Nancy is betrapt op roken

Marine kapelaan Lt. Jack Craige was een tevreden man toen hij in Wilma Hutch’s slaapkamer zat met Nancy. Wilma’s 17 jaar oude dochter, lag bij hem over zijn knie, klaar om op haar billen te krijgen. Wel, hij was tevreden, maar het kon beter. Hoe goed het vooruitzicht ook was om Nancy’s blote, stevige en ongerepte billen te slaan, Wilma zelf was zijn ultieme doelwit.

Zoals altijd, speelde kapelaan Craige de rol van een moreel en oprecht man. Het is ook een feit dat Nancy betrapt was op roken terwijl ze nadrukkelijk had beloofd dit niet te doen. Ze had dit pak slaag eerlijk verdiende en ze zou er beslist baat bij zou hebben. Omdat Steve, Wilma’s man en Nancy’s vader uitgezonden was op een onderzeeër zat en niet beschikbaar was voor de klus, had Wilma kapelaan Craige gevraagd zijn plaats in te nemen en Nancy te straffen. Natuurlijk was het de kapelaan zelf geweest die het idee had geplant dat er een mannelijk autoriteitsfiguur nodig was om tieners en jongvolwassenen op de juiste manier discipline bij te brengen.

Zoals hij gewoonlijk in dergelijke situaties deed, had hij moeder en dochter in de huiskamer laten plaatsnemen om een godsdienstig gesprek over schuld en boete te voeren. Het gesprek van vandaag was bedoeld om de jonge Nancy te wijzen op de gevaren van roken en het Bijbelse gebod om haar ouders te gehoorzamen. Het ging ook over het belang van eerlijkheid. Jack was bedreven in het overbrengen van schuldgevoelens op zijn gemeenteleden. Het duurde niet lang voordat Nancy ging huilen en zich volledig in haar lot schikte. Het was niet nodig geweest om zijn stem te verheffen of haar streng toe te spreken. Dat gesprek, en het daaropvolgende gebed, zorgen ervoor dat het mooie jonge meisje zich niet alleen schuldig voelde, maar ze begreep ook dat de enige manier naar vergeving kwam door het huilen van verdriet en pijn. De enige manier om dat te bereiken was een flink hard pak slaag op de blote billen. Daar zag ze natuurlijk wel tegenop. Tegelijk begreep ze dat er niks anders opzat.

Terwijl Jack wees naar de ramen van de woonkamer, stelde de kapelaan voor dat het beter was dat ze zich terugtrokken in de beslotenheid van de slaapkamer van het echtpaar Hutch.

Het bewustzijn van straf

De kapelaan opende galant de deur en liet de twee vrouwen voorgaan. Hij liep achter de twee vrouwen aan, waarvan er nu één, de jongste, op weg was om een stevig pak billenkoek te krijgen. Er was geen sprake van verzet of protest. Terwijl hij achter de vrouwen de slaapkamer inging, waren zijn ogen vooral gericht op de billen van de moeder, die heen en weer wiegden in haar jurk. Het doel wat hij wilde bereiken was dat beide vrouwen zich ervan bewust waren dat voor hen billenkoek een normaal en geïntegreerd onderdeel van hun leven is. Dat voor een vrouw iedere denkbare aanleiding voldoende is om een flink pak op de blote billen te krijgen van een mannelijk autoriteitsfiguur. Bij voorkeur van hem, Jack Craige de kapelaan. Uiteraard, als de echtgenoot en vader thuis is, van hem.

Zover is het nog niet. Wel bij veel andere gezinnen op deze marinebasis, maar nog niet bij Nancy en Wilma. Maar dat is slechts een kwestie van tijd. Korte tijd. Hij ging er alvast van uit dat het niet lang zou duren voordat Wilma , de dame die nu wellicht nietsvermoedend voor hem liep, ook bij hem over de knie zou gaan. Dit soort voorspellingen kwamen meestal uit.

