Nancy is betrapt op roken

Nancy is betrapt op roken en gaat daarom op haar billen krijgen.

Marine kapelaan Lt. Jack Craige was een tevreden man toen hij in Wilma Hutch’s slaapkamer zat met Nancy. Wilma’s 17 jaar oude dochter, lag bij hem over zijn knie, klaar om op haar billen te krijgen. Wel, hij was tevreden, maar het kon beter. Hoe goed het vooruitzicht ook was om Nancy’s blote, stevige en ongerepte billen te slaan, Wilma zelf was zijn ultieme doelwit.

Zoals altijd, speelde kapelaan Craige de rol van een moreel en oprecht man. Het is ook een feit dat Nancy betrapt was op roken terwijl ze nadrukkelijk had beloofd dit niet te doen. Ze had dit pak slaag eerlijk verdiende en ze zou er beslist baat bij zou hebben. Omdat Steve, Wilma’s man en Nancy’s vader uitgezonden was op een onderzeeër zat en niet beschikbaar was voor de klus, had Wilma kapelaan Craige gevraagd zijn plaats in te nemen en Nancy te straffen. Natuurlijk was het de kapelaan zelf geweest die het idee had geplant dat er een mannelijk autoriteitsfiguur nodig was om tieners en jongvolwassenen op de juiste manier discipline bij te brengen.

Zoals hij gewoonlijk in dergelijke situaties deed, had hij moeder en dochter in de huiskamer laten plaatsnemen om een godsdienstig gesprek over schuld en boete te voeren. Het gesprek van vandaag was bedoeld om de jonge Nancy te wijzen op de gevaren van roken en het Bijbelse gebod om haar ouders te gehoorzamen. Het ging ook over het belang van eerlijkheid. Jack was bedreven in het overbrengen van schuldgevoelens op zijn gemeenteleden. Het duurde niet lang voordat Nancy ging huilen en zich volledig in haar lot schikte. Het was niet nodig geweest om zijn stem te verheffen of haar streng toe te spreken. Dat gesprek, en het daaropvolgende gebed, zorgen ervoor dat het mooie jonge meisje zich niet alleen schuldig voelde, maar ze begreep ook dat de enige manier naar vergeving kwam door het huilen van verdriet en pijn. De enige manier om dat te bereiken was een flink hard pak slaag op de blote billen. Daar zag ze natuurlijk wel tegenop. Tegelijk begreep ze dat er niks anders opzat.

Terwijl Jack wees naar de ramen van de woonkamer, stelde de kapelaan voor dat het beter was dat ze zich terugtrokken in de beslotenheid van de slaapkamer van het echtpaar Hutch.

Het bewustzijn van straf

Vrouwen moeten mannen gehoorzamen en weten dat ze bij elke aanleiding billenkoek krijgen.

De kapelaan opende galant de deur en liet de twee vrouwen voorgaan. Hij liep achter de twee vrouwen aan, waarvan er nu één, de jongste, op weg was om een stevig pak billenkoek te krijgen. Er was geen sprake van verzet of protest. Terwijl hij achter de vrouwen de slaapkamer inging, waren zijn ogen vooral gericht op de billen van de moeder, die heen en weer wiegden in haar jurk. Het doel wat hij wilde bereiken was dat beide vrouwen zich ervan bewust waren dat voor hen billenkoek een normaal en geïntegreerd onderdeel van hun leven is. Dat voor een vrouw iedere denkbare aanleiding voldoende is om een flink pak op de blote billen te krijgen van een mannelijk autoriteitsfiguur. Bij voorkeur van hem, Jack Craige de kapelaan. Uiteraard, als de echtgenoot en vader thuis is, van hem.

Zover is het nog niet. Wel bij veel andere gezinnen op deze marinebasis, maar nog niet bij Nancy en Wilma. Maar dat is slechts een kwestie van tijd. Korte tijd. Hij ging er alvast van uit dat het niet lang zou duren voordat Wilma , de dame die nu wellicht nietsvermoedend voor hem liep, ook bij hem over de knie zou gaan. Dit soort voorspellingen kwamen meestal uit.

Maar vandaag ging het om Nancy. Omdat Nancy’s lichaam inmiddels volgroeid was waren ook haar billen meisjesachtig vol en rond. Ook onder elegante rode jurk was dat goed te zien. Ongetwijfeld zouden haar billen binnenkort net zo rood zijn als haar jurk.

De twee volwassenen hadden Nancy’s straf van tevoren besproken, dus Wilma wist wat haar te doen stond. Er zouden geen verrassingen zijn. Nancy zou eerst een pak op haar billen krijgen, waarbij ze haar onderbroek nog aan mocht houden. Daarna zal de onderbroek omlaag gaan en krijgt ze haar straf op haar blote billen. Zoals afgesproken, droeg Nancy een jurk.

Wilma droeg haar op om haar schoenen en haar jurk uit te doen en op te vouwen. Nancy probeerde te doen alsof de kapelaan er niet was. Ze ging eerst op een stoel zitten om haar schoenen uit te doen. Ze draaide haar rug naar haar moeder, zodat ze kon helpen om de rits naar beneden te doen. Zonder protest trok ze de jurk over haar hoofd uit en vouwde hem op, met haar rug naar de kapelaan. Ze had een witte onderbroek en een wit hemd aan. De kapelaan ging op de rand van het bed zitten.

Wilma zei tegen Nancy: “ga naar de kapelaan en vraag wat we afgesproken hebben.”

Nancy liep naar de kapelaan, keek naar de grond en zei met zachte stem: “wilt u mij alstublieft de straf geven die ik verdien?”

Jack zei: “natuurlijk wil ik dat, meisje” en trok Nancy over zijn schoot. Ze drukte haar gezicht in de dekens. Hij legde haar hand op haar billen, waarbij het hem ook opviel dat ze stevige dijen had. Ze deed ongetwijfeld veel aan sport. Nancy was gespannen en dat was niet vreemd.

Wilma stapte eerbiedig achteruit, “Ze is klaar om haar straf te krijgen, Kapelaan.”

Met geoefende maar vastberaden zachtheid duwde hij stevig op haar rug, waardoor haar slanke bovenlichaam op zijn plaats werd geduwd.

Jack had ook aan Wilma uitgelegd hoe de billenkoek in zijn werk zou gaan. Het is belangrijk dat het om straf gaat. Degene die billenkoek krijgt moet dat goed beseffen. Dat betekent dat er niet langzaam en voorzichtig opgewarmd wordt, maar dat de klappen direct hard beginnen. Vooral die eerste klappen doen dan extra pijn en geven een schrikreactie, maar dat is ook de bedoeling. Het advies was om dit ook aan Nancy te vertellen. Een tweede ding dat Nancy moest weten dat de billenkoek uiteindelijk altijd op de blote billen gaat. Dat ze daardoor tegen de straf op gaat ziet is ook bedoeling en een gezonde reactie.

Na een paar woorden om er zeker van te zijn dat het meisje zowel voorbereid was op haar straf en besefte waarom ze die ging krijgen, hief hij zijn hand hoog op.

Nancy voelde de beweging en kneep haar billen ineen in ongelukkige afwachting van de komende pijn. Ondanks de onderbroek kon je dat goed zien.

Straf zoals het hoort

Dit was hoe het moest zijn.

Jack Craige was een sterke man. Een man die de dingen het liefst op zijn eigen manier deed. Hij was zeer ervaren in het geven van billenkoek. Zelfs als hij iemand een pak billenkoek gaf die even zwaar of zwaarder als hij, gebruikte hij in het begin altijd zijn hand. Zijn hand was sterk, door het sporten en door de ruime ervaring met het geven van billenkoek.

Uit principe was billenkoek voor straf altijd zonder opwarmen. Het was zelden nodig om bij het geven zijn volledige kracht te gebruiken. De bedoeling was altijd dat de straf optimaal effect had. Vandaag was het gemakkelijk om Nancy door het pak billenkoek te laten huilen en te laten leren dat haar gedrag consequenties had.

Het was duidelijk veel te lang geleden dat Nancy op haar billen had gekregen. Al bij de eerste klappen begon ze tegen te stribbelen en te huilen. Niet omdat ze protesteerde, maar omdat het pijn deed. Dat is heel begrijpelijk. Zo is dat nou eenmaal met billenkoek. Jack drukte haar rug stevig naar beneden en ging door met het geven van klappen. Al snel hield het tegenstribbelen helemaal op en liet Nancy berustend alles over zich heen komen. Jack sloeg gestaag door op Nancy’s billen. Gaandeweg werden haar billen steeds roder en ging het volume van het huilen omhoog.

Dit was hoe het moest zijn. Hij was en had de autoriteit om te bepalen wat er gebeurde. De jongedame over zijn knie schikte zich in haar lot. Ze was volledig onderdanig en onderging de billenkoek als een gegevenheid. De moeder keek toe en zag dat het goed was. Ze zag Nancy voor haar ogen veranderen. Wat Wilma op dat moment nog niet wist – maar waar Jack nagenoeg zeker van was – was dat zij heel binnenkort op dezelfde manier op haar billen zou krijgen.

Na een tweetal minuten trok Jack Nancy’s onderbroek resoluut naar beneden, zonder protest van Nancy. De billen waren inmiddels vuurrood. Hij ging door met het geven van billenkoek op haar blote billen.

Het leven op een marinebasis

De marinebasis Queens Bay.

De marinebasis Queens Bay was een bescheiden onderzeebootbasis gelegen aan het einde van een moerassig schiereiland aan de oostkust. Lt. Craige was de enige kapelaan van de basis. Vrijgezel en achter in de twintig, was Jack Craige aanvankelijk teleurgesteld over het gebrek aan culturele faciliteiten op de basis. Omdat er geen steden in de buurt waren, was er weinig om naar toe te gaan. Op de basis zelf gebeurde weinig. Verveling kwam veel voor. Dat is in de praktijk een slecht uitgangspunt. Er waren doorlopend honderden “onderzeeboot weduwen” die op de basis woonden terwijl hun mannen ver weg op hun onderzeeërs werden ingezet. Deze vrouwen waren op zichzelf aangewezen als er zich problemen in het gezin voordeden.

Geleidelijk aan ontstond er een manier waarop kapelaan Jack Craige nieuwe bezieling bracht en nieuwe activiteiten organiseerde. Het was een manier die paste bij zijn dominante persoonlijkheid, zijn geloof in de bijbel, het verschil tussen goed en kwaad, de verschillen tussen mannen en vrouwen en de samenhang van zonde, schuld en boete.

Die manier paste ook bij de vrouwen, die niet voor niets getrouwd waren met sterke en dominante mannen. Vaak waren ze opgegroeid in een streng christelijk gezin, waar gehoorzaamheid belangrijk was en de man het voor het zeggen had. Veel vrouwen die zich aangetrokken voelden tot een militair en daarmee gingen trouwen, kwamen uit een gezin waarin de vader ook militair was.

Jack zorgde op militaire manier voor zijn lichaam. Hij was breedgeschouderd, gezegend met een natuurlijk goed uiterlijk en met een aangenaam en oprecht gezicht. Achter zijn rug noemden de dames hem “de Kanjer Kapelaan”.

