringsbureau en daarna met de investeerders zelf. Volgens deze bedrijfseigenaren was ze de perfecte kandidaat en voldeed ze aan alle verwachtingen. Het aanbod was fantastisch. Een jaarsalaris waar ze vroeger zelfs niet durfde te dromen. Daarnaast nog allerlei mogelijkheden om extra te verdienen met bonussen als bepaalde targets gehaald werden.

En ze haalde doorlopend de vastgestelde targets. Dat was goed voor het inkomen van Mary, maar ook voor de ambitie in de plannen van de investeerders.

De targets werden steeds hoger. De groeidoelstelling steeds agressiever. Mary nam meer personeel aan en investeerde door andere, kleine bedrijven over te nemen. Dat was natuurlijk een groot risico, en alles hing af van een aantal grote deals met potentiële klanten. Die deals waren nog niet rond en het was allemaal uitermate spannend of het goed zou komen.

De aanrijding met de fietser

De fietser werd wel naar het ziekenhuis gebracht.

Toen kwam de dag dat ze met hoge snelheid over een onbekende provinciale weg onderweg was naar een conferentie. Ze was van plan om flink te gaan netwerken. Het was een opoffering voor haar om haar kantoor te verlaten, maar ze moest de zichtbaarheid van haar kleine bedrijf vergroten door dit soort bijeenkomsten bij te wonen. Altijd efficiënt, gebruikte ze haar rijtijd als “kantoortijd”. Dus terwijl ze reed, werkte ze hard aan haar telefoon, maakte en beantwoordde telefoontjes, e-mails en sms’jes. Mary was een goede chauffeur, maar afleiding verbetert nooit iemands rijgedrag.

Op die bochtige tweebaansweg, raakte Mary’s auto per ongeluk een fiets. De fietser was niet ernstig gewond, maar werd wel naar het ziekenhuis gebracht. Hij moest geopereerd worden en een tijdje in het ziekenhuis verblijven.  Zijn fiets was ook total loss.

Natuurlijk stopte ze om hulp te verlenen en hulp te vragen,

Eerst zei Mary tegen zichzelf dat het niet haar fout was. Er was geen fietspad, dus had de fiets de rijbaan gedeeld door langs de rand van de weg te rijden. Er was een auto uit de tegenovergestelde richting gekomen, dus was Mary onbewust opzij gegaan net toen ze de fiets passeerde. Achteraf realiseerde Mary zich nuchter dat ze zich had laten afleiden en te gehaast was geweest. Wat ze had moeten doen was langzamer gaan rijden tot ze er met voldoende ruimte langs kon.

Onafhankelijk daarvan kwam de politieagent die onderzoek deed bij het ongeval tot dezelfde conclusie. Niet alleen dat, maar hij ontdekte dat Mary haar telefoon had gebruikt tijdens het rijden. Dat was een ernstig verzwarende omstandigheid. Hij noteerde uiteindelijk verschillende overtredingen in zijn proces-verbaal. De meest ernstige was “Roekeloosheid met schade en letsel als gevolg”.

Mary deed wat ze hoorde te doen. Voordat ze zelfs maar haar advocaat raadpleegde, zorgde ze ervoor dat de man de juiste medische zorg kreeg. Ze kocht met haar eigen geld een nieuwe fiets en liet die bij hem thuisbezorgen.

Het gesprek met haar advocaat

Ik raad u dringend aan om te kiezen voor dit alternatief, waarbij u ervan komt met een pak slaag op uw blote billen, zei de advocaat.

Daarna raadpleegde ze haar advocaat. Eerst regelden ze een billijke vergoeding voor de man voor zijn pijn en lijden. Tenslotte werden haar verkeersovertredingen behandeld. “Bij een eerste overtreding kunnen al deze overtredingen worden afgehandeld door het betalen van een stevige boete”, legde de advocaat uit, “maar ‘roekeloosheid met schade en letsel als gevolg’ is een ernstige aanklacht. Mensen krijgen daar gevangenisstraf voor”.

“Dat kan niet waar zijn,” riep Mary uit. “Uit de grond van mijn hart, mijn bedrijf staat op een cruciaal punt. Als ik niet kan blijven werken, kunnen honderden mensen zonder werk komen te zitten.”

“Nou,” antwoordde haar advocaat, “als er zoveel op het spel staat, dan moet u JRA overwegen, de Justice Reform Act, want dat zou een resultaat garanderen dat u uit de gevangenis houdt en ervoor zorgt dat uw bedrijf geen schade ondervindt. Ik raad u dringend aan om te kiezen voor dit alternatief, waarbij u ervan komt met een pak slaag op uw blote billen. Maar ik waarschuw u, roekeloosheid in het verkeer is de hoogste vorm van overtreding die kan worden veroordeeld met JRA, dus u kunt een maximale straf krijgen. Als het tegenzit, kan deze zelfs vaker ten uitvoer worden gebracht.”

“Errr,” zei ze nadenkend, “de JRA betekent toch lijfstraffen? Dus ik zou een pak slaag krijgen, zoals op de middelbare school jaren geleden?”

“Nou, ja, we hebben het over lijfstraffen,” legde hij voorzichtig uit, “maar de meeste straffen zijn zwaarder dan wat u noemt. Ja, sommige verdachten krijgen gewoon een paar klappen met een school paddle, maar u heeft bijna iemand vermoord!”

“Ik denk er toch over om die straf te riskeren,” antwoordde zij, “vooral met een professional als u om mij te verdedigen. U kunt er toch wel voor zorgen dat ik er vanaf kom met iets minder dan het ergste?”

Hij slikte hard, “Mary, dat kan ik niet. De JRA laat geen advocaten toe. Dat is waarom wij als advocaten de JRA haten. We raken daardoor elk jaar miljoenen aan omzet kwijt!”

Verwachtingen duidelijk krijgen

Bij de woorden “blote billen” schrok Mary en tegelijk voelde ze een verrassende opwinding.

“Hoe zou mijn zaak dan beslist worden?”

“Nou, eerst moet u een aanvraag indienen voor JRA-behandeling van uw zaak. Met uw blanco strafblad, zal dat zeker worden goedgekeurd.”

“Gelukkig, dat is tenminste iets om blij over te zijn,” zei Mary.

“Inderdaad”, zei de advocaat. “Maar let op wat dit betekent. Als uw zaak binnen de regels van de JRA behandeld geaccepteerd is, gaat een Administratief Case Manager (ACM) zich erover ontfermen. Hij zal u oproepen voor een afspraak in zijn kantoor. Hij bestudeert de dagvaarding, het proces-verbaal van de agent en uw strafblad en daarna verhoort hij u. Hij doet ter plekke uitspraak, zonder dat er beroep mogelijk is. Aangenomen dat hij u schuldig verklaart, zal hij u onvoorwaardelijk doorverwijzen naar een Regional Public Punishment Center. Daar moet u een afspraak maken om uw straf te krijgen.”

“Wat zal dat waarschijnlijk zijn, in mijn geval”, vroeg Mary voorzichtig.

“Zoals u weet gaat het in ieder geval over lijfstraf. Dat betekent straf op de billen, maar dan aangepast aan volwassenen. In uw geval kunt u de maximale straf verwachten. Dat zijn twintig meppen met een zware leren riem op uw blote billen. Dat zullen ook geen zachte klapjes zijn. De mensen die de straf geven zijn erop getraind dit met volle kracht te doen, zodat het zoveel mogelijk effect heeft. Als het tegenzit kan zo’n serie van twintig slagen zelfs tot drie keer ten uitvoer worden gebracht, steeds met een maand daar tussen.”

Bij de woorden “blote billen” schrok Mary en tegelijk voelde ze een verrassende opwinding. Iets dat zo ver weg leek komt dan opeens enorm dichtbij. En het besef dat ze hier waarschijnlijk geen invloed op kon uitoefenen.

Zich niet bewust van Mary’s momentele afleiding, vervolgde hij: “Die afspraak zal ‘onvoorwaardelijk’ zijn. Dat betekent dat de afspraak altijd doorgaat, tenzij u die dag in het ziekenhuis wordt opgenomen. Of als u ervoor kiest om eerder gestraft te worden, wat ik u adviseer.”

De advocaat keek Mary nog even doordringend aan.

“Het advies is om dit allemaal heel serieus te nemen. Als u te laat op de afspraak verschijnt, kunt u extra straf verwachten. Als u niet op u afspraak verschijnt, zult u gearresteerd worden. En u wilt niet eens weten wat er dan gebeurt! ”

De aantekening op het rijbewijs

Een Amerikaans rijbewijs met een JRA-aantekening.

Hij ging verder. “Er is nog iets dat u zich moet realiseren. Als u kiest voor het JRA-alternatief, betekent dit ook dat u de JRA-annotation, de JRA-aantekening krijgt. Is u dat bekend?”

Vaag had Mary daar wel iets over gehoord, maar precies wist ze het niet.