Maar vandaag ging het om Nancy. Omdat Nancy’s lichaam inmiddels volgroeid was waren ook haar billen meisjesachtig vol en rond. Ook onder elegante rode jurk was dat goed te zien. Ongetwijfeld zouden haar billen binnenkort net zo rood zijn als haar jurk.

De twee volwassenen hadden Nancy’s straf van tevoren besproken, dus Wilma wist wat haar te doen stond. Er zouden geen verrassingen zijn. Nancy zou eerst een pak op haar billen krijgen, waarbij ze haar onderbroek nog aan mocht houden. Daarna zal de onderbroek omlaag gaan en krijgt ze haar straf op haar blote billen. Zoals afgesproken, droeg Nancy een jurk.

Wilma droeg haar op om haar schoenen en haar jurk uit te doen en op te vouwen. Nancy probeerde te doen alsof de kapelaan er niet was. Ze ging eerst op een stoel zitten om haar schoenen uit te doen. Ze draaide haar rug naar haar moeder, zodat ze kon helpen om de rits naar beneden te doen. Zonder protest trok ze de jurk over haar hoofd uit en vouwde hem op, met haar rug naar de kapelaan. Ze had een witte onderbroek en een wit hemd aan. De kapelaan ging op de rand van het bed zitten.

Wilma zei tegen Nancy: “ga naar de kapelaan en vraag wat we afgesproken hebben.”

Nancy liep naar de kapelaan, keek naar de grond en zei met zachte stem: “wilt u mij alstublieft de straf geven die ik verdien?”

Jack zei: “natuurlijk wil ik dat, meisje” en trok Nancy over zijn schoot. Ze drukte haar gezicht in de dekens. Hij legde haar hand op haar billen, waarbij het hem ook opviel dat ze stevige dijen had. Ze deed ongetwijfeld veel aan sport. Nancy was gespannen en dat was niet vreemd.

Wilma stapte eerbiedig achteruit, “Ze is klaar om haar straf te krijgen, Kapelaan.”

Met geoefende maar vastberaden zachtheid duwde hij stevig op haar rug, waardoor haar slanke bovenlichaam op zijn plaats werd geduwd.

Jack had ook aan Wilma uitgelegd hoe de billenkoek in zijn werk zou gaan. Het is belangrijk dat het om straf gaat. Degene die billenkoek krijgt moet dat goed beseffen. Dat betekent dat er niet langzaam en voorzichtig opgewarmd wordt, maar dat de klappen direct hard beginnen. Vooral die eerste klappen doen dan extra pijn en geven een schrikreactie, maar dat is ook de bedoeling. Het advies was om dit ook aan Nancy te vertellen. Een tweede ding dat Nancy moest weten dat de billenkoek uiteindelijk altijd op de blote billen gaat. Dat ze daardoor tegen de straf op gaat ziet is ook bedoeling en een gezonde reactie.

Na een paar woorden om er zeker van te zijn dat het meisje zowel voorbereid was op haar straf en besefte waarom ze die ging krijgen, hief hij zijn hand hoog op.

Nancy voelde de beweging en kneep haar billen ineen in ongelukkige afwachting van de komende pijn. Ondanks de onderbroek kon je dat goed zien.

Straf zoals het hoort

Jack Craige was een sterke man. Een man die de dingen het liefst op zijn eigen manier deed. Hij was zeer ervaren in het geven van billenkoek. Zelfs als hij iemand een pak billenkoek gaf die even zwaar of zwaarder als hij, gebruikte hij in het begin altijd zijn hand. Zijn hand was sterk, door het sporten en door de ruime ervaring met het geven van billenkoek.

Uit principe was billenkoek voor straf altijd zonder opwarmen. Het was zelden nodig om bij het geven zijn volledige kracht te gebruiken. De bedoeling was altijd dat de straf optimaal effect had. Vandaag was het gemakkelijk om Nancy door het pak billenkoek te laten huilen en te laten leren dat haar gedrag consequenties had.