Mannen zijn de Bijbelse gezagsdragers

Volgens meerdere teksten uit de Bijbel moeten vrouwen het gezag van hun man erkennen.

Kapelaan Craige verkondigde een evangelie dat sterk gericht was op familiewaarden en ouderlijke discipline, maar wel op een zeer mannelijke manier. Dat betekent dat de man de leiding heeft en de regels bepaalt. De echtgenoot en vader is het hoofd van zijn huishouden, de gezinsleider, kostwinner en beschermer. De rol van de vrouw is gehoorzaam te zijn en zich te houden aan de regels van de man. In feite was dat ook wat marinevrouwen het liefste willen. Het paste bij hoe de meesten het vanuit vroeger kenden en waar ze zich comfortabel en veilig bij voelen.

Hij herhaalde voortdurend bepaalde Bijbelpassages en bewees daarmee keer op keer dat de man het gezin moet leiden. Efeziërs 5: 22 was daar heel duidelijk in: “Vrouwen, erken het gezag van uw man als dat van de Heer, want een man is het hoofd van zijn vrouw.” Maar dat gold ook voor Kolossenzen 3:18: “Vrouwen, erken het gezag van uw man, zoals past bij uw verbondenheid met de Heer” en voor 1 Petrus 3:1, “Vrouwen, erken het gezag van uw man.”

Bij leiderschap en het stellen van regels hoort ook de verplichting de regels te handhaven. Dat is in de Bijbel overduidelijk. Dat geldt in de Bijbel ten aanzien van bedienden en ondergeschikten in het algemeen, maar ook binnen het gezin. Bij het handhaven van regels hoort discipline en onlosmakelijk correctie en straf voor degenen die de regels overtreden. In de huiselijke kring is daar vanouds en nog steeds één eerste en beste middel voor, en dat is billenkoek.

Deze benadering viel heel goed bij deze gemeente van marinemensen. De boodschap paste goed bij de mannen en het paste goed bij de vrouwen. Als het gaat om billenkoek, kenden de meesten het niet anders vanuit hun eigen verleden.

In veel militaire gezinnen heeft de man absolute autoriteit

De rol van de vrouw is gehoorzaam te zijn en zich te houden aan de regels van de man.

Maar op de marinebasis was er een bijzondere situatie. De man met autoriteit was vaak weg. Op missie.

En bij afwezigheid van de echtgenoot, moet een andere mannelijke gezagsdrager de leiding overnemen. In Bijbelse tijden waren deze gezagsdragers ooms of familie patriarchen. Echter, omdat elk echtpaar aan de basis van elders was overgeplaatst en de familie ver woonde, was er een tekort aan mannelijke gezagsdragers in de familiekring. De familie woonde simpelweg veel te ver weg.

Het was precies deze logica die uiteindelijk ervoor zorgde dat de kapelaan zich als een vis in het water voelde. Er waren in potentie heel veel billen om te slaan. Want zonder het specifiek te zeggen, bood hij zichzelf aan als die noodzakelijke vervanger van de mannelijke autoriteitsfiguur. De manier waarop hij dit deed, maakte ook dat iedereen Jack in die rol zag.

Op een fundament van militair machismo en traditioneel marine-conservatisme, slikten de gemeenteleden deze door mannen gedomineerde versie van het evangelie probleemloos. De echtgenotes, meestal jong en weinig ervaring, aanvaardden deze boodschap ook met verrassend gemak. Het paste bij hun afkomst. Voor iedereen, en zeker voor deze jonge vrouwen, was Jack de gedroomde mannelijke autoriteitsfiguur als hun eigen echtgenoten afwezig waren. Misschien had het knappe en stoere lichaam van de kapelaan daar ook iets mee te maken. Hij kon ze doordringend aankijken en op een strenge toon dingen zeggen waar de jonge vrouwen vlinders in hun buik van kregen.

Billenkoek is de Bijbelse manier van disciplineren

Billenkoek is de Bijbelse manier van disciplineren.

Om een eind te maken aan de verveling, organiseerde Jack veel activiteiten. Veel vrouwen namen regelmatig deel aan de gesprekskringen voor Bijbelstudie. Naast de reguliere onderwerpen die passen bij het kerkelijk jaar, was een regelmatig terugkerend onderwerp discipline volgens de Bijbel in het dagelijks leven. De kapelaan legde uit dat billenkoek, uiteraard aangepast aan de ondeugendheid en de leeftijd, de Bijbelse manier van disciplineren was. De meeste vrouwen herkenden dat van vroeger. Kennelijk hadden vrouwen die op mariniers vielen veel gemeenschappelijk, en een strenge opvoeding met regelmatig billenkoek was daar een onderdeel van.

Hij verklaarde ook dat het aanvaardbaar was voor moeders om jongere kinderen te straffen, maar voorzichtig en met mate. Naarmate de leeftijd toeneemt, moet ook de intensiteit van de straf toenemen. Het disciplineren van tieners en jongvolwassenen was de taak van de vader, het hoofd van het huishouden.

Sinds de zondeval van Eva

Sinds de zondeval van Eva is correctie voor vrouwen belangrijk en noodzakelijk.

De verantwoordelijkheid om te corrigeren gold ook als de moeder zelf discipline nodig had. Immers, sinds het moment dat Eva in het paradijs van de appel gegeten had, was het voor vrouwen na hun huwelijk net zo belangrijk om gedisciplineerd te worden als dat voor het huwelijk was. Sinds de zondeval is correctie voor vrouwen belangrijk en noodzakelijk. Als dit onderwerp aan bod kwam, keek hij één van de vrouwen, diep in de ogen terwijl hij indringend zei dat het ook voor haar goed was om op haar billen te krijgen als ze dat verdiend had. Of hij liet een vrouw vertellen over een ervaring van vroeger, hoe het was om bij haar vader over de knie te gaan en welk effect dit had.

Het idee, dat een moeder – en in feite iedere vrouw – zelf ook discipline nodig werd volkomen geaccepteerd. Sinds de misstap van Eva, de zondeval, zijn vrouwen immers geneigd tot zonde en daarom moet het zondige vlees gecorrigeerd worden. Billen zijn de natuurlijke plekken voor deze correctie. Daarom is het logisch dat vrouwen straf op hun billen krijgen als zij dit verdienen. Misschien niet leuk als het gebeurt, maar wel nodig. Voor hun eigen bestwil.

Maar wat als het hoofd van het gezin er niet is om de noodzakelijke straf te geven? De Bijbelse uitleg van Jack was duidelijk en overtuigend: als de heer des huizes niet beschikbaar was, kon de taak het beste worden uitgevoerd door een mannelijke gezagsdrager in de familie. Maar aangezien grootvaders en ooms afwezig waren in deze gemeenschap van militairen, waarbij de meesten op missie waren, moest een andere betrouwbare persoon in de plaats komen. De kapelaan heeft zichzelf nooit rechtstreeks voor die taak voorgedragen, maar hij werd er dikwijls voor gevraagd. Kennelijk was dat voor iedereen logisch. Uiteraard heeft hij nooit geweigerd.

De gewaardeerde strenge hand van de kapelaan

Er zijn op de marinebasis veel gevallen waarin de behoefte aan een sterke hand groot was.

De meeste onderzeeërs van de basis waren doorlopend voor maandenlange missies ingezet. Dat betekent dat in veel huishoudens de marinevrouwen er alleen voor stonden. De heer des huizes, het hoofd van het gezin, de rots in de branding, de echtgenoot was er niet. De gezelligheid, het advies maar ook soms een strenge hand werd dan regelmatig gemist. Het was voor iedereen logisch dat er dan een beroep op de kapelaan gedaan werd. De kapelaan had een zeer positief imago als het ging om gezelligheid. Hij had de gave om snel een positieve sfeer om zich heen te scheppen. De kapelaan had ook een goede reputatie als het ging om een goed advies. Hij kon goed luisteren en de goede vragen stellen. Tot slot was de kapelaan de aangewezen persoon als het ging om een strenge hand.

Dit betekende dat Jack Craige van tijd tot tijd een drukbezet man was. Er waren veel situaties waarin de behoefte aan de sterke hand groot was. Vaak was de aanleiding een kwestie rond  het gedrag van oudere tieners en jongvolwassenen. Soms was het vooraf al duidelijk dat er straf verdiend was en soms begon het met een goed gesprek, maar bij Jack werd een goed gesprek altijd samengevat met een pak billenkoek. Hij gaf er de voorkeur aan om  meisjes over er de knie te leggen en op hun billen te geven. Billenkoek past het beste bij meisjes en vrouwen. Ze reageren het best en het meest authentiek. Toch lagen er net zo veel jongens met hun blote billen over de knie van de kapelaan.

Het geslacht van de tiener deed er voor Jack niet toe. Uiteindelijk was het verhaal pas compleet als ook de moeder zich aan zijn autoriteit onderwierp.

Hoe kwam hij bij de moeders? Zijn belangrijkste wapen was een goed gesprek, waarin altijd schuld een belangrijke rol speelde. Meestal hoefde hij de moeder alleen maar verantwoordelijk te laten voelen voor de disciplinaire problemen van haar kinderen. De logische conclusie was dan dat zij net zo goed schuld had en dus net zo goed straf had verdiend. De remedie voor de tekortkomingen was altijd eenzelfde pak slaag op de blote billen, gegeven door de kapelaan. Bovendien had ze zelf het positieve effect van de straf op de billen bij haar zoon of dochter gezien.

Ook een gesprek dat begon met een vraag voor een advies, kwam uiteindelijk ook vaak bij de kansen die de moeder had laten lopen. Ook dergelijke gesprekken werden vaak samengevat met een pak billenkoek.

Bijbelstudies en kringgesprekken

Als een vrouw van andere vrouwen hoort dat het krijgen van billenkoek een positieve ervaring is.

In de werkwijze van de kapelaan waren ook de bijeenkomsten voor de Bijbelstudie belangrijk. Bij de indeling van de kringgesprekken voor de Bijbelstudie, zorgde Jack ervoor dat de vrouwen die hij nog niet over de knie had gehad, in een groep terechtkwamen met meerdere vrouwen die hij al straf had gegeven. De gedachte was dat als een marinevrouw van andere marinevrouwen hoort dat het krijgen van een terechte straf op de blote billen voor hen erbij hoort en een positieve ervaring is, ze gaat begrijpen dat het voor haarzelf ook vast goed is. Bovendien geeft het de gelegenheid om in de pauze allerlei ervaringen uit te wisselen. Er waren natuurlijk altijd vrouwen die aanvankelijk ervan uit gingen dat de dagen waarin zij voor straf op hun billen konden krijgen al lang achter hun lagen, maar door al die gesprekken beseften ze dat dit misschien niet zo is.