De advocaat legde het duidelijk uit. “Zo’n JRA-aantekeningen op uw rijbewijs betekent dat u in het vervolg bij eventuele kleine overtredingen niet automatisch een boete thuisgestuurd krijgt. U krijgt dan een kennisgeving om voor een ACM te verschijnen. Ook als de politie u staande houdt voor iets kleins dat met een waarschuwing of een bekeuring afgehandeld zou worden, gebeurt hetzelfde. U krijgt dan geen bekeuring. Omdat u een rijbewijs heeft een JRA-aantekening heeft de verplichting om zich zo snel mogelijk bij een ACM te melden. U moet dat ook serieus nemen en zich snel melden, omdat na een een bepaalde periode u een oproep krijgt. Het gevolg van zo’n oproep is dat de straf verdubbeld wordt.”

Mary keek bezorgd. “Binnen hoeveel tijd moet je je dan melden?”

“Dat staat in die kennisgeving of dat krijgt u bij een staandehouding te horen van de politie. Zij zien dat in hun systeem. Het uitgangspunt is dat binnen een jaar na de laatste straf deze termijn een week is. Voor ieder jaar komt er een week bij. De maximale termijn is vier weken. Dus als het anderhalf jaar geleden is dat u voor een verkeersovertreding straf op uw billen heeft gekregen, heeft u twee weken de tijd om zich te melden. Als het vier jaar of langer geleden is, is die periode vier weken.”

Mary knikte maar keek ook vragend. “Waarom is dit allemaal zo gedacht?”

“Het idee hierachter is dat een nieuwe verkeersovertreding een signaal is dat de preventieve werking van de straf uitgedoofd is. Dat is begrijpelijk maar ook ongewenst. De wetgever heeft bedacht dat het voor de verkeersveiligheid beter is deze preventieve werking te vernieuwen.  Daarvoor is een nieuwe bezoek aan een Regional Public Punishment Center noodzakelijk. Uiteraard is er dan een indringend gesprek, maar wordt er ook een fysieke straf opgelegd om de preventieve werking te revitaliseren. Uiteraard is de zwaarte daarvan afhankelijk van de ernst van de overtreding die u begaat. Wat men hiermee heeft willen bereiken is dat de mensen die hebben gekozen voor het JRA-alternatief zich ervan bewust zijn dat toekomstige overtredingen ook consequenties hebben. Concreet gezegd: een volgende overtreding leidt dan altijd tot een stevig pak billenkoek op uw blote billen waarbij de ACM bepaalt hoe intensief dat zal zijn. U kunt wel op ieder moment besluiten om af te zien van het JRA-alternatief, maar dan belandt u direct in het reguliere proces voor veelplegers en dat heeft ook nadelen. U kent dat vast wel: three stikes – out.”

Mary knikte. Dat kende ze. Dat betekent dan meestal een veel te lange gevangenisstraf voor een veel te klein vergrijp.

Een lastige keuze

Mary twijfelt: kiezen voor gevangenisstraf of straf op haar billen?

Wat een toestand, dacht Mary. Als ik nu kies voor JRA, zit ik daaraan vast en krijg ik misschien in de toekomst nog veel vaker straf op mijn billen. Of misschien toch maar mijn rijstijl aanpassen, dat kan natuurlijk ook.

Maar eigenlijk is dat latere zorg. Eerst het concrete probleem oplossen dat nu op tafel ligt. Het vooruitzicht is dan een maximale straf op de blote billen. Hoe vreselijk ook, maar alles is beter dan gevangenisstraf.

Mary huiverde bij de gedachte: “U zei dat ik eerder mijn straf zou kunnen afhandelen, hoe en waarom zou ik dat doen?”

Hij leunde achterover (zoals advocaten doen wanneer ze op het punt staan iets uit te leggen). “Het ‘waarom’ is dat u, eenmaal veroordeeld, zich niet wekenlang zorgen wil maken voor uw straf, voordat die eindelijk wordt voltrokken. U kunt het beter zo snel mogelijk afhandelen en achter de rug hebben.”

Ja, daar was ze het mee eens! Dat was haar stijl. Aanpakken en doorzetten. Er volledig voor gaan. Even door de zure appel heen bijten.

Hij vervolgde, “Het ‘hoe’ is een Poortwachter Straf Center. U betaalt voor een snelle afspraak, u betaalt voor uitgebreide service en krijgt dienstverlening en begeleiding waar u echt iets aan heeft. Deze manier heeft echt grote voordelen voor degenen die zich dit kunnen veroorloven. U hoeft dan bijvoorbeeld geen uren wachten in de rij met tientallen andere naakte mensen.”

Anderhalf uur in de rij wachten om de billenkoek te krijgen

De mensen in de wachtruimte zijn dan opgelucht als ze meegenomen worden naar de strafkamer om hun billenkoek te krijgen.

Mary’s ogen verwijdden zich, “Naakt? Tientallen mensen?”

“Ja,” antwoordde hij, “lees het maar na. Alle JRA-straffen gaan op de blote billen. Daar zijn geen uitzonderingen op mogelijk. Maar wegens veiligheidsredenen, eenvoud en om de mensen zich meer te laten schamen, stellen ze in een Regional Public Punishment Center verplicht dat u zich helemaal uitkleedt. Net als op het vliegveld nemen de veiligheids- en identiteitscontroles officieel twee uur in beslag. In de praktijk is het, afhankelijk van de drukte, in een paar minuten klaar. U gaat dan naar een centrale kleedkamer waar u zich volledig moet uitkleden. Er zijn kluisjes waar u uw kleren kunt opbergen. Let op, u mag maximaal 5 minuten gebruik maken van de kleedkamer en dat is inclusief toiletgebruik. Daarna moet u naar de wachtruimte om aan te sluiten in de wachtrij tot u aan de beurt bent om uw straf te krijgen. Het is verboden om met elkaar te praten. Er zijn toezichthouders en er is cameratoezicht. Eventuele negatief gedrag leidt tot strafverzwaring. De toezichthouders hebben ook de mogelijkheid om cliënten die zich niet aan de regels houden met voorrang naar een strafkamer te brengen. Ze krijgen dan direct een stevig pak op hun billen en moeten daarna achter in de rij aansluiten om de opgelegde straf daar nog eens overheen te krijgen. Dat gebeurt ook als iemand te laat is gekomen. Reken in ieder geval op een gemiddelde wachttijd daar van anderhalf uur, maar het kan ook tegenvallen. Soms zijn er minder strafkamers in gebruik dan gepland of omdat duurt de afhandeling van een straf langer dan de tijd die ervoor staat. De mensen in de wachtkamer zijn dan echt opgelucht als ze meegenomen worden naar de strafkamer om eindelijk hun billenkoek te krijgen en dat is precies wat men kennelijk wil bereiken.”

Hij wachtte even. “Geloof me, dat is echt iets wat u wilt vermijden. En u heeft de mogelijkheid te kiezen voor een alternatief. ”

Ze huiverde, “Dat klinkt inderdaad allemaal niet fijn. Dus een Poortwachter Straf Center is de beste manier?”

“Oh zeker! Het is absoluut niet goedkoop. U moet het zien als het betalen van extra belasting en zo is het ook bedoeld. Maar in dit geval heeft u er zelf direct profijt van. Voor iemand als u is het de investering zeker waard. Soms kun u ’s morgens veroordeeld worden en heeft u de straf dezelfde dag nog achter de rug! Ze doen er alles aan om klanten van dienst te zijn, en ze zullen u zeker met alle respect behandelen.”

“Maar,” vervolgde hij, “u moet goed onthouden, uw uiteindelijke straf zal precies hetzelfde zijn als wanneer u in een Regional Public Punishment Center zou zijn. Daar werken ze altijd mee samen. En u moet ook niet vergeten dat u de ergst mogelijke straf moet verwachten.”

Mary huiverde, maar ze was geen CEO geworden zonder de realiteit onder ogen te leren zien, “Oké, gooi het er maar uit, vertel me wat ik kan verwachten.”

De werkwijze van de Poortwachter

Ze zullen aanbieden billenkoek te geven om uw billen op te warmen. U bent gek als u dat afwijst.

“Weet u zeker dat u het wilt weten?”, vroeg de advocaat nog.

Ze knikte.

“Nou, de Poortwachter mensen zullen u zo goed als toegestaan is voorbereiden. Neem vooral geen pijnmedicatie binnen 24 uur voor aankomst. Ze gaan uw bloed daarvoor testen! Het personeel van de Poortwachter zal u ook geen medicatie geven, vraag er maar niet naar! Ze kunnen wat verzachtende zalfjes aanbrengen voor en/of na uw straf, maar geen enkele zal pijnstillers bevatten. Is dat duidelijk?”

Met een vastberaden blik op haar gezicht knikte ze, “Dus hoe ‘bereiden’ ze me voor?”

“Nou, om te beginnen hebben ze manieren om je te kalmeren. Ze bieden u kruidenthee aan, begeleiden u bij meditatie, geven u een massage; dat soort dingen. En dan, net voordat de straf toegediend gaat worden, heb je de mogelijkheid om…”

Toen ze iets in zijn toon hoorde, trok ze haar wenkbrauwen op: “De mogelijkheid voor wat precies?”