Het was duidelijk veel te lang geleden dat Nancy op haar billen had gekregen. Al bij de eerste klappen begon ze tegen te stribbelen en te huilen. Niet omdat ze protesteerde, maar omdat het pijn deed. Dat is heel begrijpelijk. Zo is dat nou eenmaal met billenkoek. Jack drukte haar rug stevig naar beneden en ging door met het geven van klappen. Al snel hield het tegenstribbelen helemaal op en liet Nancy berustend alles over zich heen komen. Jack sloeg gestaag door op Nancy’s billen. Gaandeweg werden haar billen steeds roder en ging het volume van het huilen omhoog.

Dit was hoe het moest zijn. Hij was en had de autoriteit om te bepalen wat er gebeurde. De jongedame over zijn knie schikte zich in haar lot. Ze was volledig onderdanig en onderging de billenkoek als een gegevenheid. De moeder keek toe en zag dat het goed was. Ze zag Nancy voor haar ogen veranderen. Wat Wilma op dat moment nog niet wist – maar waar Jack nagenoeg zeker van was – was dat zij heel binnenkort op dezelfde manier op haar billen zou krijgen.

Na een tweetal minuten trok Jack Nancy’s onderbroek resoluut naar beneden, zonder protest van Nancy. De billen waren inmiddels vuurrood. Hij ging door met het geven van billenkoek op haar blote billen.

Het leven op een marinebasis

De marinebasis Queens Bay was een bescheiden onderzeebootbasis gelegen aan het einde van een moerassig schiereiland aan de oostkust. Lt. Craige was de enige kapelaan van de basis. Vrijgezel en achter in de twintig, was Jack Craige aanvankelijk teleurgesteld over het gebrek aan culturele faciliteiten op de basis. Omdat er geen steden in de buurt waren, was er weinig om naar toe te gaan. Op de basis zelf gebeurde weinig. Verveling kwam veel voor. Dat is in de praktijk een slecht uitgangspunt. Er waren doorlopend honderden “onderzeeboot weduwen” die op de basis woonden terwijl hun mannen ver weg op hun onderzeeërs werden ingezet. Deze vrouwen waren op zichzelf aangewezen als er zich problemen in het gezin voordeden.

Geleidelijk aan ontstond er een manier waarop kapelaan Jack Craige nieuwe bezieling bracht en nieuwe activiteiten organiseerde. Het was een manier die paste bij zijn dominante persoonlijkheid, zijn geloof in de bijbel, het verschil tussen goed en kwaad, de verschillen tussen mannen en vrouwen en de samenhang van zonde, schuld en boete.

Die manier paste ook bij de vrouwen, die niet voor niets getrouwd waren met sterke en dominante mannen. Vaak waren ze opgegroeid in een streng christelijk gezin, waar gehoorzaamheid belangrijk was en de man het voor het zeggen had. Veel vrouwen die zich aangetrokken voelden tot een militair en daarmee gingen trouwen, kwamen uit een gezin waarin de vader ook militair was.

Jack zorgde op militaire manier voor zijn lichaam. Hij was breedgeschouderd, gezegend met een natuurlijk goed uiterlijk en met een aangenaam en oprecht gezicht. Achter zijn rug noemden de dames hem “de Kanjer Kapelaan”.

Mannen zijn de Bijbelse gezagsdragers

Kapelaan Craige verkondigde een evangelie dat sterk gericht was op familiewaarden en ouderlijke discipline, maar wel op een zeer mannelijke manier. Dat betekent dat de man de leiding heeft en de regels bepaalt. De echtgenoot en vader is het hoofd van zijn huishouden, de gezinsleider, kostwinner en beschermer. De rol van de vrouw is gehoorzaam te zijn en zich te houden aan de regels van de man. In feite was dat ook wat marinevrouwen het liefste willen. Het paste bij hoe de meesten het vanuit vroeger kenden en waar ze zich comfortabel en veilig bij voelen.