Tot slot organiseerde de kapelaan veel sociale activiteiten, zoals gespreksavonden, los van de Bijbelstudie. Deze avonden waren niet alleen belangrijk voor de gezelligheid, maar ook voor de interactie. Jack vond het daarbij helemaal niet erg vond als het gesprek over billenkoek ging. Ook hier zorgde hij ervoor dat een vrouw die nog niet aan de beurt was geweest, in een groepje zat met vrouwen voor wie het heel normaal was om van de kapelaan billenkoek te krijgen. Met een grapje bracht hij het gesprek op dit onderwerp, bijvoorbeeld vroeg hij aan een dame die hij gisteravond over de knie had gehad met een ondeugende blik of het zitten als weer wat beter ging. De andere vrouwen reageerden daar uiteraard op en waren eerder jaloers dan afwijzend. Dat is een prima omgeving voor een vrouw om eraan te wennen dat billenkoek een positief en geïntegreerd onderdeel van het leven is.

Meisjes en hun ondergoed

Vrouwen die weten dat ze op hun billen gaan krijgen, kiezen zorgvuldig hun ondergoed uit.

Terug in de slaapkamer van Wilma Hutch, lieten we kapelaan Craige achter terwijl hij bezig was op Nancy op haar blote billen te geven.

Het is verbazingwekkend hoe een persoon zijn aandacht kan verdelen op zulke momenten: terwijl Jack sloeg, schonk hij zijn volle aandacht aan Nancy’s billen… en toch vond hij tijd om over ondergoed te mijmeren. Dat kwam ook doordat hij al heel wat jongens, meisjes en vrouwen, die op het punt stonden om bij hem over de knie te gaan, in hun onderbroek had gezien.

Het viel hem op dat mannen en jongens, behalve voor sommige atletische activiteiten, nooit aan hun ondergoed denken. Ze dragen saaie onderbroeken of boxershorts. Vrouwen echter, kiezen hun ondergoed zorgvuldig voor de gelegenheid. De meeste vrouwen en meisjes hebben een uitgebreide collectie ondergoed. Uit ervaring wist Jack dat alle meisjes en vrouwen, als ze weten dat ze op hun billen gaan krijgen, voor die gelegenheid zorgvuldig hun onderbroek kiezen. Tienermeisjes kiezen dan vaak de dikste, meest bedekkende onderbroek kozen die ze hebben. Meestal was dat wit katoen, vaak een beetje baggy. Nancy had deze keer gekozen voor een slipje dat haar beter paste en haar billen goed afdekte. De meisjes die hierover nadenken en dan tot zulke keuzes komen, gaan er op zo’n moment optimistisch van uit dat zoiets gaat helpen. Dat is tegen beter weten in, omdat ze ook weten dat dat hun onderbroek altijd naar beneden gaat komen. Uiteindelijk krijgen ze op hun blote billen, en een onderbroek kan dan onmogelijk bescherming bieden.

Dus toen Jack een blik wierp onder Nancy’s heftig schoppende knieholtes, was hij niet verbaasd daar een wit katoenen slipje te zien liggen. Zoals verwacht, rekte Nancy’s schoppen het slipje tot het uiterste uit. Zolang ze eraan dacht hield ze haar dijen bij elkaar, om haar zedigheid te beschermen. Maar op de momenten dat haar benen tegen elkaar aan kwamen, kwam het slipje even los, waardoor de zwaartekracht zijn werk deed. Daardoor zakte Nancy’s slipje geleidelijk naar haar enkels.

Ironisch genoeg, als het meisje een meer onthullend en strakker slipje had gedragen, zou het waarschijnlijk als een grote rubberen band aan haar dijbenen vastgeplakt zijn gebleven.

Dus terwijl Jack haar sloeg, en Nancy schopte, fladderde, pompte en draaide met haar benen als reactie daarop, gebeurde het onvermijdelijke. Haar slipje bereikte eerst haar enkels, en toen gleed een voet eindelijk vrij. Ongeremd gingen Nancy’s dijen op gezette tijden open, waardoor Jack een vluchtige blik kon werpen op delen van Nancy’s anatomie die traditioneel alleen door dokters en echtgenoten worden bekeken. Het viel hem op dat deze delen eerder omlijst dan verborgen werden door Nancy’s schaarse jonge schaamhaar. Nancy was hier nog een vrouw in ontwikkeling.

Even op adem komen

Bij de kleinste aanleiding krijg je opnieuw zo’n pak op je blote billen.

Nancy was slim genoeg om te weten dat het geen zin had zich in te houden, dus vanaf het begin van de bestraffing liet ze de aanzwellende pijn in haar steeds roder wordende achterste de vrije loop om zo overtuigend mogelijk de rol van het meisje te spelen die op haar billen krijgt. Terwijl de slagen op haar billen neerkwamen, worstelde, schopte, schokte, gilde en smeekte ze eerst, alles wat je zou verwachten van een meisje dat een indrukwekkend pak slaag ondergaat. Het was allemaal niet uit protest, maar om de klappen te ontwijken. Het was allemaal een volkomen natuurlijke reactie voor een meisje die hard op haar blote billen krijgt. Na een tijdje kostte dat allemaal te veel energie. Ze merkte misschien niet eens dat haar onderbroek naar beneden ging.

Eerst grepen haar handen wanhopig naar het laken terwijl ze schreeuwde in het matras. Maar uiteindelijk, uit wanhoop en uit eigen beweging, zochten die handen hun weg naar achteren, op zoek naar een manier om het geweld van onderen te verzachten. Haar linkerhand kon nergens bij door de onbeweeglijke omvang van Jack’s bovenlichaam, maar haar rechterhand sloop naar zijn doel totdat Jack hem stevig vastpakte en hem in haar rug klemde. Hij onderschepte haar op een geoefende manier en ging ondertussen door het met geven van billenkoek. Hij haperde daarbij geen enkel moment.

Tot slot gaf hij haar sit-spots een speciale behandeling, Hij bedolf ze met kletsen die duidelijk harder waren dan voorheen. Terwijl hij aan die zitplaatsen werkte, klom haar stem opnieuw omhoog van een snik, een gil en dan tot een kreet. Uiteindelijk verstomde ze, ofwel van uitputting ofwel van aanvaarding.

Hij pauzeerde, “Nancy, ik sta op het punt om dit onderdeel van je billenkoek af te ronden. Je gaat niet meer roken, en je gaat je moeder voortaan gehoorzamen, zeker zolang je vader op missie is; beloofd?”

Ze blubberde, “Ja meneer.”

Hij ging verder, “Je bent gewaarschuwd. Bij de kleinste aanleiding en bij de kleinste klacht over je gedrag kom ik weer langs en krijg je opnieuw zo’n pak op je blote billen. Begrijp je dat goed?”

Ze blubberde opnieuw, “Ja meneer.”

Jack zei met een dominante toon, “En nu opstaat en de hoek ik. Je moeder en ik gaan even naar de huiskamer en jij blijft hier wachten tot we terug zijn. En waag het niet uit de hoek te komen!”

Nancy kwam snel maar bedachtzaam overeind en ging naar de hoek. Jack wenkte Wilma en wees naar de deur. Wilma gehoorzaamde direct. Terwijl hij achter haar aanliep viel het hem opnieuw op hoe vrouwelijk haar billen in haar jurk wiegden.

Een gesprek met een moeder

“Billenkoek had altijd een positief effect. Bij mij ook trouwens.”

In de huiskamer aangekomen vroeg Jack aan Wilma:”En, wat vind je ervan? Wat heb je gezien?”

Wilma antwoordde: “Alle mensen, wat een pak slaag was dat. Ik heb wel met haar te doen. Maar ze had het wel verdiend, ze had echt beloofd dat ze niet zou gaan roken.”

Jack zei, “Zeker, het was een intensief pak billenkoek, maar niet exceptioneel voor een meid van die leeftijd. Ik neem aan dat jij het gevoel kent en vroeger thuis ook wel eens zo op je billen hebt gekregen.”

“Jazeker,” antwoordde Wilma, “en ook nog wel meer dan dat. Ik had lieve ouders, maar ze geloofden ook in regels en discipline. Ik kreeg dus wel op mijn billen als mijn vader vond dat ik dat verdiend had.”

Dat had Jack al vermoed. Dit leek hem ook een goede gelegenheid om hier meer over aan de weet te komen.

“Welke herinneringen heb je hier aan?”, vroeg Jack.

“Nou, als het gebeurt is het natuurlijk niet leuk. Het doet echt ontzettend zeer als je op je blote billen krijgt.”

Wilma ging verder op een meer nadenkende toon, “maar ik begrijp mijn vader wel. Misschien toen niet altijd, maar nu wel. Ik was niet gemakkelijk. Ik had best wel een goede band met mijn ouders, en zeker met mijn vader. Maar als er iets was dan kreeg ik direct een pak slaag.”

“Wat waren dan aanleidingen om een pak slaag te krijgen?”, vroeg Jack door.

“Oh, allerlei dingen. Te laat thuis komen, brutaal zijn, slechte cijfers op school. Alcohol drinken met mijn vriendinnen. Liegen. Roken ook, ironisch genoeg. Zeker zo van mijn veertiende tot mijn zeventiende was ik echt een lastig geval. Er zijn wel periodes geweest dat ik meerdere keren per maand bij mijn vader over de knie lag. Later ging dat allemaal beter en werd het minder vaak. Maar zolang ik thuis woonde kreeg ik zo straf. Ook nog toen Steve en ik elkaar al kenden en met elkaar uitgingen.”

Jack vroeg, “En wat vond Steve daarvan?”

Demonstratie voor de toekomstige schoonzoon

De regels moeten altijd duidelijk zijn. Bij overtreding volgt direct een pak slaag op de billen.

“Dat sprak Steve wel aan.”

Nancy wachtte even met praten, kennelijk weifelde ze of ze wel of niet meer zou vertellen. Toch ging ze door met vertellen.

“Ik kreeg ook een paar keer straf waar Steve bij was. Ik moest me dan in de huiskamer, waar Steve bij was, helemaal uitkleden. Daarna ging ik bij mijn vader over de knie en kreeg ik een hard pak slaag op mijn billen. Daarna werd ik door mijn vader in de hoek gezet. Mijn vader praatte dan met Steve alsof ik er niet was. Over de laatste football wedstrijd of over een nieuw soort auto. Na een kwartier of zo moest ik me omdraaien en mijn excuses aanbieden over wat ik gedaan had. Daarna werd ik naar mijn kamer gestuurd om me op te frissen en aan te kleden. Daarna mocht ik weer terug komen. Ik schaamde me natuurlijk enorm. Toen ik weer terug kwam, was het ook alsof er niks gebeurd was.”

Nancy dacht weer even na voordat ze verder ging. “Later hoorde ik van Steve dat mijn vader dat expres zo deed. Als ik er niet bij was, legde mijn vader aan Steve uit dat het zijn bedoeling was om aan Steve te laten zien hoe je dat kon doen. Hoe je vrouwen in het algemeen en mij in het bijzonder aan moest pakken. Hij vond het belangrijk dat mijn toekomstige echtgenoot dat wist. Zijn boodschap was dat de regels en afspraken altijd duidelijk moeten zijn. Als de vrouw zich niet aan de regels houdt, geen ruzie maken. De juiste reactie is dat de vrouw direct een goed pak slaag op haar billen krijgt, zodat ze ervan leert. Als dat klaar is, is het ook klaar.” Nancy was weer even stil. “Ja, zo was mijn vader.”