Voor een keer, zag ze een advocaat blozen! “Nou, ze zullen aanbieden u billenkoek te geven om uw billen op te warmen. U bent gek als u dat afwijst. Uw kunt dan langzaam wennen aan wat het is om straf te krijgen. Bovendien worden daardoor uw billen opgewarmd. Zij zijn daardoor veel beter in staat om de straf die er aan staat te komen te incasseren. Dat is vooral belangrijk als het al weer even geleden is dat u op uw billen heeft gekregen. Vrouwenbillen adapteren zich snel aan het krijgen van billenkoek, begrijpt u, maar dat verdwijnt ook weer na verloop van tijd.”

Hij staarde even in de verte. “De gedachte aan wat die riem op een onvoorbereid achterwerk teweegbrengt is afschuwelijk.”

Hij aarzelde, zijn gezicht werd opnieuw rood: “En samen met die warming-up spanking kunnen ze u een…eh…speciale massage geven. U weet wel, opwinding is een natuurlijke manier om uw pijnreceptoren tijdelijk te blokkeren.”

Toen ze begreep wat hij bedoelde, bloosde Mary net zo hard als haar advocaat.

Hij eindigde met een treurige toon, “Daarna sturen ze u direct naar de strafkamer. Het is belangrijk om dan niet te treuzelen.”

Vervolgens beschreef hij het strafproces en de nazorg die de Poortwachterdienst biedt. Daarbij gaf hij toe dat hij het ook zelf had meegemaakt. Voor verkeersovertredingen.

Voor Mary klonk het allemaal afschuwelijk…maar toch ook weer niet. Ze hinkelde op twee gedachten.

Het proces in gang gezet

Korte tijd later wist alle collega’s dat hun CEO op haar blote billen zou krijgen.

Mary was in ieder geval een moreel persoon, en wilde ook als zodanig bekend staan. Op het moment dat haar advocaat vertrok, riep ze haar persoonlijke assistent erbij.

Haar medewerkster stond geschokt en ontzet toen Mary haar opdroeg een ochtendafspraak te maken met een Administrative Case Manager “ASAP” om haar dagvaardingen te laten beoordelen. “En dan,” vervolgde Mary, “heb ik ’s middags een afspraak nodig bij het beste Poortwachter Straf Center dat er is. Nadat ik die ACM heb gezien, is een Poortwachter-afspraak bijna zeker nodig. Maar mocht die ACM mijn zaak afwijzen, dan zal ik het Poortwachter Center toch met alle plezier het volledige honorarium betalen.”

“Dat betekent uiteraard,” voegde zij er droogjes aan toe, “plan voor die dag geen zaken in de middag, en liever geen vergaderingen de volgende dag, want ik wil niet veel zitten.”

Voordat ze haar assistent liet vertrekken, voegde Marry eraan toe: “Ik ben me ervan bewust dat mijn verkeersongeluk algemeen bekend is in het bedrijf. Dat incident was mijn eigen schuld, dus ik vind het niet erg dat mensen discreet te weten komen hoe ik de consequenties ervan accepteer. Schrijf niets op en lek zeker niets buiten het bedrijf, maar hoe u deze informatie verspreid laat ik aan uw oordeel over.”

Rood aangelopen, vertrok de assistente om de straf van haar baas te regelen.

Korte tijd later wist alle medewerkers in het bedrijf dat hun CEO binnenkort voor straf op haar blote billen zou krijgen. Natuurlijk waren er een aantal collega’s die het met haar te doen hadden omdat ze het zelf hadden meegemaakt. Er waren ook medewerkers die haar een rammeling van harte gunden en ze hoopten dat het heel erg pijn zou doen. Ze hadden dan recent een onplezierige ervaring het haar gehad. Mary kon in haar rol van CEO behoorlijk streng en duidelijk zijn als dat nodig was en niet iedereen vond dat altijd leuk. Voor deze mensen was de gedachte dat deze bazige dame met volle kracht straf op haar blote billen ging krijgen, een reden om het leven weer een stuk prettiger en rechtvaardiger te vinden.

Later ging Mary online om een gepeperd bedrag te betalen voor de dienstverlening aan het Anderson Poortwachter Straf Center om haar afspraak officieel te bevestigen. Zij stuurden haar een brochure met regels en suggesties. Een van de belangrijkste regels was om geen pijnstillers binnen 24 uur van de afspraak te nemen. Zelfs geen aspirine of paracetamol.

Een week later was het zover

De brochure van het Anderson Center.

Haar ochtendbezoek aan de Administratieve Case Manager was kort maar krachtig geweest. Ze had haar zaak in de best mogelijke manier verdedigd, maar de feiten waren onweerlegbaar. Het bewijs was overtuigend. De verzwarende omstandigheid van het telefoneren in de auto en het daardoor veroorzaken van een ongeluk werden haar zwaar aangerekend. Zoals haar advocaat had gevreesd, veroordeelde hij haar tot de volle twintig slagen met een zware riem. Omdat dit de eerste keer was, bleef het bij één keer de maximale straf. Mary kreeg nog een strenge preek dat ze niet moesten wagen dit gedrag te herhalen, omdat ze dan die twintig slagen meerdere keren achter elkaar op haar billen zou krijgen.

Na die uitspraak was Mary te nerveus om te lunchen. Bovendien was haar afspraak bij het Poortwachter Straf Center kort na lunchtijd. Het advies was om niet met een volle maag te verschijnen als je straf op je billen ging krijgen.

In de brochure van het Anderson Center stond ook allerlei andere nuttige informatie die belangrijk was om je goed voor te bereiden op het krijgen van een hard pak slaag op de blote billen. Zo waren er een aantal belangrijke kledingadviezen. Er werd met klem afgeraden om strakke kleding te dragen, zoals een strakke rok of jurk of een strakke broek. Door de billenkoek worden de billen uitermate pijnlijk en kunnen ook opzwellen. Na afloop is het daarom ongemakkelijk en soms onmogelijk om strakke kleding na afloop over de bilpartij te doen. Het advies was om te kiezen voor een loszittende rok of een joggingbroek, omdat deze veel gemakkelijker zijn om aan te trekken over pijnlijke en gezwollen, pas gestrafte billen.

Mary had besloten om een blouse en een losse rok aan te doen. Dat was eleganter dan een joggingbroek. Bovendien had ze de hoop dat ze met een charmante verschijning de strafbeambte positief kon beïnvloeden. Daarom deed ze ook een panty aan. Nadat ze haar billenkoek had gekregen zou ze die panty in haar tas meenemen. Het is natuurlijk geen doen om zo’n ding aan te trekken over pijnlijke billen en dat is ook helemaal niet nodig.

In de brochure van het Anderson Center stond ook het advies om voorafgaand aan het bezoek zoveel mogelijk gebruik te maken van het toilet. Het is niet comfortabel om billenkoek te krijgen met een volle blaas. Hoewel er natuurlijk in het Anderson Center ook toiletten zijn, was het advies om het daar niet op aan te laten komen.

Daarom ging Mary naar haar privé toilet om zich conform het advies te verkleden. Ze verwisselde haar gebruikelijke strakke kokerrok voor een los zwart rokje. Niet te lang en niet te kort. Met de panty vormde het een sfeervolle combinatie. Mary was tevreden.

Ze ging ook een paar keer naar de WC om maar zo goed mogelijk uit te plassen. Ze kon zich niet goed voorstellen hoe het is om billenkoek te krijgen met een volle blaas, maar het leek haar inderdaad niet prettig. Al met al was ze ruim op tijd met haar voorbereidingen. Het leek haar ook niet verstandig om te laat te zijn.

Het Anderson Poortwachter Staf Center

De ingang van het Anderson Poortwachter Straf Center.

Als onderdeel van de dienstverlening arriveerde een chauffeur in een luxe sedan bij Mary’s kantoor om haar naar het “Anderson Center” te brengen. Ze zat op de achterbank en nipte van het bijgeleverde mineraalwater terwijl ze probeerde zichzelf te kalmeren. De chauffeur wist duidelijk wat er aan de hand was, maar hij hield zijn gezicht strak.

Het gebouw was zo onopvallend dat je er makkelijk langs kon rijden zonder je af te vragen waarvoor het diende. Ze nam aan dat het was ontworpen om zijn werkelijke doel te verbergen. Het was in de zijstraat van een openbaar Regionaal Strafcentrum. Dat was wel zo discreet. De chauffeur wees haar vriendelijk naar een onopvallende draaideur waar boven stond: “Anderson Poortwachter Straf Center”. Tja, als dat zo luid en duidelijk boven de ingang staat, weet natuurlijk iedereen die je ziet binnenlopen wat er aan de hand is.

“U bent gearriveerd waar u moet zijn, mevrouw”, sprak de chauffeur. Nadat ze hem een fooi had gegeven, waagde ze zich naar binnen.