Hij herhaalde voortdurend bepaalde Bijbelpassages en bewees daarmee keer op keer dat de man het gezin moet leiden. Efeziërs 5: 22 was daar heel duidelijk in: “Vrouwen, erken het gezag van uw man als dat van de Heer, want een man is het hoofd van zijn vrouw.” Maar dat gold ook voor Kolossenzen 3:18: “Vrouwen, erken het gezag van uw man, zoals past bij uw verbondenheid met de Heer” en voor 1 Petrus 3:1, “Vrouwen, erken het gezag van uw man.”

Bij leiderschap en het stellen van regels hoort ook de verplichting de regels te handhaven. Dat is in de Bijbel overduidelijk. Dat geldt in de Bijbel ten aanzien van bedienden en ondergeschikten in het algemeen, maar ook binnen het gezin. Bij het handhaven van regels hoort discipline en onlosmakelijk correctie en straf voor degenen die de regels overtreden. In de huiselijke kring is daar vanouds en nog steeds één eerste en beste middel voor, en dat is billenkoek.

Deze benadering viel heel goed bij deze gemeente van marinemensen. De boodschap paste goed bij de mannen en het paste goed bij de vrouwen. Als het gaat om billenkoek, kenden de meesten het niet anders vanuit hun eigen verleden.

In veel militaire gezinnen heeft de man absolute autoriteit

Maar op de marinebasis was er een bijzondere situatie. De man met autoriteit was vaak weg. Op missie.

En bij afwezigheid van de echtgenoot, moet een andere mannelijke gezagsdrager de leiding overnemen. In Bijbelse tijden waren deze gezagsdragers ooms of familie patriarchen. Echter, omdat elk echtpaar aan de basis van elders was overgeplaatst en de familie ver woonde, was er een tekort aan mannelijke gezagsdragers in de familiekring. De familie woonde simpelweg veel te ver weg.

Het was precies deze logica die uiteindelijk ervoor zorgde dat de kapelaan zich als een vis in het water voelde. Er waren in potentie heel veel billen om te slaan. Want zonder het specifiek te zeggen, bood hij zichzelf aan als die noodzakelijke vervanger van de mannelijke autoriteitsfiguur. De manier waarop hij dit deed, maakte ook dat iedereen Jack in die rol zag.

Op een fundament van militair machismo en traditioneel marine-conservatisme, slikten de gemeenteleden deze door mannen gedomineerde versie van het evangelie probleemloos. De echtgenotes, meestal jong en weinig ervaring, aanvaardden deze boodschap ook met verrassend gemak. Het paste bij hun afkomst. Voor iedereen, en zeker voor deze jonge vrouwen, was Jack de gedroomde mannelijke autoriteitsfiguur als hun eigen echtgenoten afwezig waren. Misschien had het knappe en stoere lichaam van de kapelaan daar ook iets mee te maken. Hij kon ze doordringend aankijken en op een strenge toon dingen zeggen waar de jonge vrouwen vlinders in hun buik van kregen.

Billenkoek is de Bijbelse manier van disciplineren

Om een eind te maken aan de verveling, organiseerde Jack veel activiteiten. Veel vrouwen namen regelmatig deel aan de gesprekskringen voor Bijbelstudie. Naast de reguliere onderwerpen die passen bij het kerkelijk jaar, was een regelmatig terugkerend onderwerp discipline volgens de Bijbel in het dagelijks leven. De kapelaan legde uit dat billenkoek, uiteraard aangepast aan de ondeugendheid en de leeftijd, de Bijbelse manier van disciplineren was. De meeste vrouwen herkenden dat van vroeger. Kennelijk hadden vrouwen die op mariniers vielen veel gemeenschappelijk, en een strenge opvoeding met regelmatig billenkoek was daar een onderdeel van.

Hij verklaarde ook dat het aanvaardbaar was voor moeders om jongere kinderen te straffen, maar voorzichtig en met mate. Naarmate de leeftijd toeneemt, moet ook de intensiteit van de straf toenemen. Het disciplineren van tieners en jongvolwassenen was de taak van de vader, het hoofd van het huishouden.