Nancy vertelde weer verder, “Later heeft Steve daar een paar keer met mij over gepraat. Hij wilde daarmee doorgaan nadat we getrouwd waren. Hij wilde echt het hoofd van het gezin worden, net zoals mijn vader dat was. Eigenlijk wilde ik ook op die manier. Daar hoorde bij, volgens hem, dat hij het recht had om mij straf te geven, net zoals mijn vader dat deed. Ook nadat we getrouwd zouden zijn. En zo is het ook gegaan. Voor, maar ook na het trouwen kreeg ik wel eens op mijn billen van hem. Niet heel vaak, hoor. Het is natuurlijk niet leuk als het gebeurt, maar onze relatie bleef er prima bij.”

Jack knikte. Eigenlijk was dit een variant op een verhaal die hij van meerdere marinevrouwen had gehoord.

“En Nancy? Heeft die wel eens van Steve straf gekregen?”, vroeg Jack.

Wilma zei, “Zeker! Steve was gek op haar, maar ook heel duidelijk. Bij zaken als liegen of brutaliteit was het direct einde gesprek. Dan gingen direct de billen bloot voor billenkoek. Dan was hij heel streng en hard. Maar ja, dat gebeurt natuurlijk niet als hij er niet is. Billenkoek had altijd een positief effect bij Nancy. De weken erna was ze superlief. En als het te lang geleden was kon je dat ook merken. Bij mij ook trouwens.”

Nancy gaat leren dat ze zich aan regels moet houden

Het voor heel veel meiden en vrouwen goed dat ze weten dat er consequenties zijn.

Jack knikte weer en dacht opnieuw dat het zeker niet lang ging duren voordat deze moeder bij hem over de knie zal gaan. Hij wist nu dat ze zowel van haar vader als van haar echtgenoot op haar billen kreeg en dat volledig accepteerde. Maar nu ging het eerst om Nancy. Hij zei: ‘heb je gehoord wat ik tegen Nancy zei?”

“Wat bedoel je?”

“Dat ik haar waarschuwde. Ik zei tegen haar dat als haar gedrag daar aanleiding toe geeft, ik opnieuw langs zou komen en haar weer zo’n pak op haar blote billen zou geven. Ben je het daar mee eens?”

Wilma zei direct, “O zeker! Dat zou ik heel erg waarderen! Uit eigen ervaring weet ik dat het heel goed is als je weet dat er consequenties zijn. Zeker op die leeftijd. Dat zal ze niet leuk vinden, maar dan moet ze haar gedrag daar maar op aanpassen. Dus je mag zeker terugkomen als dat nodig is. Heel graag dus!”

Jack zei, “Luister. Ik ben het met je eens dat het voor heel veel meiden en vrouwen goed dat ze weten dat er consequenties zijn. Dat geldt voor Nancy en waarschijnlijk ook voor jou! Ik ga zo weer naar Nancy om de straf af te ronden. Haar billen zullen daarna heel pijnlijk zijn en dat zal de komende dagen ook zo blijven. Het is belangrijk dat je haar de komende tijd veel troost en knuffelt. Zeker zolang ze haar billen nog pijn doen van de straf die ze heeft gekregen. Ze moet beseffen dat je enorm van haar houdt en voor haar door het vuur gaat, maar dat ze op haar billen krijgt zodra ze dat verdient. Van haar vader en als hij er niet is, van mij. Ga je dat aan haar duidelijk maken?”

Wilma knikte instemmend. “Dat ga ik zeker doen.”

Jack vulde aan, “Het gaat dan niet alleen om roken, maar om haar gedrag in het algemeen. Ze moet beseffen dat als bijvoorbeeld de afspraak is dat ze ’s nachts om 12 uur thuis moet zijn, dat ze dan om 12 uur thuis moet zijn en dat ze op haar billen krijgt als ze later is. Net zoals dat bij jou vroeger was, toen je zo oud was als zij nu is. Nancy moet leren dat het zich houden aan regels en afspraken de norm is. De beste manier daarvoor is dat ze weet dat als ze zich niet aan regels en afspraken houdt, er een flink pak billenkoek volgt. Dat is de keerzijde van dezelfde norm. Zo werkt dat vanaf nu in dit huis. Ga je dat goed aan haar duidelijk maken?”

Wilma knikte, “ja, zo is het. Of beter gezegd: zo moet het weer worden.”

“Dan gaan we nu weer terug naar Nancy.”, en hij weer naar de deur. Wilma liep voor hem uit en Jack zag met goedkeuring haar billen heen en weer bewegen.

Een gewaarschuwd meisje weet waar ze aan toe is

“Als je je niet aan de regels houdt krijg je straf op je billen. Op je blote billen.”

Weer in de slaapkamer aangekomen stond Nancy nog rustig in de hoek. Jack haalde uit de binnenzak van zijn colbert een kleine houten paddle. Altijd handig om zoiets bij je te hebben. Daarom had hij dat ook altijd bij zich.

“Nancy, kom eens hier!”, zei Jack. Nancy kwam schoorvoetend dichterbij, met haar ene hand voor haar schaamstreek en haar andere arm voor haar borsten. Jack pakte haar bij haar kin en dwong haar in zijn ogen te kijken. “Heb jij nog nagedacht over het roken?”

“Nee, meneer, ja, meneer,” stamelde Nancy. “Ik ga dat niet meer doen, meneer.”

“Dat is een heel goede gedachte, Nancy. Hou dat vast. Heb je ook begrepen wat er gaat gebeuren als je toch weer gaat roken?”

Nancy zei zacht, “dan krijg ik straf.”

“En van wie krijg je straf?”, vroeg Jack.

“Van mijn vader, of van u, als hij er niet is.”

“En hoe krijg je straf?, vroeg Jack door.

“Op mijn billen….”, fluisterde Nancy.

Jack gaf een klein kneepje en bracht haar hoofd nog wat dichterbij. “Precies Nancy, als je je niet aan de regels houdt krijg je straf op je billen. Op je blote billen. Net zo vaak en net zo lang als dat nodig is. Vanaf nu gaan we daar nooit meer een uitzondering op maken!”

Een laatste lesje tegen het roken

De billen waren al gevoelig van de eerdere billenkoek.

Jack ging verder, “Om je nog even goed duidelijk te maken hoe het voelt om regels te overtreden, krijg je tot slot met deze paddle op je blote billen.”

Hij draaide haar hoofd opzij en liet haar de paddle zien die hij in zijn linkerhand had. Dat was Nancy nog niet opgevallen en ze keek er bezorgd naar. Jack liet Nancy’s hoofd los.

“Nu ga je daar krom staan, met je ellebogen op het bed en je billen omhoog. Mars!”

Tot zijn genoegen gehoorzaamde Nancy direct. Ze ging naar de aangewezen plaats en ging krom staan, met haar rode billen naar achteren, zonder ook maar één vorm van protest. Jack zag dat Wilma gebiologeerd toekeek.

Jack ging naast Nancy staan en hield zijn linkerhand op haar rug. “Je komt pas overeind als dat van mij mag, begrepen?”

“Ja, meneer”, klonk het zacht.

In een rustig tempo gaf hij met de paddle een stevige tik, steeds afwisselend op een bil. Bij iedere klap gaf Nancy een gil en na een paar klappen begon ze zacht te snikken. De billen waren natuurlijk al reuze gevoelig van de eerdere billenkoek.

Toen Jack vond dat het genoeg was, sloot hij af met een paar extra harde klappen. De gillen van Nancy waren ook wat harder, maar ze bleef gehoorzaam krom staan.

En toen was de afstraffing voorbij. Nancy’s billen zouden binnen een paar dagen genezen, maar hopelijk had ze een levenslange les geleerd. De tijd zou het leren.

“Je mag opstaan.”

Dat deed Nancy. Ze wist niet goed waar ze kijken moest, maar ze wist wel dat ze met haar handen de pijn uit haar billen moest wrijven. Jack wreef zachtjes met zijn vinger de tranen uit haar ogen. Hij drukte Nancy troostend en knuffelend tegen zich aan en streelde over haar haar. Zoals hij had verwacht hield Nancy op met haar billen te wrijven en sloeg haar armen om Jack heen, alsof hij haar vader was. Jack ging door met zachtjes over het haar te strelen. Na een tijdje hield het snikken op.

Jack liet haar los en zei: “Pak je jurk maar en ga bijkomen op je kamer. Neem alle tijd die je nodig hebt. Je moeder ziet je vanzelf verschijnen, maar ik ben dan waarschijnlijk al weg.”

Nancy pakte haar jurk en keek even naar haar moeder. Die knikte bemoedigend en Nancy liep zonder gêne met haar rode billen de kamer uit, zoals het hoort. Preutsheid is niet verenigbaar met straf op je blote billen krijgen. Jack dacht dat één van de eerste dingen die Nancy waarschijnlijk op haar kamer gaat doen is het bestuderen van haar billen met een spiegel. Hij dacht ook dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer is Nancy door hem gestraft wordt.

Nadat Nancy de kamer had verlaten, pakte Jack zijn colbert en stak de paddle weer in de binnenzak. Hij wees naar de deur en Wilma gehoorzaamde direct. Het leek alsof haar billen nog meer bewogen als voorheen.

Ook de moeder gaat straf krijgen

Ik verwacht u morgen voor een ernstig gesprek.

Terwijl kapelaan Craige en Wilma de nasleep van Nancy’s straf spraken, liepen ze samen naar de keuken. Wilma maakte koffie, en ze bespraken wanneer Steve weer terug zou komen. Dat was niet helemaal duidelijk en waarschijnlijk kon dat nog wel even duren. Terwijl hij in de keuken was zag hij iets belangrijks naast het fornuis liggen. Een pakje damessigaretten en een asbak vol met sigarettenpeuken, die met lippenstift waren besmeurd. De toekomst zag er goed uit, maar voor dit moment negeerde hij het en deed alsof hij niks gezien had.

Toen ze weer in de huiskamer waren, gingen Jack en Wilma naast elkaar op de bank zitten. Na een tijdje wendde de kapelaan zich tot Wilma, met een strengere stem, “Vind je dat je een goed voorbeeld bent voor Nancy?”

Wilma keek hem met grote ogen aan, “Wat bedoel je?”

“Wat denk je…?”. Jack stond op en pakte de sigaretten en de asbak uit de keuken en zette die op de salontafel.

Hij wees op het bewijs, “Weet Steve dat je rookt?”

Ze snakte naar adem toen ze realiseerde wat er aan de hand was. Waarom had ze dat bewijs niet verstopt?

“Nee,” gaf ze toe, “hij verbiedt het. Nancy en ik heb beiden aan hem beloofd dat we niet zouden roken.”

Ze keek hem aan, smekend om begrip, “Maar dingen stapelen zich echt op in mijn hoofd als hij weg is. Nancy doet soms zo moeilijk. Roken verlicht dan de stress.”