In tegenstelling tot de zakelijke buitenkant van het gebouw, was de binnenkant smaakvol en duur gedecoreerd en voorzien van vloerbedekking. Later vernam ze dat de kleuren wetenschappelijk waren uitgekozen om hun kalmerende werking. Ze kreeg thee aangeboden en werd daarna uitgenodigd in een privékantoor voor de registratie. De eerste opdracht was een positieve testuitslag. Zich verontschuldigend prikte de vrouwelijke bediende behendig in haar vinger om een enkel puntje bloed af te nemen. De stip ging in een machine die, zo legde de dame uit, controleerde op drugs in haar lichaam en haar DNA registreerde voor een positieve testuitslag. “Deze test zal herhaald worden door een strafbeambte, maar het is beter dat wij onregelmatigheden ontdekken dan dat hij dat doet! We kunnen u gewoon naar huis sturen, maar pijnstillers in uw systeem zou een ernstige en strafbare overtreding zijn!”.

De keuzemogelijkheden

Het heeft weinig zin om je charmant aan te kleden als je toch helemaal bloot bent op het moment dat je billenkoek gaat krijgen.

Toen overhandigde de bediende haar een formulier met drie vakjes om uit te kiezen, “1) Ik wil de mogelijkheid behouden om weg te gaan voor de straf, 2) Ik zie af van de mogelijkheid om weg te gaan voor de straf, en, 3) Dit is een Niet-JRA bezoek. “De bediende legde uit: “De meeste mensen kiezen nummer twee, op die manier zit u ‘opgesloten’ zodat uw straf zeker uitgevoerd zal worden en u niet gekweld kunt worden door de drang om te vluchten.”

De eerste twee keuzes waren logisch voor Mary, maar de derde verwarde haar; “Wat is nummer drie?”

De bediende bloosde, “Nou, sommige klanten komen alleen voor ons voorbereidingsritueel. Ze schijnen ernaar te verlangen.” In een samenzweerderig gefluister legde ze uit, “Ik denk dat het vooral het laatste deel is dat ze leuk vinden, ze noemen het de ‘spank and wank‘ Opwarmen en klaarkomen.”

Mary was slim genoeg om het te begrijpen, dus knikte alleen maar. Ze kruiste vakje “2” aan, en gaf het formulier terug aan de aardige dame.

“Goed, ik neem aan dat u weet dat u uw straf op uw blote billen gaat ontvangen en dat u geheel naakt voor de strafbeamte moet verschijnen. U heeft straks voldoende gelegenheid om zich rustig op te frissen en uit te kleden.”

Toen realiseerde Mary zich dat het weinig zin heeft om je charmant aan te kleden als je toch helemaal bloot bent op het moment dat je billenkoek gaat krijgen.

De bediende vervolgde, “We raden u aan om bij de voorbereiding op uw straf ook geen kleren aan te hebben. Eigenlijk alle vrouwen kiezen daar ook voor, omdat het dan naar de strafkamer een minder grote overgang is.”

Ze was niet voorbereid op de volgende vraag van de bediende, hoewel dat achteraf gezien wel had gemoeten: “Wilt u een mannelijke of vrouwelijke begeleider?” Mary moest even stoppen om na te denken. Inmiddels was het wel duidelijk dat haar begeleider haar naakt zou zien en haar zou aanraken, soms intiem. En haar ter voorbereiding billenkoek zou geven om haar billen op te warmen. De gedachte dat een vreemde man dat zou doen was al gênant, maar het idee dat een vrouw hetzelfde zou doen was ronduit weerzinwekkend!

“Ik neem een mannelijke begeleider, alstublieft.”

De begeleider

Ze vond het moeilijk om naakt te zijn.

Even later werd Mary voorgesteld aan haar begeleider, George Baker. Ze nam zijn hand aan, en hij kneep er geruststellend in alvorens haar dossier te pakken. Toen hij zag dat zij op het punt stond gestraft te worden, was hij professioneel genoeg om niet te fluiten, al tuitte hij zijn lippen.

Zich herstellend, gaf hij haar een geruststellende glimlach en zei: “Hallo, ik ben George en het is mijn taak om u hier doorheen te helpen.”

Hij nam haar mee naar een aangenaam kantoortje, zette haar in een comfortabele stoel, bood haar thee aan en deed zijn verhaal. Zijn stijl was zo gladjes en gemakkelijk, dat ze verschillende onderwerpen hadden behandeld voor ze besefte dat ze werd geïnterviewd. Professioneel, maar zonder intimidatie, vroeg hij haar om medische basisinformatie, stelde hij vast dat ze nog nooit een pak slaag had gehad en stelde hij (zonder ook maar met de ogen te knipperen) de status van haar maandelijkse cyclus vast. (Gelukkig was het niet die tijd van de maand voor Mary om ongesteld te zijn.) En ze spraken af dat hij ‘je’ zou zeggen.

Uiteindelijk nam hij haar mee naar een andere kamer, “Dit is je privé bad en douche. Begin met een douche voor het ontspannende effect. Als je klaar bent, doet je je handdoek af en kom je weer terug. Je hebt vanaf nu geen kleren meer nodig. Ik ben in mijn kantoor.”

Ze nam een bad. Dat hielp altijd om zich te ontspannen. Haar oog viel op een badjas, die in de hoek van de badkamer hing. Toe ze genoeg in het bad had gelegen droogde ze zich af. Ze weifelde. George had gezegd dat ze geen kleren meer nodig had, maar ze vond het moeilijk om naakt te zijn. Ze pakte de badjas en sloeg die om haar naakte lichaam heen.

Een afspraak: niet luisteren betekent extra billenkoek

Mary, die badjas moet beslist uit.

George sprak zachtjes, “Mary, die badjas moet beslist uit zijn voordat je je PA bezoekt. Dus om je daarmee op je gemak te stellen, is het nu een goed moment om hem uit te doen. Maar er is ook iets anders. Als je straks bij je PA bent, moet je goed luisteren en hem gehoorzamen. Ik heb gelezen dat je de maximale straf gaat krijgen en in die gevallen tolereren ze niets. Als je niet direct doet wat er gezegd wordt loop je het risico dat je daarvoor een hard pak op je billen krijgt, bovenop de vastgestelde straf. Dat wil je echt niet. Zullen we daarom afspreken dat je nu die badjas uitdoet en als je nog een keer niet luistert of ongehoorzaam bent van mij ook op je billen krijgt? Dat is dan niet zo hard als je van de PA zult krijgen, maar wel genoeg om je te leren goed op te letten. Is dat goed?”

Mary knikte, “okee”, en deed met wat tegenzin haar badjas uit.

“En ga je vanaf nu goed luisteren en accepteer je dat je op je billen krijgt als je niet direct gehoorzaamt?”. Mary knikte opnieuw, “okee” en opnieuw met tegenzin.

Ze stond nu naakt voor George. Eerlijk gezegd waren George en Mary niet gebouwd als modellen, maar ze beiden waren redelijk goedgevormde exemplaren. George had sterke armen, een smalle taille en een aangenaam gezicht. Mary was een welgevormde, kastanjebruinharige, slanke en sportieve vrouw van achter in de 20. Ze was te carrièregericht om te trouwen, maar had geen gebrek aan potentiële huwelijkskandidaten. Met een professioneel oog zag George een vrouw in goede vorm; haar buik plat, haar borsten hoog, en haar huid strak en ongeschonden.

Vervolgens hielp George haar met een geleide meditatiesessie, en leidde haar toen naar een kamer die gedomineerd werd door een luxueuze massagetafel.

Hij hielp haar op de tafel, masseerde haar spieren een beetje en smeerde haar daarna in met lotion voordat hij met de massage van haar hele lichaam begon. Terwijl hij werkte, legde hij uit: “We hebben bepaalde lotions die we voor en na je straf mogen gebruiken. Ze zijn verzachtend, maar mogen helaas geen pijnstillers bevatten.” Hij masseerde haar tot ze het gevoel had dat ze zweefde!

De laatste voorbereidingen

Als je voelt dat je wilt huilen, doe het dan gewoon. Huilen is een heel gezonde reactie.

Tenslotte merkte hij op, “Ik denk dat je klaar bent voor de kers op de taart. Weet je wat dat inhoudt?” Mary was nu ontspannen genoeg om te grappen, “Dat is het spank & wank?”

Hij lachte, “Ja, dat!”

Maar met een ernstige stem legde hij uit: “Ik heb je uitdrukkelijke toestemming daarvoor nodig. Is het goed als ik je een pak op je billen geef om je op te warmen en mag ik je een intieme massage geven?”

Ze sprak duidelijk, zich afvragend of ze werd opgenomen: “Ik neem aan dat er een goede reden is voor elk van deze twee, dus ja, allebei graag.”

“Ja er is een uitstekende reden, je zou die riem niet onvoorbereid op je billen willen krijgen!”

Toen ze zich herinnerde dat ze dichter bij “die riem” kwam, huiverde Mary. Vlinders joegen door haar maag.