Sinds de zondeval van Eva

De verantwoordelijkheid om te corrigeren gold ook als de moeder zelf discipline nodig had. Immers, sinds het moment dat Eva in het paradijs van de appel gegeten had, was het voor vrouwen na hun huwelijk net zo belangrijk om gedisciplineerd te worden als dat voor het huwelijk was. Sinds de zondeval is correctie voor vrouwen belangrijk en noodzakelijk. Als dit onderwerp aan bod kwam, keek hij één van de vrouwen, diep in de ogen terwijl hij indringend zei dat het ook voor haar goed was om op haar billen te krijgen als ze dat verdiend had. Of hij liet een vrouw vertellen over een ervaring van vroeger, hoe het was om bij haar vader over de knie te gaan en welk effect dit had.

Het idee, dat een moeder – en in feite iedere vrouw – zelf ook discipline nodig werd volkomen geaccepteerd. Sinds de misstap van Eva, de zondeval, zijn vrouwen immers geneigd tot zonde en daarom moet het zondige vlees gecorrigeerd worden. Billen zijn de natuurlijke plekken voor deze correctie. Daarom is het logisch dat vrouwen straf op hun billen krijgen als zij dit verdienen. Misschien niet leuk als het gebeurt, maar wel nodig. Voor hun eigen bestwil.

Maar wat als het hoofd van het gezin er niet is om de noodzakelijke straf te geven? De Bijbelse uitleg van Jack was duidelijk en overtuigend: als de heer des huizes niet beschikbaar was, kon de taak het beste worden uitgevoerd door een mannelijke gezagsdrager in de familie. Maar aangezien grootvaders en ooms afwezig waren in deze gemeenschap van militairen, waarbij de meesten op missie waren, moest een andere betrouwbare persoon in de plaats komen. De kapelaan heeft zichzelf nooit rechtstreeks voor die taak voorgedragen, maar hij werd er dikwijls voor gevraagd. Kennelijk was dat voor iedereen logisch. Uiteraard heeft hij nooit geweigerd.

De gewaardeerde strenge hand van de kapelaan

De meeste onderzeeërs van de basis waren doorlopend voor maandenlange missies ingezet. Dat betekent dat in veel huishoudens de marinevrouwen er alleen voor stonden. De heer des huizes, het hoofd van het gezin, de rots in de branding, de echtgenoot was er niet. De gezelligheid, het advies maar ook soms een strenge hand werd dan regelmatig gemist. Het was voor iedereen logisch dat er dan een beroep op de kapelaan gedaan werd. De kapelaan had een zeer positief imago als het ging om gezelligheid. Hij had de gave om snel een positieve sfeer om zich heen te scheppen. De kapelaan had ook een goede reputatie als het ging om een goed advies. Hij kon goed luisteren en de goede vragen stellen. Tot slot was de kapelaan de aangewezen persoon als het ging om een strenge hand.

Dit betekende dat Jack Craige van tijd tot tijd een drukbezet man was. Er waren veel situaties waarin de behoefte aan de sterke hand groot was. Vaak was de aanleiding een kwestie rond  het gedrag van oudere tieners en jongvolwassenen. Soms was het vooraf al duidelijk dat er straf verdiend was en soms begon het met een goed gesprek, maar bij Jack werd een goed gesprek altijd samengevat met een pak billenkoek. Hij gaf er de voorkeur aan om  meisjes over er de knie te leggen en op hun billen te geven. Billenkoek past het beste bij meisjes en vrouwen. Ze reageren het best en het meest authentiek. Toch lagen er net zo veel jongens met hun blote billen over de knie van de kapelaan.

Het geslacht van de tiener deed er voor Jack niet toe. Uiteindelijk was het verhaal pas compleet als ook de moeder zich aan zijn autoriteit onderwierp.