Kapelaan Craige pakte Wilma bij haar kin en dwong haar om in zijn ogen te kijken, net zoals hij kort geleden bij Nancy had gedaan. Hij sprak indringend en formeel, maar niet onvriendelijk “Mevrouw Wilma Hutch, ik verwacht u morgen om tien uur in mijn kantoor voor een ernstig gesprek. Denk intussen ernstig na over uw ouderschap en uw gehoorzaamheid aan uw echtgenoot. Ik zie u morgen.”

Zonder iets verder te zeggen ging hij weg.

Een indringend gesprek

Ze besefte dat ze een hard pak billenkoek op haar blote billen ging krijgen.

De assistent van de kapelaan, matroos in opleiding Mike Edwards zat aan zijn bureau in het secretariaatskantoor van de kapelaan, toen Wilma Hutch verscheen voor haar afspraak van tien uur. Hij wist genoeg over de activiteiten van zijn baas om te weten dat hij gisteren de dochter van mevrouw Hutch straf op haar billen had gegeven. Mike had een patroon ontdekt in de activiteiten van de kapelaan, dus had hij wist precies waarom de mooie marinevrouw hier was.

Mike’s witte matrozenpak, nog maar net uit het trainingskamp, had twee kleine strepen op de mouw, als teken van zijn status als lage dienstplichtige.

Toen Wilma een vreemde blik op het gezicht van de jongeman opmerkte toen hij haar naar zijn baas begeleidde, dacht ze dat dit kwam door de gebruikelijke onhandigheid van een zeeman met een tekort aan liefde in de aanwezigheid van een mooie vrouw. Mike Edwards sloot de binnendeur van het kantoor en ging terug naar zijn bureau.

De kapelaan droeg zijn fraaie marine-uniform, met de twee gouden strepen op zijn manchetten die zijn officiersrang, luitenant-ter-zee, aanduidden.

Wilma had bij voorbaat de uitkomst van haar “gesprek” met de kapelaan al geraden. Ze besefte dat ze een hard pak billenkoek op haar blote billen ging krijgen. Die gedachte maakte haar bezorgd maar gaf haar ook vlinders diep in haar buik. Ze wist dat het gesprek over haar roken zou gaan, en dat Nancy’s recente pak slaag voor roken deels haar schuld was omdat ze een slecht voorbeeld had gegeven. Eerlijk gezegd was ze er zeker van dat haar man haar een enorm pak billenkoek had gegeven als hij ontdekte dat ze had gerookt in zijn afwezigheid.

Ze was niet teleurgesteld! De kapelaan verweet haar het “aanzetten van haar dochter in zondig gedrag” en het niet opvolgen van de bevelen van haar man. Jack was een rechtvaardige man. Hij luisterde aandachtig toen Wilma vertelde over welke druk ze stond, nu haar man op missie was. Ze was helemaal gewend aan regelmatige aandacht van een liefhebbende echtgenoot. Daarom is het moeilijk voor een nog jonge vrouw als Wilma om alle problemen alleen op te lossen en elke nacht alleen te slapen. Dit, en veel andere druk had ertoe geleid dat ze aan een oude rookgewoonte had toegegeven. Maar de uitkomst van het gesprek veranderde daardoor niet. Die uitkomst stond vast.

Een gesprek wordt afgeluisterd

Mike luistert het gesprek af tussen Wilma en de kapelaan.

Terwijl ze praatten, zat Mike aan zijn bureau aan de andere kant van de deur. Het kantoor van de kapelaan was aan de achterkant van de kapel. Eigenlijk had het kantoor een aantal tekortkomingen in het ontwerp. Mike’s scherpe jonge oren konden een deel van het gesprek in het binnenste kantoor horen, zeker als hij zich inspande om alles goed te kunnen afluisteren. Wilma’s hoge stem was goed te verstaan, maar de lagere stem van zijn baas een stuk minder. Gelukkig (of misschien helaas) had kapelaan Craige de neiging in de cadans van een prediker te vervallen als hij iemand als Wilma de les las, waarbij hij de nadruk legde op sleutelwoorden. Zo kon Mike bepaalde woorden van zijn baas ontcijferen, zoals, “roken… ongehoorzaamheid… dochter… zonde”.

Op grond hiervan, en van eerdere ervaringen, vermoedde Mike dat het lot van mevrouw Hutch vaststond. Zijn baas zou haar een pak op haar blote billen geven, net zoals hij dat bij haar dochter had gedaan! En waarschijnlijk al bij veel meer vrouwen had gedaan!

Wilma, van haar kant, had ook wel een idee hoe haar toekomst eruit zou zien. Er werd tussen de marinevrouwen onderling gefluisterd, en soms ook heel openlijk gekletst. Wilma wist dus precies dat “Kapelaan Kanjer” de neiging had om de discipline van de vrouwen op de basis in eigen hand te nemen. Ze kende meerdere marinevrouwen die bij de kapelaan over de knie waren geweest. Eigenlijk was ze daar wel wat jaloers op geweest, maar nu lijkt het haar te gebeuren. Terwijl de gesprek voortduurde, had ze een knoop in haar maag. Ze had gezien hoe hij Nancy op haar billen had gegeven. Een deel van haar was bang, maar een ander deel was opgewonden. Ze had dan toch eindelijk de volledige (al was het maar tijdelijke) aandacht van “Kapelaan Kanjer” voor zich gewonnen!

Zoals kapelaan Craige het altijd in dit soort gevallen voor elkaar kreeg, eindigde het gesprek pas toen hij Wilma zoveel schuldgevoelens had gegeven, dat ze wanhopig begon te huilen. Niet zozeer uit angst voor billenkoek, maar meer om de hele situatie van de laatste maanden. Toen stemde ze toe (zoals hij wist dat ze zou doen) om van hem voor straf op haar billen te krijgen. Het moest ook echt voor straf zijn, want dat had ze verdiend. De kapel was niet bestand tegen het geluid van een pak slaag, dus zou het in Wilma’s eigen slaapkamer gebeuren, om 13:00 uur die middag. Dat zou hem ruim tijd geven om weer vertrokken te zijn voordat Nancy thuis kwam van school.

Nadat de afspraken waren gemaakt liet hij haar gaan om “naar huis te gaan en zich voor te bereiden op haar straf”. Met uitgelopen mascara en nog steeds tranen veegde Wilma langs de jonge assistente op haar weg naar buiten.

Voorbereiden op de straf

De billen voelden nu nog ongeschonden, maar dat zou vast niet zo blijven.

Wilma had tijd thuis nog net tijd voor een lichte lunch. Ze hoopte dat haar maag daardoor zou kalmeren. Kapelaan Craige’s instructies waren niet helemaal duidelijk geweest. Hij had niet direct gezegd dat ze haar straf naakt zou krijgen, maar ze begreep duidelijk genoeg wat hij bedoelde. Toen ze vroeger van haar ouders straf kreeg, werd ze altijd naar haar kamer gestuurd. Ze moest zich dan klaar maken. Dat betekende dat ze al haar kleren uit moet doen en netjes opvouwen. Ze moest dan naakt in de hoek staan tot haar vader verscheen. Ze ging dan eerst over de knie en daarna moest ze krom staan om met de paddle te krijgen. De keren dat ze van haar man Steve straf had gekregen was ze ook helemaal naakt geweest.

Trouwens, vriendinnen van haar hadden dit bij Jack al meegemaakt en hierover verteld. Die hadden gezegd: ‘natuurlijk zorg je ervoor dat je naakt bent. Wat dacht je dan?”. Ze was stiekem opgewonden geraakt van hun verhalen.

Een vriendin bij een gesprekskring had verteld hoe de kapelaan dat uitgelegd had: “Voor een kind is een pak op de billen altijd onvrijwillig. Natuurlijk kan dat kind zich gehoorzaam onderwerpen en niet tegenstribbelen, maar in principe heeft een kind geen keus. Het hoofd van het gezin besluit dat er straf gaat komen en daarover is dan geen discussie. Omdat hier geen sprake is van een keuze en om andere goede redenen respecteren we de zedigheid van het kind door alleen de noodzakelijke kleding te verwijderen.”

Jack had verteld dat het bij volwassenen heel anders ging: “Een volwassene, aan de andere kant, moet altijd instemmen om straf op de billen te krijgen. Natuurlijk beslist het hoofd van het gezin, maar alleen bij gratie dat dit recht aan hem gegund is. Zonder instemming volgt er geen pak billenkoek! Anders wordt het snel huiselijk geweld. Daarom is het logisch dat een volwassene volledig moet instemmen en zich helemaal moet overleveren, daarbij niets achterhoudend.”

Dus ze wist wat ze moest doen. Ze douchte zich, en voelde aan haar billen. Nu waren die nog ongeschonden, maar dat zou vast niet zo blijven. Ze droogde zich grondig af en trok een badjas aan en wachtte zenuwachtig de laatste minuten af. Ongetwijfeld zou hij precies om 13:00 uur komen.

Terwijl ze wachtte vroeg ze zich af, of ze dit expres deed? Misschien onbewust? Was het schuldgevoel? Het zou gemakkelijk geweest zijn haar sigaretten en asbak te verstoppen zodat kapelaan Craige niets vermoedde, maar toch had ze het niet gedaan. Waarom niet? En hoe lang was het geleden dat ze op haar billen had gekregen? Veel te lang, dat was wel duidelijk.

Het arrangeren van de goede gesprekken

Billenkoek krijgen is helemaal niet vreemd als je met een militair getrouwd bent.

Zittend in zijn kantoor, keek Jack Craige op zijn horloge, 12:45. Hij had een aantal kantoorwerkzaamheden afgerond. Een daarvan was de groepsindeling voor de komende gespreksavond. Hij zorgde ervoor dat Wilma en twee andere vrouwen die al enkele keren bij hem over de knie waren geweest in dezelfde groep zaten. Hij wist dat die twee nieuwsgierige kletskousen waren, dus het was zo goed als zeker dat de recente ervaring van Wilma ter sprake zouden komen. Daar wilden ze vast alles van weten.

Om het groepje compleet te maken deelde hij ook Catherine Carlson hierbij in. Dat was een dame van 45 waarvan de echtgenoot inmiddels een maand of vijf op missie was. Hun kinderen waren al het huis uit om te studeren, maar uit gesprekken wist hij dat Pa Carlson stevig en streng was in de opvoeding. Catherine zelf maakte eerder een volgzame indruk. Ze had ook een echt vrouwelijke figuur, met brede heupen en ronde volle billen, die ongetwijfeld een stevig pak billenkoek goed konden opvangen. Het leek hem een groot voordeel als zo’n vrouw van andere marinevrouwen kon horen dat billenkoek een alledaagse realiteit is.