Hij stuurde haar voor de laatste keer naar het toilet. Toen ze de massageruimte weer binnenkwam, zag dat hij op een stoel zat zonder armleuningen, met een witte handdoek over zijn schoot. Hij klopte uitnodigend op zijn schoot.

Met een overspannen maag en een onnozel gevoel ging ze onhandig over zijn schoot liggen. Met verrassende kracht tilde hij haar heupen omhoog om haar billen in de juiste positie te brengen.

Hij legde uit: “Dit is niet bedoeld om veel pijn te doen, maar om je pijncentra te stimuleren en te overvoeren. Toch roept het bij sommigen emoties op. Laat je emoties gewoon binnenkomen. Als je voelt dat je wilt huilen, doe het dan gewoon. Huilen is een heel gezonde reactie. Ik zal voorzichtig beginnen.”

Hij trok een paar dunne chirurgische handschoenen aan voor hij verder ging.

Hij hield zich aan zijn woord. De eerste klappen op haar stevige billen lieten slechts een kleine prik achter. Toen hij haar billen een vage blos had bezorgd, richtte hij zich op een lager gebied. Toen hij haar onmiddellijk voelde kronkelen, legde hij uit: “Sorry, maar je dijen mogen met de zweep bewerkt worden. We kunnen niet nalaten om ze voor te bereiden op wat komen gaat.”

Toen pauzeerde hij, “Dat is nog maar het begin van je billenkoek, maar laten we nu wat massage proberen. Ontspan je en spreid je dijen. Denk eraan, dit is oké en ik ben een expert.”

Met moeite gehoorzaamde Mary. Haar lichaam (of misschien haar geest) verzette zich eerst tegen zijn binnendringende vingers, maar George was bekwaam en geduldig. Toen ze zich eindelijk begon over te geven, trok hij zijn hand terug.

“Dat is om te beginnen. Nu krijg je eerst meer billenkoek.”

De volgende spanking was harder dan voorheen, maar Mary merkte het nauwelijks. Ze was juist begonnen te reageren op George’s “massage” en was teleurgesteld geweest over de onderbreking ervan, maar nu was de spanking ook niet slecht! Haar billen gloeiden duidelijk roze toen hij weer pauzeerde om te masseren. Deze keer verwelkomde ze onmiddellijk zijn tastende vingers! Terwijl hij werkte, zweefde haar geest naar haar privé fantasiewereld.

Daarna sloeg hij haar gedurende een paar heerlijke ogenblikken met zijn linkerhand, terwijl zijn rechterhand tussen haar dijen werkte. De combinatie was de meest intense sensatie van haar leven!

Toekomstplannen

Ze ontdekte dat haar billen ook een genotcentrum konden zijn.

Op dit punt zouden de meeste vrouwen zich volledig hebben overgegeven aan deze stormloop van sensaties, maar er was een deel van Mary’s hersenen (het CEO-deel van haar) dat voortdurend aan het evalueren en plannen was. Dat deel “zag” haar billen deinen en omhoog reiken voor George’s volgende pak slaag, na elke pak slaag duwde ze haar schaamstreek naar beneden tegen George’s opgeleide vingers. Ze was zeker bekend met dat genotcentrum tussen haar benen, maar nu ontdekte ze dat haar billen ook een genotcentrum konden zijn.

In haar eigen logica, was dat “CEO” deel van Mary’s brein aan het plannen maken. Ze zou spoedig terugkeren naar het Poortwachter Center en dan zou ze op haar optieblad markeren “Dit is een Niet-JRA bezoek”. Ze zou nog een keer om George vragen, en ze zou hem toestaan haar te “spanken en te wanken” tot minstens drie climaxen! “Ja” besloot ze, dat zou een logische investering zijn in het kader van haar welbevinden.

Maar vandaag, waren er andere dringende zaken.

Voordat Mary kon “klaarkomen” op de “Spank and Wank” van vandaag, stopte George.

“Iedereen wil doorgaan, maar we moeten je bijna tot een orgasme brengen zonder het echt te laten gebeuren. Ben je er bijna?”

Met tegenzin, gaf ze toe dat ze dat was.

“Goed”, zei hij, “je kunt me vragen om die massage af te maken na je straf. Maar nu krijg je nog een pak op je billen en dan zijn we hier klaar.”

Naar de uitvoering van de straf

Terwijl ze verder liep in de gang om haar echte straf in ontvangst te nemen, leken haar hersenen gehuld in een beschermende mist.

“Dit gaat pijn doen,” waarschuwde hij, “Maar je hebt het extra nodig om je voor te bereiden op die riem.”

Zonder op verdere toestemming te wachten, liet hij een spervuur van tamelijk harde klappen los over haar billen en dijen. Ze probeerde te kronkelde, maar dat lukte niet. George hield haar stevig vast had haar benen in een klem. Ze snikte, maar ging door met het geven van de klappen. Het siert haar dat ze hem niet vroeg te stoppen, wat hij direct gedaan zou hebben. George pakte Mary in haar nek en duwde die naar beneden en schoof een kleine steun onder zijn been zodat haar de onderkant van haar billen en haar dijbenen beter bereikbaar werden. Ook die werden op dezelfde manier bewerkt met klinkende en harde klappen. Mary liet het over haar heen komen en accepteerde volledig wat er gebeurde.

Maar uiteindelijk stopte hij met het geven van billenkoek, en het logische deel van haar geest wist wat de volgende stap zou zijn. Tot George’s verbazing sprak Mary met haar “CEO” stem: “Ik denk dat ik zo klaar ben voor mijn officiële pak slaag. Beter als ik nu voorbereid ben gaat het niet worden. Laten we het gaan afhandelen.”

“Ik ben het met je eens”, zei George.

Snel hielp hij haar overeind en duwde haar naar een bepaalde deur. Terwijl ze liepen legde hij uit, “De strafbeambten zijn aan het einde van deze gang. We kunnen niet controleren wat daar gebeurt, en we weten zelfs niet welke beambten daar vandaag zijn. Dat is zodat er geen afspraken gemaakt kunnen worden, geen speciale deals, en zeker geen omkoping!”

Ze draaiden de gang in, en ze merkte dat het pluchen tapijt van het Poortwachter Center halverwege abrupt ophield. Daarna werd de inrichting van het gebouw plots saai en institutioneel. Kennelijk was dit het gedeelte dat gedeeld werd met het openbare regionale strafcentrum.

Aan het eind van de gang zat een dame achter een bureau.

George gaf haar een geruststellende knuffel, “Verder dan dit ga ik niet. Binnenkort zal het ergste voorbij zijn, en ik zal hier wachten om voor je te zorgen. Ga snel want je ‘voorbereiding’ vervaagt snel.”

Terwijl Mary verder liep in de gang om haar echte straf in ontvangst te nemen, leken haar hersenen gehuld in een beschermende mist. Ze tintelde op verschillende speciale plaatsen van haar bijna-orgasme en er was een prikkelend gevoel in haar billen dat haar afleidde. Nog steeds naakt en voor iedereen zichtbaar, was haar schaamhaar geklit van haar opwinding, haar haren waren zweterig, en haar billen waren rood en gloeiden nog na van haar warming-up spanking.

Veel te snel zat ze voor een bureau. Ze slikte, zich realiserend dat ze nu onherroepelijk “toebehoorde” aan een door de regering ingehuurde strafbeambte. Ze mocht pas weer gaan als hij haar straf voltooid achtte.

De dame die haar ontving was beleefd maar zakelijk. Ze noteerde Mary’s naam en herhaalde de bloeddruppel-test om haar identiteit te verifiëren en te controleren op pijnstillers. Ze moest even wachten tot een groen lampje op een paneel ging branden. Toen wees ze naar een deur, “Strafkamer nummer twee is voor u, Miss Adams.”

Met het hart in de keel klopte ze aarzelend aan. Een mannenstem beval haar binnen te komen.

In de strafkamer

Je mag van geluk spreken. Je hebt uitstekende billen! Ze zijn prima geschikt zijn om een goed pak slaag te incasseren.

Binnen viel haar eerste blik op de de straftafel (ze had er nog nooit een gezien, maar ze raadde onmiddellijk waarvoor die diende). Er stond ook een stevige stoel zonder armleuningen en een bureau met een computerscherm.  Aan de muur hingen en op het bureau lagen diverse strafwerktuigen die allemaal bedoeld waren om indrukwekkende billenkoek mee te geven. Haar adem stokte en ze bijna flauw!

Terwijl ze duizelig en verward stond, werd ze zich bewust van de PA. Hij was een normaal uitziende man, zo normaal dat ze hem morgen waarschijnlijk niet meer zou herkennen. Een onopvallend uiterlijk is goed voor een strafbeambte, want zij worden natuurlijk niet graag in het openbaar herkend door hun vroegere “cliënten”. In feite gebruiken ze nooit hun echte naam. De meesten zijn “Jones” of “Smith” als ze dienst hebben.

