Als ik omhoog kijk ’s avonds, is de hemel er niet meer,
een grote twijfel hangt er tussen de bomen.
Duister en regen reegnen uit de leegte neer
met de onzichtbre haast van onderaardse stromen.

Alleen mijn voeten op de oude grond
verbinden mij met het bestaande,
nauw ademend als zij, de aarde,
– diep in zichzelf gekeerd en wond.
En het enige, dat ik nog zeker weet,
waaruit ik nooit meer word bevrijd
is het vaste, dicht-vertakte leed.
Mijn blaadren roeren in onzekerheid
waarin nog iets van hemels luistren is,
mijn wortlen proeven zoveel duisternis.

Dit gedicht staat in de bundel De Vogel Phoenix van Vasalis, gepubliceerd in 1947.

Eerder gepubliceerd op de vroegere versie van de Daphne website, 1 juli 2002.