Als laatste deelneemster in het groepje koos hij Emma Brown. Die is hier, samen met haar man Kevin, onlangs komen wonen. Een sympathiek stel. Kevin is echt een stoere marinier, Emma is een lief meisje die daar verliefd op is en zich veilig bij voelt. Het is voor Jack onduidelijk of dit echtpaar zich realiseert dat huiselijke discipline, waarbij de vrouw door de man gecorrigeerd wordt als ze dat verdiend heeft, heel gebruikelijk is binnen militaire kringen. Het is daarom goed dat Emma van andere vrouwen hoort dat billenkoek krijgen als je met een militair getrouwd bent, helemaal niet vreemd is.

Als dat nog niet gebeurd is kunnen Kevin en Emma met elkaar daarover gesprekken hebben. Tegen de tijd dat Kevin op missie gaat, over een maand, kan daar iets moois ontstaan, voor zover dat nog niet gebeurd is.

Op weg naar de schuldige

Op weg om een dame op haar billen te geven.

Toen dat allemaal klaar was, was het tijd om te vertrekken. Hij had zijn religieuze uniform aan, zwart met een wit boordje. Dat leek hem voor deze gelegenheid wel passend. Bij het vertrek vertelde hij zijn assistent dat hij een tijdje weg zou zijn.

Toen hij door de deur verdween, dacht Mike Edwards: “De verrader gaat weer toeslaan”. Mike was nog jong en opgevoed door strenge en godvruchtige ouders. Mike begreep precies wat billenkoek was en, uit eigen ervaring, beter dan hij had gewild.  De vraag is: wat gebeurde er na de billenkoek van kapelaan Craige? Nog maagd en onervaren in seksuele zaken, kon hij alleen maar gissen naar de ontaarde dingen die zijn baas moest doen met die arme marinevrouwen in die kwetsbare minuten nadat ze hun straf op hun blote billen hadden gekregen.

Alles was dichtbij op deze marinebasis, dus Jack liep de drie blokken naar Wilma’s huis. Met militaire aandacht voor tijd, klopte hij op haar deur om precies 13:00.

Marinewoningen zijn compact, dus meerdere andere vrouwen hadden gezien dat Jack onderweg was. De meesten van hen raadden correct de missie van de kapelaan. Het was weer zover. Eén van de dames hier op de marinebasis ging op haar billen krijgen. De vraag was alleen: wie?

Elke twijfel verdween toen Wilma’s overbuurvrouw Wilma’s badjas zag toen ze haar voordeur opende voor de kapelaan. Ja, het nieuws zou zich in het informele vrouwennetwerk snel verspreiden, maar dat vond Jack niet erg. Wilma was immers lang niet de eerste vrouw die een pak slaag op haar billen kreeg van ‘Kapelaan Kanjer’.

Een paar vrouwen zouden met haar te doen hebben omdat ze uit eigen ervaring wisten dat de kapelaan heel goed in staat is om harde billenkoek geven die niet leuk is om te krijgen. De meeste vrouwen zouden eerder jaloers op haar zijn.

Dat was lang geleden…

Ze realiseerde zich dat het lang geleden was dat ze een pak op haar billen had gekregen.

Nadat Jack door Wilma was binnen gelaten, zei hij tegen haar, “doe die badjas maar, die heb je voorlopig niet meer nodig.”

Ze knoopte haar badjas los en trok hem verlegen uit.  Weifelend vouwde Wilma haar badjas op en legde hem op een stoel.

Daarna stuurde hij haar naar haar slaapkamer. Hij liep achter haar en zag nu haar billen bewegen zonder dat er een jurk overheen zat. De billen waren nu nog helemaal blank, maar zouden binnenkort vuurrood zijn.

Hij sloot de deur achter hen. Om in de juiste stemming te komen, liet hij Wilma eerst een tijdje in de hoek staan.

Wilma was zo nerveus dat haar lippen trilden. Ze had het gevoel dat ze moest plassen, maar ze had wijselijk haar blaas voor de laatste keer geleegd om 12:57. Hij had haar dat niet bevolen, maar ze wist wat er verwacht werd.

Het was lang geleden dat een man haar naakt had gezien. Ze had het gevoel dat Jack doorlopend naar haar billen keek. Daar had ze gelijk in.

Wilma moest vertellen wat de reden en de aanleiding was dat Jack hier op bezoek was. Ze moest vertellen dat ze straf op haar blote billen ging krijgen en dat ze dat heel erg verdiend had. Ze realiseerde zich dat het ook heel lang geleden was dat ze naakt een pak op haar billen had gekregen.

Jack deed zijn colbert uit en stroopte zijn rechtermouw op. Hij was nu helemaal klaar voor de actie.

Hij zat op het bed in dezelfde houding als voorheen. Maar nu ging het om de moeder. Zoals het hoorde.

“Wilma, hier komen”.

Wilma draaide zich om en liep naar haar toe. Zonder enige vorm van protest. Jack klopte op zijn schoot. Hij zag dat ze stevige borsten en welgevormde dijen had. Een platte buik, en weelderig haar “daar beneden”. Om haar voorkant te verbergen boog ze zich snel over zijn schoot. Dan hoefde ze Jack ook niet meer aan te kijken.

Jack kon Wilma’s omhoog geheven billen en haar achterste van dichtbij goed bekijken. Hij deed zijn rechterbeen wat omhoog, zodat Wilma’s billen ook meer omhoog kwamen. Haar billen, heupen en dijen waren helemaal fantastisch. Zo enorm geschikt voor billenkoek! De billen waren vol, maar stevig. Die konden wel tegen een stootje. Van achteren leek haar taille nog kleiner dan van voren. Jack kon zijn arm makkelijk eromheen vatten.

Ze hield haar hoofd omhoog. Haar paardenstaart stak parmantig naar achteren. Met haar handen kneep ze krampachtig in de dekens. Ze draaide haar hoofd naar hem toe om zacht, maar welgemeend een verontschuldiging voor haar gedrag uit te stamelen.

Zijn antwoord was vriendelijk, “Dat waardeer ik, Wilma, dat je dat allemaal zo zegt. Maar je begrijpt ook dat je er wel straf voor krijgt. Hij wachtte even,  “Ben je klaar?”

Ze knikte in het matras en piepte iets onverstaanbaars.

Een moeder krijgt billenkoek

Wilma reageerde volstrekt natuurlijk, zoals een vrouw reageert als ze op haar blote billen krijgt.

Wilma lag bij hem over de knie om straf te krijgen. Niet voor iets anders. Dan is het belangrijk dat vooral de eerste klappen gelijk raak zijn. Ze moet direct en volop de impact op haar billen voelen dat het begonnen is. Wilma is een volwassen vrouw met goede volle billen. Ze is door de natuur optimaal voorbereid om billenkoek in ontvangst te nemen. Ze weet wat het is om billenkoek te krijgen, maar eigenlijk doet dat niet ter zake. Ze heeft straf verdiend en daar is ze zelf ook van overtuigd. Alle reden om haar billenkoek te geven en deze op volle kracht te beginnen.

Hij hief zijn hand op, en bracht die met een snelle harde klap naar beneden naar haar rechterbil. Voordat ze kon hijgen of kronkelen, gaf hij haar linkerbil dezelfde behandeling. Er kwam een gil van verrassing over wat ze opeens op haar billen voelde. Dit deed zeer, heel zeer! Dit moest ophouden, direct. Maar dat deed het niet. Gelukkig ook maar.

Na de eerste tiental klappen op volle sterkte op de billen van Wilma, ging hij met wat minder harde klappen, alle geluiden van Wilma negerend.

Al snel vond hij een snel tempo om methodisch op de billen te slaan. Wilma reageerde volstrekt natuurlijk, zoals bijna iedere vrouw reageert als ze een hard pak op haar blote billen krijgt. Ondanks zichzelf probeerde ze zich los te wurmen onder de snel toenemende pijn, maar ze merkte dat Jack haar lijf stevig vast had. Het was volstrekt kansloos om daar weg te komen en Jack ging gewoon door met slaan. Zonder het te beseffen, bewogen haar benen alle kanten uit. Terwijl haar voeten boven de vloer zweefden openden haar dijen zich, waardoor Jack nieuwe  gebieden kreeg om te slaan. Als er een klap op de binnenkant van de dijen kwam schreeuwde Wilma nog harder, maar na een paar stevige klappen op haar billen openden de benen zich weer en kwam de binnenkant weer beschikbaar.

Een fantasie die weer werkelijkheid werd

Een vrouw die helemaal authentiek reageert als ze op haar billen krijgt.

Jack had weer zijn moment van geluk. De aanblik van wervelende, omhoog gestoken billen en de doorleefde reactie op het krijgen van billenkoek was altijd weer een fantasie die werkelijkheid werd. Hij had het al vaak meegemaakt. Deze keer met Wilma was ook weer prachtig. Ongetwijfeld zou hij het nog heel vaak gaan meemaken, waaronder met deze Wilma. Ze lag bij Jack over de knie alsof ze daar hoorde.

Wilma was opnieuw een volwassen vrouw die zich vrijwillig aan hem had overgegeven om straf op haar billen te krijgen. Zonder enige vorm van protest. Het is een mooie combinatie van schuldbesef en gehoorzaamheid.

Weer een vrouw die diep van binnen voelt dat ze straf verdiend heeft en dat de meest logische en natuurlijke manier daarvoor haar billen zijn. Mooie, vrouwelijke, ronde billen, optimaal geschikt voor billenkoek. En nu gebeurt dat dan ook.

Een vrouw die helemaal authentiek reageert als ze op haar billen krijgt. Zich helemaal rot schrikt van de pijn die dat doet. Maar hoe zeer het ook doet, er is ook een diep besef dat het allemaal terecht is.

Wilma jankte jammerlijk, met tranen in haar ogen. Jack sloeg haar grondig; billen, zitplaatsen, achterkant en zijkanten van de dijen, en zelfs een paar opportunistische slagen op de binnenkant van de dijen. Behalve bij het begin en bij het einde sloeg hij haar niet zo hard als hij Nancy had geslagen. In het geval van een straf gaat er niets boven een duidelijk begin met impact maken. De crescendo aan het einde zorgt voor een grotere opluchting daarna, als het allemaal voorbij is. Voor het overige is het doel van dit pak slaag een hoognodige emotionele ontlading bij Wilma teweeg te brengen. Dit in combinatie met het tweede doel, haar een geloofwaardige straf te geven. Het resultaat is een enorme motivatie om dingen anders en beter te doen. Juist billenkoek is onovertroffen om deze zaken bij een vrouw te verenigen. Samen met nog veel meer.

Emotionele ontlading

De billenkoek leidde tot een enorme emotionele ontlading.

De billenkoek leidde tot een enorme emotionele ontlading. Met de klappen wordt iets geraakt dat met woorden alleen niet lukt. Zoals meestal gaat dit gepaard met huilen, maar dat is niet noodzakelijk om het gewenste resultaat te bereiken.