Hij begroette haar beleefd maar formeel en stelde zich voor als “Mr. Smith”. Hij wees naar een plek voor zijn bureau waar ze moest staan. “Handen op je hoofd, niet bewegen, omdraaien en naar de muur kijken”. Hij ging achter zijn bureau zitten, “Een moment terwijl ik je dossier bekijk.”

Mary’s eerste indruk van deze man was goed, maar ze was ook onder de indruk. Hij had een eerlijk gezicht, en hij haar in haar ogen gekeken toen ze binnenkwam, maar hij sprak duidelijk op een toon alsof hij gewend was om opdrachten te geven. Mary herinnerde zich ook dat ze in de brochure gelezen had dat de PA’s de bevoegdheid hadden om aanvullende straffen te geven, bijvoorbeeld bij ongehoorzaamheid of tegenwerken. Mary vond het nu toch wel wat ongemakkelijk dat hij naar haar rode billen kon kijken, terwijl hij haar juridisch dossier doorlas.

Uiteindelijk zei hij, “Juist! Roekeloosheid met schade en letsel als gevolg! Het lijkt erop dat je bijna een man doodreed. Ik vroeg me in het begin af waarom je zo’n zware straf kreeg voor een eerste verkeersovertreding, maar nu begrijp ik het. Technisch gezien is roekeloos in gevaar brengen een derdegraads misdrijf, veel erger dan een verkeersovertreding.”

Toen legde hij uit dat een derdegraads misdrijf het hoogste misdrijf was waarvoor je bij de JRA terecht kon worden berecht. Alle misdrijven kunnen gevangenisstraf opleveren, dus door de straf van vandaag te aanvaarden kon ze waarschijnlijk gevangenisstraf ontlopen.

Een onderzoek en een waarschuwing vooraf

U moet ervoor zorgen dat u vaker op u billen gaat krijgen als uw gedrag daar aanleiding toe geeft.

“Ik zie dat je goed opgewarmd bent op je billen, dat is een verstandige keuze.”

“Zo,” zei hij ernstig, “Niets persoonlijks, maar het is mijn werk om u uw straf op uw billen te geven.”

Op een treurige toon zei Mary dat ze het begreep.

“Goed zo. U gaat straks de maximale straf krijgen. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat u die goed voelt zodat u er zoveel mogelijk van leert.”

Hij stond op en liep naar haar toe. “U wilt er ongetwijfeld snel van af zijn, maar toch moeten we eerst wat voorwerk doen.”

Ze moest voorover buigen en haar enkels beetpakken. Mary herinnerde zich dat ze dat ook ooit op haar High School moest doen na een vechtpartij, maar dat was met haar kleren aan. Nu was ze naakt en daar was ze zich volledig van bewust.

Hij keek naar haar billen  terwijl hij rubberen handschoenen aantrok. De billen waren nog rood van de opwarmende billenkoek, maar dat was al aan het wegtrekken. Hij onderzocht kort haar billen, op zoek naar problemen die de straf van vandaag in de weg zouden staan. Hij was een professional, dus merkte hij op dat haar billen stevig waren, in overeenstemming met haar leeftijd en verder relatief slanke bouw. Hij concludeerde terecht dat ze regelmatig aan sport deed, maar ook dat ze al jarenlang in bureaustoelen zittend werk had gedaan.

Hij kneep in één bil, tilde beide billen wat omhoog en beoordeelde zo de veerkracht van haar vlees. Ja, de billen van deze jonge vrouw kunnen een goed pak billenkoek prima absorberen. Maar ja, eigenlijk zijn de billen van alle vrouwen uitstekend in staat een goed pak billenkoek in zich op te nemen.

“U mag van geluk spreken. U heeft uitstekende billen! Dat zult u straks nodig hebben. Uw billen zijn prima geschikt zijn om het pak slaag dat u gaat krijgen te incasseren. Nu nog even krom blijven staan, goed uw enkels vasthouden en niet bewegen.”

Hij gebruikte een camera om de “voor” conditie van Mary’s billen vast te leggen. Daarna mocht Mary weer rechtop staan. Ze moest haar armen op haar rug vouwen.

Hij ging weer achter zijn bureau zitten en nam even een pauze voordat hij verder sprak.

“Dit is de eerste keer dat u hier bent. Ik weet niet of dit ook de eerste keer is dat u straf op uw billen krijgt. Gezien uw gedrag in het verkeer is het in ieder geval veel te lang geleden. U moet u goed realiseren dat u vanaf dit moment de JRA aantekening op uw rijbewijs krijgt. Dat betekent dat u in het vervolg bij verkeersovertredingen hier weer komt om de straf op uw billen te vernieuwen. Ik kan u verzekeren dat dit heel goed helpt. Mensen doen moeite om deze straf te vermijden en dat is ook de bedoeling. U moet overwegen om met iemand in uw omgeving afspraken te maken die ervoor zorgen dat u vaker op u billen gaat krijgen als uw gedrag daar aanleiding toe geeft. Dat is een verstandige keuze voor uzelf en de samenleving. Het voorkomt dat u hier vaker terecht komt.”

De prison strap

Kijk, deze ga je straks op je billen voelen.

“U mag gaan zitten.” Hij wees naar een houten stoel voor het bureau. Mary ging zitten en ze schrok even. Het deed zeer, omdat haar billen nog gloeiden maar tegelijk voelde het hout koel.

Vervolgens, terwijl Mary met haar hart in haar keel toekeek, stond hij op en pakte hij een indrukwekkende riem van de muur. Een langwerpig, dik, wreed uitziende stuk leer met gaten erin en aan het eind een houten handvat. Hij ging naast haar staan en liet het haar zien. “Kijk, deze gaat u straks op uw billen voelen. Dit is een klassieke prison strap. In het verleden werden ze veel gebruikt in gevangenissen op de billen van vrouwen en mannen. We weten dus dat het een heel effectief instrument is, want in die tijd hadden de mannen en de vrouwen er een gezond respect voor. Daarna een hele tijd niet en met de invoering van het JRA-systeem zijn ze weer in gebruik genomen.”

De strap zag er imponerend en veel gebruikt uit. Hij ging weer achter zijn bureau zitten.  “Wij ontsmetten onze straps voor en na elk gebruik, dus deze strap is schoon. Toch, om uw veiligheid te garanderen, ben ik verplicht om hem opnieuw te ontsmetten in uw aanwezigheid.”

Met tegenzin was Mary er getuige van hoe hij een gelei over beide kanten van het leer uitsmeerde en het daarna droogwreef. Zoals waarschijnlijk de bedoeling was, kreeg ze die strap vaker van dichterbij te zien dan haar lief was. Terwijl hij bezig, merkte ze hoe soepel het leer leek te zijn. Als laatste wreef hij het leer in met een paar druppels leer conditioner.

“Oké,” zei hij opgewekt, “we gaan u klaarmaken en vastleggen zodat we terzake kunnen komen.”

De straftafel

Op internet staan geen afbeelding van de gebruikte straftafel, maar het is een professionele uitvoering naar dit voorbeeld.

Ze had een wilde neiging om weg te rennen toen hij haar naar de straftafel leidde. Haar hart bonkte en ze ademde zwaar, maar ze wist zich te beheersen. De tafel had twee niveaus, het laagste was voor haar knieën en onderbenen en aan de voorkant voor haar onderarmen, en een bovenste gedeelte was voor haar bovenlichaam. Hij maakte de tafel zorgvuldig klaar, legde een schone opgevouwen handdoek op de plaats waar haar schaamstreek zou komen, en trok vervolgens wit papier over het geheel, zoals bij een onderzoekstafel van een dokter. Hij wees speciale inkepingen aan voor haar knieën, en zei haar daar te knielen. De inkepingen zorgden ervoor dat haar dijen uit elkaar bleven. Toen, met een zachte hand op haar rug, duwde hij haar bovenlichaam omlaag.

Met een zeer professioneel oog voor hygiëne, wikkelde hij een handdoek om haar rug voordat hij daar de brede boeien aanbracht. Terwijl hij bezig was, legde hij uit dat de deze banden haar bovenlichaam onbeweeglijk hield, maar ook haar rug beschermde tegen slagen die verkeerd vielen.

Toen hoorde ze de motoren zoemen terwijl hij de tafel aan haar aanpaste. Ze voelde haar billen in de lucht stijgen, waardoor ze zich nog kwetsbaarder voelde.

Tenslotte fixeerde hij haar ledematen met meer klittenbanden, waarbij hij wegwerppads gebruikte om te voorkomen dat de banden haar huid zouden raken. Hij sprak met een geruststellende en zakelijke stem en legde uit dat haar straf “vreselijk pijn zou doen, maar dat hoort zo” en blauwe plekken zou achterlaten, maar geen blijvend letsel zou veroorzaken. De komende dagen zal het nog erg pijn doen en ook de komende weken zal ze het nog voelen bij het gaan zitten en het weer opstaan. Ook dat hoort bij het normale verloop.