Hoe kwam hij bij de moeders? Zijn belangrijkste wapen was een goed gesprek, waarin altijd schuld een belangrijke rol speelde. Meestal hoefde hij de moeder alleen maar verantwoordelijk te laten voelen voor de disciplinaire problemen van haar kinderen. De logische conclusie was dan dat zij net zo goed schuld had en dus net zo goed straf had verdiend. De remedie voor de tekortkomingen was altijd eenzelfde pak slaag op de blote billen, gegeven door de kapelaan. Bovendien had ze zelf het positieve effect van de straf op de billen bij haar zoon of dochter gezien.

Ook een gesprek dat begon met een vraag voor een advies, kwam uiteindelijk ook vaak bij de kansen die de moeder had laten lopen. Ook dergelijke gesprekken werden vaak samengevat met een pak billenkoek.

Bijbelstudies en kringgesprekken

In de werkwijze van de kapelaan waren ook de bijeenkomsten voor de Bijbelstudie belangrijk. Bij de indeling van de kringgesprekken voor de Bijbelstudie, zorgde Jack ervoor dat de vrouwen die hij nog niet over de knie had gehad, in een groep terechtkwamen met meerdere vrouwen die hij al straf had gegeven. De gedachte was dat als een marinevrouw van andere marinevrouwen hoort dat het krijgen van een terechte straf op de blote billen voor hen erbij hoort en een positieve ervaring is, ze gaat begrijpen dat het voor haarzelf ook vast goed is. Bovendien geeft het de gelegenheid om in de pauze allerlei ervaringen uit te wisselen. Er waren natuurlijk altijd vrouwen die aanvankelijk ervan uit gingen dat de dagen waarin zij voor straf op hun billen konden krijgen al lang achter hun lagen, maar door al die gesprekken beseften ze dat dit misschien niet zo is.

Tot slot organiseerde de kapelaan veel sociale activiteiten, zoals gespreksavonden, los van de Bijbelstudie. Deze avonden waren niet alleen belangrijk voor de gezelligheid, maar ook voor de interactie. Jack vond het daarbij helemaal niet erg vond als het gesprek over billenkoek ging. Ook hier zorgde hij ervoor dat een vrouw die nog niet aan de beurt was geweest, in een groepje zat met vrouwen voor wie het heel normaal was om van de kapelaan billenkoek te krijgen. Met een grapje bracht hij het gesprek op dit onderwerp, bijvoorbeeld vroeg hij aan een dame die hij gisteravond over de knie had gehad met een ondeugende blik of het zitten als weer wat beter ging. De andere vrouwen reageerden daar uiteraard op en waren eerder jaloers dan afwijzend. Dat is een prima omgeving voor een vrouw om eraan te wennen dat billenkoek een positief en geïntegreerd onderdeel van het leven is.

Meisjes en hun ondergoed

Terug in de slaapkamer van Wilma Hutch, lieten we kapelaan Craige achter terwijl hij bezig was op Nancy op haar blote billen te geven.

Het is verbazingwekkend hoe een persoon zijn aandacht kan verdelen op zulke momenten: terwijl Jack sloeg, schonk hij zijn volle aandacht aan Nancy’s billen… en toch vond hij tijd om over ondergoed te mijmeren. Dat kwam ook doordat hij al heel wat jongens, meisjes en vrouwen, die op het punt stonden om bij hem over de knie te gaan, in hun onderbroek had gezien.

Het viel hem op dat mannen en jongens, behalve voor sommige atletische activiteiten, nooit aan hun ondergoed denken. Ze dragen saaie onderbroeken of boxershorts. Vrouwen echter, kiezen hun ondergoed zorgvuldig voor de gelegenheid. De meeste vrouwen en meisjes hebben een uitgebreide collectie ondergoed. Uit ervaring wist Jack dat alle meisjes en vrouwen, als ze weten dat ze op hun billen gaan krijgen, voor die gelegenheid zorgvuldig hun onderbroek kiezen. Tienermeisjes kiezen dan vaak de dikste, meest bedekkende onderbroek kozen die ze hebben. Meestal was dat wit katoen, vaak een beetje baggy. Nancy had deze keer gekozen voor een slipje dat haar beter paste en haar billen goed afdekte. De meisjes die hierover nadenken en dan tot zulke keuzes komen, gaan er op zo’n moment optimistisch van uit dat zoiets gaat helpen. Dat is tegen beter weten in, omdat ze ook weten dat dat hun onderbroek altijd naar beneden gaat komen. Uiteindelijk krijgen ze op hun blote billen, en een onderbroek kan dan onmogelijk bescherming bieden.