Hoewel expliciete seks geen onderdeel uitmaakt van het gebeuren, speelt dit wel een rol, in mindere of meerdere mate. Jack is van mening dat expliciete seksuele handelingen niet passen in wat hij doet. Het past ook niet in de loyaliteit naar de echtgenoten, de uitgezonden mariniers op de onderzeeboten. Toch blijkt vaak dat een vrouw tijdens het krijgen van billenkoek wel degelijk seksueel opgewonden raakt. Ook dat hoort er allemaal bij, maar het wordt niet uitvergroot. Het is geen probleem, maar het is ook geen doel. Het gaat vooral om straf en emotionele ontlading – maar sommige vrouwen bereiken op deze manier ook een seksuele ontlading.

Aan het eind van het pak slaag gaf hij een serie klappen op volle kracht. Daar was het eindelijk voorbij. De opluchting bij Wilma is enorm! Als de klappen ophouden is de ergste pijn ook voorbij.

Nu ze op alle voornoemde plaatsen door het pak slaag gloeiend rood geworden was, snikte Wilma luid. Hij hield de geëmotioneerde vrouw enkele minuten op zijn schoot, zodat ze weer bij zinnen kon komen. Hij streelde de gloeiende billen, sprak zachte vergevende woorden en vertelde haar dat haar straf voorbij was. Voor deze keer. Maar dat ze zich ook moest realiseren dat ze opnieuw op haar billen zou krijgen als ze dat in de toekomst verdiende. Wilma knikte bevestigend.

Trouw aan zijn persoonlijke code, maakte hij geen seksuele avances naar haar. Hij wilde niet dat er emotionele complicaties ontstonden. Hij nam vrijheden, maar hij zou nooit echt seks hebben met de vrouw van een andere man.

Slechts een paar minuten later marcheerde kapelaan Jack Craige in uniform de voordeur van Wilma’s huis uit alsof er niets gebeurd was. En in zekere zin was er ook niets gebeurd, behalve dat Wilma’s stressprobleem verlicht was en ze niet meer in de verleiding zou komen om te roken; tenminste niet binnenkort.

Natuurlijk, na die sessie was kapelaan Craige zelf behoorlijk ontstrest! Het was echt een win-win situatie. Zowel Wilma als de kapelaan hadden profijt van hun privé ontmoeting.

Misschien zouden de meeste mensen het verkeerd vinden, maar Wilma’s roken was een vroeg symptoom van een groeiend probleem. Als het was doorgegaan, was haar man misschien thuisgekomen met een aantal ernstige, door Wilma veroorzaakte huwelijksproblemen. Dus nu had Wilma een mogelijke ramp vermeden en was ze weer op de goede weg, en deed ze het goed in zowel haar ouderlijke als haar echtelijke rol.

Het nut van de aanpak van Craige

De beste manier om herhaling te voorkomen is ervoor te zorgen dat je je goed gedraagt.

De ongebruikelijke methodes van kapelaan Craige waren algemeen bekend op de basis. Veel mensen van buitenaf zouden denken dat wat hij deed verschrikkelijk en totaal ongepast was. In de beslotenheid van deze kleine marinegemeenschap werkten die methodes echter prima. Het paste uitstekend bij de Amerikaanse en patriarchale marinecultuur, en speciaal bij de mensen die werken op onderzeeboten. De onderzeedienst staat niet voor niets bekend als de “stille dienst”. Van nature spraken de marinemensen zelden rechtstreeks onder elkaar over de methodes van de kapelaan, en zeker nooit met een buitenstaander! Tegelijk is er sprake van een groot onderling vertrouwen. Dat kan ook niet anders op zo’n kleine onderzeeboot, waar je echt op elkaar aangewezen bent.

Sommige vrouwen waren volledig eerlijk tegen hun echtgenoten over de ontmoetingen die ze met de kapelaan hadden gehad, terwijl anderen een discreet “wat niet weet, wat niet deert” zwijgen huldigden. De directe aanleiding was immers meestal dat er straf verdiend was. Gevoelens van schaamte, maar ook de behoefte om de echtgenoot die ver weg is niet te teleurstellen, speelden hierbij mee.

Jack had een aantal praktische regels die voor iedereen hetzelfde waren. Billenkoek gaat altijd op de blote billen en volwassen vrouwen zijn in principe naakt als ze van een man op hun billen krijgen. Bij straf begint het direct op volle kracht en de man bepaalt wanneer het genoeg is. Het is de bedoeling dat billenkoek impact maakt en effect heeft. Vooral bij volwassen vrouwen moet billenkoek daarom intensief zijn. Net zoals het bij Nancy ging, is Jack’s doel dat de billenkoek geen eenmalige gebeurtenis blijft, maar de nieuwe praktijk wordt. Ook bij de volwassen vrouwen.

Natuurlijk zijn er vrouwen die na de straf “dat was eens, maar nooit weer” zeggen. Maar ook bij hen maakte Jack duidelijk dat hun straf rechtstreeks te maken had met hun eigen gedrag. De beste manier om zeker te stellen dat er geen herhaling komt is ervoor te zorgen dat het gedrag daar geen aanleiding voor geeft.

Niet eenmalig maar een onderdeel van het leven

De meeste vrouwen willen billenkoek wel een onderdeel van het leven maken.

De meeste volwassen vrouwen willen niet dat de ontmoeting met Jack bij eenmalige gebeurtenis blijft. Hier wordt onderling ook uitgebreid over gepraat. Jack is van mening dat het essentieel is dat volwassen vrouwen vrijwillig en zelfstandig dit soort beslissingen nemen.

Over één ding is iedereen het eens. Als de klappen vallen doet het enorm zeer. Maar als dat voorbij is ziet de wereld er weer anders uit. Beter. Uiteraard is het al een bepaald type vrouw die bij Jack over de knie belandt. In meerdere of mindere mate hebben ze iets met masochisme en/of onderdanigheid. In ieder geval vinden ze structuur en duidelijkheid prettig. Lichamelijk is het gloeiende gevoel van de billen prettig, als de billenkoek voorbij is. Emotioneel is het gevoel van ontlading en opluchting prettig. Allerlei opgekropte emoties van ellende en neerslachtigheid zijn opgeruimd. Bovendien is Jack gewoon een heel aangenaam persoon. Dus ja, de meeste vrouwen willen dit wel een onderdeel van het leven maken.

Bij deze vrouwen hanteert Jack een aantal extra regels die ook gevolgen hebben voor het normale dagelijkse leven. De verstandhouding is in principe altijd gelijkwaardig. Jack kan goed luisteren en heeft een diepe interesse in de gevoelens en de gedachten van de vrouwen. Tegelijk is de man het hoofd van de vrouw en het hoofd van het huishouden. Die rol wordt in afwezigheid van de echtgenoot door Jack waargenomen. Jack is zeer consequent in het toepassen van zijn regels. Hij doet dat naar al deze ‘vrouwen onder verscherpt toezicht’ in gelijke mate.

Als Jack een beslissing neemt of een opdracht geeft, dan moet de vrouwen direct en volledig gehoorzamen. Bij ongehoorzaamheid of als een vrouw niet goed luistert volgt direct straf. Er is geen sprake van drie keer waarschuwen. Maximaal één waarschuwing en als dat niet werkt is het gelijk klaar, over en uit. Afhankelijk van de situatie en de plaats, gaan gelijk de billen bloot voor een pak billenkoek. Meestal betekent dat de dame in kwestie apart wordt genomen. De rok gaat dan omhoog of de broek omlaag, de onderbroek gaat omlaag en er volgt zonder verdere discussie een flink pak slaag. Hetzelfde gebeurt bij het niet nakomen van afspraken en beloftes.

In feite komt het erop neer dat de vrouwen weten dat ze bij een overtreding direct op hun blote billen krijgen en dat er maar één persoon is de daarover beslist. Dat is Jack. Of de eigen man weer, als hij van missie terug is.

De vrouwen onder verscherpt toezicht

Vrouwen daagden uit om op hun blote billen te krijgen, terwijl ze wisten hoe zeer dat deed.

In het algemeen werkt de aanpak van kapelaan Craige  zeer positief voor de saamhorigheid tussen de marinevrouwen op de basis. Een gemeenschappelijke ‘bedreiging’ schept een band. Er werd natuurlijk veel over gepraat. Ervaringen werden uitgewisseld. Die ervaringen bleken altijd veel op elkaar te lijken. “Doet hij zo bij jou? Bij mij doet hij precies hetzelfde!” Jack zorgde ervoor geen verschil tussen de verschillende vrouwen te maken en iedereen gelijk te behandelen.

Zeker de vrouwen die ‘onder verscherpt toezicht’ stonden, waren goede vriendinnen bij elkaar. Ze kwamen regelmatig bij elkaar op bezoek, om over van alles en nog wat te praten.

In aanvulling op de gesprekskringen, organiseerde Jack voor deze vrouwen regelmatig bijeenkomst bij hem thuis. “Bijklets avonden” noemde hij die, en daar waren ze ook voor bedoeld. Er was geen vast programma en de gebeurtenissen ontvouwden zich spontaan.

Soms was één van de vrouwen heel overmoedig en heel uitdagend. Soms waren er meer vrouwen die daaraan meededen. Jack waarschuwde dan op een gegeven moment. “Denk erom, nu één keer en dan volgt er straf. Nu kun je nog stoppen!”

Misschien was het overmoed. Of nieuwsgierigheid. Of onnadenkendheid. Of iets anders, of een combinatie van allerlei dingen. Regelmatig werd zo’n waarschuwing door één of meerdere vrouwen genegeerd.

Als er dan toch doorgegaan werd, was het gelijk klaar. De dame werd aan haar arm meegetrokken naar de studeerkamer, waar voor dat doel een stoel klaarstond. Een haarborstel en een paddle lagen onder handbereik. Jack ging op dit stoel zitten en de dame in kwestie stond voor hem. Er was dan geen discussie. Die was ook overbodig. Jack maakte haar broek los en trok die naar beneden, de onderbroek ging er achteraan, de vrouw ging over de knie en kreeg op volle kracht op haar blote billen. Dat is altijd een goed begin. Ondanks dat alle vrouwen wisten wat de consequentie was en hoe het voelde, de verrassing was toch altijd hoe zeer het deed als de klappen losbarstte. Ook al was wat gebeurde zeker gewenst, Jack ging door met de billenkoek tot de vrouwen het niet meer leuk vonden. Echte billenkoek begint pas op het moment dat je wilt dat het ophoudt. Jack wilde dat de vrouwen een gezond respect hadden voor billenkoek. Pas nadat Jack het gevoel had dat de dame haar lesje voldoende had geleerd hield hij op. Na het troosten en een korte knuffel was dan vaak de volgende vrouw aan de beurt.

Elke uitgezonden zeeman op de basis had liever dat zijn vrouw een disciplinaire ontmoeting had met de vertrouwde kapelaan dan dat ze uit eenzaamheid allerlei affaires zou beginnen met andere mannen. Ze vertrouwende de kapelaan volledig. Er was ook helemaal geen sprake van een concurrentieverhouding. Juist omdat het voor iedere vrouw hetzelfde was, hoefde niemand zich bedreigd te voelen omdat er iets speciaals en intiems ontstond. Tegelijk blijft het natuurlijk zuur was dat de kapelaan tijdens hun aanwezigheid wel fysiek contact met hun vrouw kon hebben en zijzelf niet.