Nadat ze helemaal vast zat, hoorde ze de motoren van de tafel opnieuw zoemen voor een laatste aanpassing. Onder haar heupen ging de steun nog iets verder omhoog, waardoor haar billen hoger opgetild werden en de band die haar bovenlichaam omlaag hield nog strakker kwam te zitten. Ze lag nu onwrikbaar vast, met haar billen geprononceerd omhoog en naar achteren. Als een niet te missen doelwit. Het zou niet lang meer duren voordat Mary alle aandacht zou hebben voor wat er op haar billen gebeurde.

Mary krijgt straf op haar billen voor roekeloos rijgedrag

Hij zag gaandeweg dat Mary volstrekt normaal reageerde op haar straf.

“Het is allemaal voorbij in een paar minuten,” zei hij. “We gaan beginnen.”

Hij ging achteruit staan, trok zijn schouders een paar keer op om zich los te maken, zoefde met de prison strap om de afstand in te schatten, en gaf toen vakkundig de eerste slag met verbijsterende kracht. De klap landde vol op de naar achteren uitstekende afwachtende vrouwenbillen.

Ze hoorde het leer door de lucht suizen, waardoor ze haar billen op elkaar klemde, wat het nog erger maakte. Ze hoorde het leer de huid raken en voelde… niets. Nou ja, ze voelde een halve hartslag niets, maar toen verwerkten haar hersenen eindelijk de miljoenen hevig samentrekkende zenuwuiteinden door deze plotselinge inslag van het leer.

Ze gooide haar hoofd achterover en gilde het uit.

De strafbeambte deinsde niet eens terug voor Mary’s luide reactie. “Mr. Smith” behoorde tot de eerste PA’s die werden aangenomen en opgeleid nadat de JRA in 2019 was aangenomen. Sindsdien had hij letterlijk alles al gezien en gehoord. De seksuele opwinding die hij ooit van deze baan had gehad was al lang verdwenen. Gelukkig waren deze maximale straffen niet gebruikelijk. Aanvankelijk was hij oprecht bezorgd geweest over de zwaarte van Mary’s straf en hoe ze zich zou houden.

Die vreselijke eerste klap was bedoeld om haar goed te raken en intens pijn te doen en om een duidelijke getuigenis op Mary’s billen achter te laten. De volgende negentien zouden net zo erg zijn.

Hij zag gaandeweg dat Mary volstrekt normaal reageerde op haar straf. Ze deed als alle andere vrouwen die op zo’n manier op hun billen kregen. Proberen zich los te wrikken, maar dat gaat niet. Alles bij elkaar gillen en huilen, maar dat is te verwachten. De strafkamers waren volledig geluid geïsoleerd. De billen uit alle macht tegen elkaar aan knijpen, alsof het daar beter van zou worden. Het is veel verstandiger om alles los te laten en het gewoon binnen te laten komen. Maar ja, wie is er op zo’n moment verstandig.

Hij zag ook dat Mary’s billen volstrekt normaal reageerden op de straf. Natuurlijk liet elke klap een tekening na, werden de billen vuurrood en gloeiend en kwam er een zwelling op elke plaats waar de strap neerkwam. Dat is hoe alle gezonde vrouwenbillen reageren als daar met zo’n enorme vaart een prison strap op terecht komt. Hij wist ook dat dit allemaal snel zou herstellen. In de gevallen dat dezelfde dame na een maand terugkomt voor een herhaling, wat soms gebeurt, tekenen de billen al veel minder tekenen. De natuur past zich snel aan, en dat geldt helemaal voor vrouwenbillen die zich aanpassen aan het krijgen van billenkoek, wist hij uit ervaring.

Het was ook duidelijk dat deze maximale straf ook maximaal pijn deed, en dat was precies de bedoeling. Bij iedere klap op haar billen leerde Mary dat roekeloos rijden een heel slecht idee was geweest.

De JRS-richtlijnen

De optimale tijd tussen de slagen met de prison strap is dertig seconden.

De huidige JRA-doctrine handleiding is gedetailleerd en stelde de optimale tijd tussen de slagen met de prison strap op dertig seconden. Dat gaf de “cliënt” net genoeg tijd tussen de slagen om de volgende volledig te voelen. Als de slagen sneller op elkaar zouden volgen zou de cliënt een “zone out” krijgen na de eerste paar slagen en de volgende nauwelijks voelen. Langer wachten tussen de slagen betekende een verspilling van kostbare tijd. Dus Mr. Smith timede zijn slagen “volgens het boekje”, met exact dertig seconden tussen elke klap.

Ook geheel volgens de JRA-procedure, verdeelde hij netjes de eerste zes slagen over Mary’s bijeen knijpende billen. Elke slag liet een duidelijke, levendige lijn achter over de beide billen, terwijl het uiteinde met bijna supersonische snelheid zich om haar heen wikkelde om zich pijnlijk in haar rechterheup te graven. De volgende twee slagen, die schuin omhoog werden uitgevoerd, waren gericht op de onderste helft van de billen waar ze de overgaan in de dijbenen. Dat is ook de plaats die je gebruikt als je zit. De laatste twee slagen van de eerste set van tien, geleverd met iets minder kracht, gingen op de bovenkant van haar dijen.

Natuurlijk kon Mary deze behandeling niet gemakkelijk of rustig ondergaan. Ze was echter zo grondig en professioneel vastgebonden dat Mr. Smith haar geworstel gewoon kon negeren. De arme Mary trok zo hard aan haar boeien dat morgen bepaalde spieren bijna evenveel pijn zouden doen als haar billen. Ze schreeuwde, krijste, gilde en smeekte, maar Mr. Smith negeerde het allemaal terwijl hij vakkundig zijn plicht deed. De man had oprecht geen rancune en er was geen enkele zweem van sadisme of seksuele sensatiezucht. Zonder dat goed of kwaad een rol speelde, was “Mr. Smith” was gewoon een plichtsgetrouwe en competente ambtenaar die zijn werk deed.

De afronding van de straf

Mijn advies is dat u hier aan denkt als u de volgende keer weer achter het stuur gaat zitten!

Nadat de eerste tien slagen waren toegebracht, wisselde de man het handvat van de riem naar zijn linkerhand en ging naar Mary’s andere kant. De laatste tien slagen kwamen overeen met de eerste tien, behalve dat ze in omgekeerde volgorde werden uitgevoerd.  Eerst haar dijen, dan de onderkant van haar billen en het zitgedeelte. Tot slot een serie van zes slagen over de volledige oppervlakte van haar billen. Door lange oefening waren de nauwkeurigheid en kracht van zijn linkerarm niet meer te onderscheiden van die van zijn rechter.

Bij de twintigste slag was de arme Mary uitgeput. Ze liet het allemaal binnenkomen terwijl ze jammerlijk snikte. Het was een zegen dat ze zich alleen de eerste paar slagen kon herinneren.

Na de afranseling stapte Mr. Smith achteruit en legde de riem op zijn bureau om ontsmet te worden. Nog steeds vastgebonden, kreunde en snikte Mary. Na onderzoek op bloedingen of schaafwonden nam hij zijn camera om de “na” toestand van haar billen te documenteren.

Hij liep naar het hoofdeinde van de tafel en praatte zachtjes tegen Mary en hij streelde over haar haar om haar aandacht te trekken en om haar gemoedstoestand te beoordelen. Toen ze helder en weer in het heden leek te zijn, pakte hij haar bij haar kin en deed haar hoofd omhoog, zodat Mary gedwongen was om recht in zijn ogen te kijken. Op een strenge toon zei hij “u heeft nu de gevolgen van roekeloos rijgedrag op uw billen gevoeld. Mijn advies is dat u hier aan denkt als u de volgende keer weer achter het stuur gaat zitten! Anders zien we u hier snel weer terug, en ook een kleinere verkeersovertreding kan daarvoor voldoende zijn. Heeft u dat goed begrepen?”

Het bleef stil en Mary zei niks, alleen een enkele snik kwam uit haar mond. “Ik vroeg aan u of u dat begrepen had! Of heeft u nog meer klappen op uw billen nodig om zover te komen?”

“Nee, nee, ja, ja, ik heb het begrepen”, zei Mary snel. “Ik zal eraan denken.”

“Dan is het goed”, zei Mr. Smith en hij verwijderde haar boeien en hielp haar voorzichtig van de tafel af. Onstuimig, voordat hij haar kon tegenhouden, schoten Mary’s beide handen naar haar billen. De plotselinge pijn van dat contact was zo intens dat ze bij door haar knieën knikten. Hij riep de bediende van de balie in de hal. Ze namen elk een arm om de gekwetste en radeloze vrouw uit de strafkamer te helpen en terug door de gang naar het Poortwachter Center.

Bijkomen

Het zag er ernstig uit, maar dat paste bij een maximale straf.

Bij de scheidingslijn van de gang, wachtten George en een Poortwachter verpleegster om Mary onder hun hoede te nemen. In het begin was voor Mary alles nevelig en besefte ze nauwelijks waar ze was. Terug in George’s massagekamer legden ze haar met haar gezicht naar beneden op de massagetafel en gaven haar een kussen om in te snikken.

