Niks mis met een volwassen meid die een goed pak op haar billen krijgt

Danseressen in theaters en Night Clubs

Er is niks mis met een volwassen meid die een goed pak op haar billen krijgt, dat vond men in Amerika toen bleek dat danseressen vaak op hun billen kregen.

Zo rond 1950 en 1960 was spanking algemeen geaccepteerd in Amerika. Zolang je opgroeide en thuis woonde was het eigenlijk voor alle andere Amerikanen een deel van het leven. Zowel thuis als op school was billenkoek de eerste disciplinaire maatregel. Voor veel meisjes ging dat ook door nadat het ouderlijk huis verlaten was.

Het was ook de periode waarin Bettie Page furore maakte met haar frivole foto’s waarin spanking een grote rol in speelde.

Eén van de gevolgen daarvan was dat in dansgezelschappen van glamour in dans- en night clubs spanking ook een onderdeel van het leven was.

Billenkoek voor danseressen was niet nieuw

Een glamour girl in 1920.

Dat was overigens niks nieuws, want ook uit 1920 zijn er al foto’s bekend waarin danseressen in een dansclub billenkoek op hun blote billen krijgen. Ook toen gebeurde het meestal op het toneel en kregen de meisjes ook op hun blote billen.

In dezelfde tijd was billenkoek in balletgezelschappen normaal en geaccepteerd. Om als danseres grote prestaties te leveren was veel discipline en doorzettingsvermogen nodig. Om dat te bereiken werd ook veel billenkoek gebruikt. Het hoorde er gewoon bij. In de balletgezelschappen ging het echter nog relatief privé, zonder publiek. De meisjes kregen tijdens de repetities op hun billen of ze moesten in het kantoor bij de directeur van het gezelschap komen. Daar volgde dan een indringend gesprek en billenkoek.

Zeker in balletgezelschappen met klassieke hiërarchische structuren was de leider de baas en moesten meisjes gehoorzamen. Meisjes die niet wilden luisteren moesten maar voelen.

Er is een periode geweest dat de danseressen van het Bolshoi theater intern woonden en naakt moesten oefenen zodat de houding beter zichtbaar was. De danseressen kregen toen vaak met een rotting op hun billen. Op deze pagina is daarover meer informatie te vinden.

Volwassen meiden krijgen billenkoek op het toneel

Voor de meeste danseressen in theaters en Night Clubs waren de dagen lang met veel repetities en optredens.

In de glamourgezelschappen was het voor de danseressen niet zo dramatisch en ernstig als vroeger in het Bolshoi. moest er zeker hard gewerkt worden. Misschien dat de dansen er makkelijker uitzien dan klassiek ballet, maar er moet toch veel gerepeteerd worden voordat alles geolied en gelijk liep. Meisjes die daarbij minder goed opletten, liepen dan het risico dat ze ’s avonds de ontvangende rol moesten vervullen in een act waarin billenkoek gegeven werd.

De sfeer was niet streng en dreigend, maar juist vrolijk en frivool. En een beetje ondeugend en uitdagend.

Het publiek vond het ook heel logisch en amusant dat ondeugende en uitdagende meisjes op hun billen kregen. Zo hoorde het simpelweg ook te zijn. Het feit dat het hier om volwassen vrouwen ging deed er niet zo veel toe. De algemene mening was dat meisjes nooit te oud waren om op hun billen te krijgen als ze dat verdienden.

Billenkoek was toen een licht, vrolijk en frivool onderdeel van de show en zat verweven in de optredens van de danslessen. Dat gold zowel voor de hoog aangeschreven clubs in Las Vegas maar nog veel meer in de minder bekende nightclubs in provinciesteden of landelijke gebieden.

Billenkoek als straf voor danseressen

Danseressen die zich schuldig maakten aan ruzie en gekibbel konden meestal rekenen op een goed pak op hun billen.

Maar billenkoek was niet alleen maar een klein onderdeeltje van show.

Het was ook een onderdeel van het leven van danseressen in veel Night Clubs.

Voor die danseressen was het leven best wel zwaar met veel oefenen en optredens. Daar hadden ze niet altijd evenveel zin in. De eisen waren hoog en er was weinig rechtszekerheid. Voor jou was er snel een andere.

Soms waren er ook spanningen of kleine ruzies tussen de danseressen onderling. In veel Night Clubs was de gezagsverhouding duidelijk. De directeur was de baas. Soms gaf zo’n directeuren op een strakke en dominante manier leiding. Danseressen die niet goed genoeg hun best deden of zich niet gedroegen in de groep konden kiezen: vertrekken of een goed pak op hun billen krijgen.

Wat is ook gebeurde was dat ’s avonds tijdens de show één of meerdere meisjes echt pak op billen krijgen voor straf omdat ze zich eerder die dag misdroegen hadden. In die gevallen was de billenkoek niet om iets frivool’s en vrolijks maar een soort ritueel met echte straf. Dat betekende dat die meisjes op het toneel op het toneel billenkoek kregen, ook wel op hun blote billen, die echt straf was. Het publiek vond het levensecht en prima. Maar hoe vonden de danseressen dit zelf eigenlijk?

Wat vinden de danseressen daar zelf van?

Kennelijk is daar toen een tijdschrift artikel over verschenen.

The glamour girls from stage and night clubs have their say on a mighty touchy subject!

De danseressen van de theaters en de night. clubs geven hun mening over een extreem gevoeling onderwerp!

De conclusie was dat de meisjes het kennelijk geen groot probleem vonden.

Only a relatively few show girls saw anything wrong with a grown girl getting a sound spanking!

Er is niks mis met een volwassen meid die een goed pak op haar billen krijgt!

Het is wel belangrijk om te beseffen dat dit een situatie is waarin een volwassen meid een stevig pak op haar billen krijgt zonder dat ze daar zelf voor kiest. Het was voor hen meer een onderdeel van het werk dat je doet (danseres zijn) en hoe je je gedraagt (bijvoorbeeld niet opletten tijdens een oefening of kibbelen met de andere meiden). Het is dan maar een klein gedeelte van de danseressn  die het niet vindt kloppen dat je dan als volwassen vrouw voor straf een stevig pak billenkoek op je (blote) billen krijgt. Het overgrote merendeel zag daar helemaal niets verkeerds in. Die vonden dat er niks mis was met een volwassen meid die een goed pak op haar billen krijgt.

Misschien gold dat vooral als het om een ander ging en niet om henzelf…

Eerder gepubliceerd op het Daphne Fotoblog op 12 oktober 2015.