Het is helemaal niet zo gemakkelijk om getrouwd te zijn en vele maanden per jaar door uitzendingen en missies van elkaar gescheiden te zijn. Dat geldt zowel voor de mannen als voor de vrouwen.

Toch was het een opmerkelijk feit dat het echtscheidingspercentage op deze basis heel laag was. Veel lager dan wat op andere militaire basissen gebruikelijk was. In feite was dit echtscheidingspercentage zelfs lager dan in de burgermaatschappij.

De Ritmische Rebellen

De Ritmische Rebellen.

Net zoals Nancy had Jack inmiddels een indringend gesprek gevoerd met meerdere moeizame dochters van uitgezonden mariniers. De aanleiding was altijd divers, maar het kwam erop neer dat de afwezigheid van de vader een te grote impact had op het gedrag van de dochter. De moeders hadden zich tot Jack gewend, omdat inmiddels bekend was hoe Jack dat deed. En vooral: hoeveel positief effect dat had. Net als bij Nancy hadden die meiden als uitkomst van dat gesprek met de kapelaan een enorm pak slaag op hun blote billen gekregen. En ook hadden ze, net zoals Nancy, te horen gekregen dat ze in het vervolg precies zo’n pak slaag op hun billen konden verwachten als hun gedrag daar aanleiding voor gaf. Net zo vaak en net zo lang als dat noodzakelijk was.

Bij veel van die meiden gingen ook de moeders even later bij Jack over de knie, maar daar hadden die dochters geen weet van.

Waar die meiden wél weet van hadden, was dat de woorden van Jack geen loos dreigement waren. Een aantal meiden had aan ondervonden dat de kapelaan inderdaad terug kwam voor een indringend gesprek en dat zoiets niet bij woorden alleen bleef. Sommige meiden hadden inmiddels vaker van Jack op hun billen gekregen dan van hun eigen vader. Jack was daarmee inderdaad een soort substituut-vader geworden. Maar dan eentje die streng en duidelijk was. Je gedraagt je. Meiden die zich niet gedragen krijgen direct op hun blote billen.

Kennelijk leidde dit niet tot trauma’s. Een paar van deze meiden waren muzikaal en creatief. Er ontstond een traditie op de basis, waarbij een groepje meiden die zich ‘De Ritmische Rebellen’ noemde, twee keer per jaar een mini-musical maakte. Ze hadden eigen geschreven muziek en door hen zelf bedachte dansen. Met een groep vriendinnen studeerde ze dat in, en ze deden vervolgens enkele uitvoeringen. Als een schip terugkwam was er een paar avonden later, speciaal voor de bemanning, een extra uitvoering van de meest recente musical.

Jack werd regelmatig gevraagd om bij de repetities te kijken. De meiden waren benieuwd wat hij ervan vond en of hij tips of ideeën had. Meestal waren er dan tussen de 10 en de 15 meiden aanwezig. Sommigen van deze meiden waren nog nooit, de meeste één keer (en dat was voldoende) en een paar meiden al meerdere keren bij de kapelaan over de knie waren geweest om straf op hun blote billen te krijgen. Toch leek dat geen enkele rol te spelen. De meiden waren vrolijk, deden hun best om een leuke voorstelling te maken en daarvoor te oefenen, en waren benieuwd naar de mening van Jack. Waarschijnlijk was het allemaal niet zo’n thema en praten de meiden daar onderling ook niet zo over. Heel anders dan bij de volwassen vrouwen, die onderling juist heel veel over hun ervaringen praten.

Het feit is wel dat deze kleine geïsoleerde onderzeebootbasis weinig problemen had met problematisch gedrag van tieners, terwijl dat op andere marinegemeenschappen heel veel voorkwam. Men was het erover eens dat dit grotendeels te danken was aan de disciplinaire methodes van de kapelaan. Een goed gesprek, gevolgd door een goed pak op de billen, heel duidelijk en heel consequent, als de normaalste zaak van de wereld blijkt nog steeds effectief.

Dus ook al was het een grijze situatie waar je verschillend over kon denken, de kapelaan was zeker niet de “verrader” die matroos-in-opleiding Edwards dacht dat hij was.

De overwegingen van Mike

Als nieuweling had matroos-leerling Mike Edwards nog veel te leren.

Als nieuweling in het leger had matroos-leerling Mike Edwards nog veel te leren over de gebruiken bij de marine. Hij was gelovig en kwam uit een gelovig gezin in een gelovig stadje in het zuiden. Zijn levensdoel was om voorganger te worden van een kerk. Daartoe had hij een succesvol jaar in een college Divinity programma doorgebracht. Helaas werd hij door financiële druk gedwongen het leger in te gaan. Hij was van plan zijn soldij bij de marine op te sparen zodat hij zijn studie Theologie kon hervatten en uiteindelijk als predikant ingezegend kon worden. De Marine had hem hierheen overgeplaatst om te dienen bij de staf van de basis, waar hij in eerste instantie blij was om een baan te krijgen als assistent van de kapelaan.

Maar Mike had nog veel te leren. Hij vond zijn baan een grote teleurstelling. Hij dacht dat hij als een assistent pastoor zou werken, die kapelaan Craige zou helpen met zijn kudde en hen zou leiden naar het “ware woord”. Hij had zich ook voorgesteld dat hij lange debatten met de kapelaan zou voeren over diepe religieuze theorieën. Misschien zou het lukken om de man zelfs de dingen op zijn manier te zien! Maar de kapelaan leidde de gesprekskringen en de gespreksgroepen allemaal zelf. Bovendien had een netwerk van lekenleiders (voornamelijk vrouwen) om hem te helpen met zijn kudde. Hij zag ook het begeleiden van die leiders als zijn eigen taak. Verder had kapelaan Craige weinig zin om te discussiëren over religie met een jongeman die nog maar net aan zijn religieuze opleiding was begonnen.

Zoals overal bij de marine, deed de jongste persoon de laagste baantjes in de kapel. Dus in plaats van assistent-voorganger te zijn, was Mike de schoonmaker van het toilet, de receptionist, de koffiezetter en de conciërge van de kapel. Hij vond het allemaal beneden zijn stand, en totaal oneerlijk. Dat is een deel van de reden waarom hij een hekel had aan zijn baas. De andere reden was dat Mike was opgevoed met een strenge morele code. Dus toen hij zich bewust werd van de ongebruikelijke methodes van de kapelaan, ging hij er steeds meer tegenin en dacht, “hier moet iets aan gedaan worden”.

De vrouw van de commandant

De vrouw van de commandant wist van de methodes van de kapelaan.

Door een misverstand verscheen de vrouw van de commandant van de basis in het kantoor van de kapel om de kapelaan te zien op een moment dat hij er niet was. Dus sprak ze met de aardige jonge matroos om een nieuwe afspraak te maken. Net voor ze weg wilde gaan, schraapte matroos-leerling Edwards nerveus zijn keel en nam het woord.

“Uhmm mevrouw? Er ligt iets zwaar op mijn hart. Ik heb gebeden en ik was van plan om het naar de krant te sturen, maar ik denk dat de Heer u hier heeft gebracht om me te horen.”

Denkend aan de carrière van haar man, schoten de wenkbrauwen van de dame omhoog, “Krant?” zei ze direct en fel, “We mogen de pers NOOIT informatie geven over militaire zaken.” Met een samenzweerderige stem legde ze uit, “Militaire geheimen, begrijp je, mensen gaan daarvoor naar de militaire gevangenis.”

Hij slikte, “Mijn hemel, mevrouw, daar had ik niet aan gedacht. U bent hier niet voor niets naartoe gestuurd. Wilt u mijn verhaal aanhoren en me dan advies geven wat ik moet doen?”

Ze keek met een wijs gezicht, “Ja natuurlijk jongen, steek maar van wal.”

“Kapelaan Craige is een verrader,” jammerde hij. “Ik weet niet wat hij doet met onze marinevrouwen, maar het is zeker iets immoreels.”

Terwijl hij alles vertelde wat hij wist (wat gelukkig niet veel was) merkte Mike niet dat de mond van de vrouw zich tot een klein wit streepje vernauwde.

Ja, ze wist van de methodes van de kapelaan. Ze was het er niet helemaal mee eens en het zou niet haar keuze zijn, maar je kon de resultaten die hij daarmee bereikte niet ontkennen. Iedereen op deze marinebasis had veel waardering en respect voor hem.  De sfeer en de onderlinge verstandhoudingen waren hier veel beter dan dat ze bij andere marinebasissen had meegemaakt.

Aan de andere kant, ze kon niet tolereren dat deze jonge man dit ongecontroleerd in het rond liep te kakelen. Dit was niet iets dat bij de pers moest belanden.

Gelukkig heeft de marine manieren om zulke problemen op te lossen.

“Laat dit aan mij over,” zei ze toen ze het kantoor verliet, maar haar mond vormde nog steeds die dunne witte lijn. “Blijf vanavond in uw kazerne. We hebben misschien…meer informatie nodig.”

Hoe bij de marine een probleem wordt opgelost.

De pompen van de rioolzuiveringsinstallatie.

Die avond verschenen er twee potige matrozen van de Militaire Beveiligng in Mike’s barak. Ze hadden schriftelijke orders voor hem bij zich. En vliegtickets. Nadat ze hem hadden bevolen onmiddellijk zijn plunjezak in te pakken, reden ze hem in twee uur naar het dichtstbijzijnde commerciële vliegveld, en zetten hem persoonlijk op een vliegtuig. Hij had de volgende dagen nog verschillende vluchten voor de boeg. Bij elke terminal werd hij opgewacht door de Militaire Beveiliging en tot zijn volgende vlucht in isolatie vastgehouden, zodat hij met niemand contact had.

Moe, in de war en dringend toe aan een douche, landde matroos in opleiding Mike Edwards eindelijk op Guam, een klein eilandje in het midden van de Stille Oceaan. Daar kreeg hij een functie binnen de afdeling ‘facilitaire dienst en ondersteuning’ van de basis. Maar deze keer was er geen gesprek met de kapelaan van de basis. Vreemd genoeg, leek de man nooit beschikbaar om met hem te praten. In plaats van de kapel, werd hij toegewezen aan de rioolinstallatie van de basis.

De rest van zijn marinecarrière poetste Mike de fel blauw geverfde pompkamer en machines van de rioolzuiveringsinstallatie tot ze glommen. Zijn baas was een chagrijnige, grijze hoofdmachinist, wiens woordenschat vooral uit scheldwoorden bestond, maar die Mike dwong om die rioolinstallatie zo blinkend te houden als de machinekamer van een nieuw schip.

Mike is er nooit achter gekomen wat hij fout deed.

Nogmaals ter herhaling: De marine heeft manieren om problemen zoals Mike op te lossen. Trouwens, als kapelaan Craige ooit een probleem wordt, is de marine in staat hem ook te laten verdwijnen. Maar daar was voorlopig nog geen sprake van.

Dit is gebaseerd op een verhaal van Guy Spencer, met grote dank voor zijn creatieve bijdrage.