De verpleegster controleerde haar vuurrood gloeiende en pijnlijke billen. Het zag er ernstig uit, maar dat paste bij een maximale straf. Morgen zou ze een massa blauwe plekken hebben, maar het was duidelijk dat de strafbeambte wist wat hij deed en goed was in zijn vak. Hij had goed werk verricht door haar hard te slaan. Dat was zijn plicht, dat hoort bij de straf. Dat doet allemaal heel veel pijn op de billen, maar dat is ook de bedoeling. Dat hoort ook bij de straf. Het resultaat was hoe de billen van Mary zich nu toonden. Het waren billen die zeker nog een tijd veel pijn zouden doen, maar ook snel zouden herstellen zonder blijvend letsel. Afgezien van de les dat roekeloos rijden tot zeer pijnlijke billen leidt, zal Mary hiervan geen nadelige gevolgen ondervinden. Natuurlijk zal Mary de komende dagen bij het zitten en weer opstaan voelen dat ze op haar billen heeft gekregen, maar ze kan er zeker van zijn dat haar billen op natuurlijke manier snel zullen herstellen.

Vanaf dat moment nam George het weer over. Hij spoot een verkoelende oplossing op haar billen, en gaf haar toen een massage boven de taille en aan haar voeten. Geleidelijk aan reageerde ze op de verwennerij, ze ontspande en haar tranen verminderden.

George verontschuldigde zich dat er geen pijnstillers waren toegestaan, maar hij legde uit dat meditatie eigenlijk sneller werkt dan medicatie. Dus leidde hij haar door nog een meditatiesessie. Tegen die tijd had ze nog steeds pijn, maar ze begon zich weer mens te voelen.

Al die tijd bleef Mary poedelnaakt maar dat vond ze geen probleem. Ze moest er niet aan denken dat iets in aanraking kwam met haar billen.

Uiteindelijk hielp George Mary in haar kleedkamer. Ze hield haarzelf staande terwijl hij haar aankleedde alsof ze een kind was. De panty ging inderdaad in de tas.

Weer thuis

Haar vingers gingen aan het werk, het werk afmakend dat George onafgemaakt had gelaten.

De rit naar huis was in een speciaal ongemarkeerd busje. Het was voorzien van een zachte divan, zodat Mary op haar buik kon liggen. De verpleegster ging met haar mee. De verpleegster en de chauffeur hielpen haar bij de deur van haar appartement. De verpleegster bleef bijna een uur en zorgde ervoor dat Mary in bed lag en veilig alleen gelaten kon worden.

Het was omtrent etenstijd geweest toen de verpleegster Mary in bed stopte, dus werd ze in de kleine uurtjes wakker, klaarwakker en zich al beter voelend. Natuurlijk deden haar billen nog enorm pijn en ze waren ook nog gloeiend warm. Op de rug liggen was de komende tijd even geen optie.  Maar van binnen voelde ze totaal opgelucht en rustig. Ook het opgejaagde gevoel van stress, wat ze de laatste tijd vaak in zich had, was volledig verdwenen. Ze had het gevoel dat ze weer optimaal in staat was om op haar werk te presteren.

Tegen haar wil, speelde haar geest de gebeurtenissen van gisteren terug. Het meeste wat gisteren gebeurde leek te verschrikkelijk om over na te denken, maar haar gedachten bleven teruggaan naar George’s spank & wank. Ze zou zeker niet verlangen om weer naar die strafkamer terug te moeten om opnieuw met de prison strap te krijgen, maar wat George allemaal gedaan had bij de voorbereiding was een andere zaak! Haar vingers gingen aan het werk, het werk afmakend dat George netjes onafgemaakt had gelaten. Dat voelde zo goed dat ze het een paar minuten later nog eens deed, terwijl ze zich George voorstelde terwijl hij bezig was.

Uitgeput viel ze weer in slaap.

De volgende dag

De volgende dag hielden haar collega’s er rekening mee dat ze een hard pak slaag op haar blote billen had gekregen, waardoor ze zich gerespecteerd en begrepen voelde!

Het was geen verrassing dat de volgende dag moeilijk was, maar ze was vastbesloten om naar haar kantoor te gaan. Niemand zou het haar kwalijk hebben genomen als ze thuis was gebleven, maar dat zou de pijn in haar billen niet hebben weggenomen. Bovendien vond ze het logisch dat haar billen nog veel pijn deden naar zo’n pak slaag, maar dat vond ze dat geen valide reden om niet gewoon te gaan werken.

Toen ze aankwam, had iemand een satijnen kussen op haar leren bureaustoel gelegd. Wel of geen kussen op de stoel, ze werkte die dag zoveel mogelijk staand. Later die dag was er een stafvergadering waar ze niet omheen kon. Ze liep de vergaderzaal binnen en ontdekte dat elke stoel op mysterieuze wijze uit de ruimte was verdwenen. Tijdens de vergadering stond iedereen rond het planbord, net zoals zij. Door dit attent gebaar voelde ze zich gerespecteerd en begrepen.

Met een aantal collega’s die ervaringsdeskundige waren omdat ze het ook hadden meegemaakt, kreeg ze leuke gesprekken. Uiteraard is het dan comparing notes. Hoe was het bij jou en hoe ging dat bij mij? Opvallend was dat de ervaringen in de strafkamer bijna allemaal gelijk waren. Alle strafbeambten bleken Mr. Jones of Mr. Smith te heten. Iedereen heeft krom moeten staan bij het onderzoek aan de billen. Er waren ook collega’s die niet de maximale straf hadden gekregen. Dat bleek dan over de knie te zijn, met de hand en met hout en volgens een timer.

De meeste collega’s waren naar een Regional Public Punishment Center geweest, omdat ze niet het geld hadden om te betalen voor de Poortwachter dienstverlening, of omdat ze dat zonde van het geld vonden. Deze collega’s waren benieuwd om te horen hoe zo’n voorbereiding dan in zijn werk ging. Van hun kant vertelden dat 5 minuten om je uit te kleden erg krap is en dat het inderdaad heel lang wachten was in de wachtkamer totdat je aan de beurt was. Een meisje, een vrolijke flapuit, vertelde dat ze in de wachtrij op een gegeven moment op luide toon vroeg of het hier altijd zo lang duurde voor je aan de beurt was. Er kwam toen direct een potige vrouw op haar af die haar meenam naar een niet-gebruikte strafkamer. Daar kreeg ze een pak op haar billen zoals ze dat in lange tijd niet gehad had. Toen werd ze terug naar de wachtkamer gebracht en achterin de rij gezet. “En nu stil en op je beurt wachten”.

Natuurlijk waren er ook mannelijke collega’s die het allemaal hadden gemaakt, maar die waren toch minder geneigd om over hun ervaringen te praten.

Er was nog een laatste zaak die afgehandeld moest worden voordat deze hele episode achter haar zou liggen. Ze had haar advocaat een kopie laten maken van de “na”-foto van de AP van haar straf. Ze bloosde toen ze die zag, gedeeltelijk omdat ze zich niet had gerealiseerd welke lichaamsdelen op die foto van haar te zien zouden zijn. Kijkend naar die onthullende foto, waarop haar gemartelde billen en dijen haar meest private delen omlijstten, gooide ze hem bijna in de papierversnipperaar. Maar haar gevoel voor eerlijk spel won het toch. Ze mailde hem naar de fietser die ze had aangereden, samen met nog een verontschuldiging en een dringend verzoek om de foto privé te houden. Het was het bewijs dat ze haar straf had aanvaard en niet vrijuit was gegaan. Ze vond dat dit het minste was dat ze voor de man kon doen. Hij was door haar toedoen in het ziekenhuis beland en had ook pijn gehad. De pijn die zijzelf had gevoeld toen ze op haar straf op haar billen kreeg, maakt de gevolgen van de aanrijding voor die man niet ongedaan, maar draagt wel bij aan een rechtvaardigheidsgevoel, waardoor het voor hem en voor de naasten om hem heen vast een stukje dragelijker wordt. Het geheel is daardoor meer in balans gekomen.

Dit is een vertaling en een bewerking van een verhaal dat is geschreven door Guy Spencer, met grote dank voor zijn creatieve bijdrage.

Nu je hier aangekomen bent…

Dit verhaal is gebaseerd op een fantasie. Soms hebben fantasieën verrassend veel overeenkomst met de werkelijkheid. Misschien is het zelfs veel meer een mogelijk toekomstscenario dan een onrealistische fantasie. Daarom vragen we om je mening in een opinieonderzoek:

• Is dit verhaal (enigszins) realistisch, of helemaal niet?
  
• Is het wenselijk dat dit verhaal werkelijkheid wordt, of juist niet?
  
• Wat spreekt je aan in het verhaal en waarop knap je af?
• Als jijzelf in een situatie zou belanden waarin je kunt kiezen tussen de standaardroute met boetes en eventuele gevangenisstraf, of een alternatieve route met een fysieke straf, waarvoor zou je dan kiezen?
  

De button om naar het opinieonderzoek te gaan bevindt zich onderop je scherm (wordt geopend in een popup).