Dus toen Jack een blik wierp onder Nancy’s heftig schoppende knieholtes, was hij niet verbaasd daar een wit katoenen slipje te zien liggen. Zoals verwacht, rekte Nancy’s schoppen het slipje tot het uiterste uit. Zolang ze eraan dacht hield ze haar dijen bij elkaar, om haar zedigheid te beschermen. Maar op de momenten dat haar benen tegen elkaar aan kwamen, kwam het slipje even los, waardoor de zwaartekracht zijn werk deed. Daardoor zakte Nancy’s slipje geleidelijk naar haar enkels.

Ironisch genoeg, als het meisje een meer onthullend en strakker slipje had gedragen, zou het waarschijnlijk als een grote rubberen band aan haar dijbenen vastgeplakt zijn gebleven.

Dus terwijl Jack haar sloeg, en Nancy schopte, fladderde, pompte en draaide met haar benen als reactie daarop, gebeurde het onvermijdelijke. Haar slipje bereikte eerst haar enkels, en toen gleed een voet eindelijk vrij. Ongeremd gingen Nancy’s dijen op gezette tijden open, waardoor Jack een vluchtige blik kon werpen op delen van Nancy’s anatomie die traditioneel alleen door dokters en echtgenoten worden bekeken. Het viel hem op dat deze delen eerder omlijst dan verborgen werden door Nancy’s schaarse jonge schaamhaar. Nancy was hier nog een vrouw in ontwikkeling.

Even op adem komen

Nancy was slim genoeg om te weten dat het geen zin had zich in te houden, dus vanaf het begin van de bestraffing liet ze de aanzwellende pijn in haar steeds roder wordende achterste de vrije loop om zo overtuigend mogelijk de rol van het meisje te spelen die op haar billen krijgt. Terwijl de slagen op haar billen neerkwamen, worstelde, schopte, schokte, gilde en smeekte ze eerst, alles wat je zou verwachten van een meisje dat een indrukwekkend pak slaag ondergaat. Het was allemaal niet uit protest, maar om de klappen te ontwijken. Het was allemaal een volkomen natuurlijke reactie voor een meisje die hard op haar blote billen krijgt. Na een tijdje kostte dat allemaal te veel energie. Ze merkte misschien niet eens dat haar onderbroek naar beneden ging.

Eerst grepen haar handen wanhopig naar het laken terwijl ze schreeuwde in het matras. Maar uiteindelijk, uit wanhoop en uit eigen beweging, zochten die handen hun weg naar achteren, op zoek naar een manier om het geweld van onderen te verzachten. Haar linkerhand kon nergens bij door de onbeweeglijke omvang van Jack’s bovenlichaam, maar haar rechterhand sloop naar zijn doel totdat Jack hem stevig vastpakte en hem in haar rug klemde. Hij onderschepte haar op een geoefende manier en ging ondertussen door het met geven van billenkoek. Hij haperde daarbij geen enkel moment.

Tot slot gaf hij haar sit-spots een speciale behandeling, Hij bedolf ze met kletsen die duidelijk harder waren dan voorheen. Terwijl hij aan die zitplaatsen werkte, klom haar stem opnieuw omhoog van een snik, een gil en dan tot een kreet. Uiteindelijk verstomde ze, ofwel van uitputting ofwel van aanvaarding.

Hij pauzeerde, “Nancy, ik sta op het punt om dit onderdeel van je billenkoek af te ronden. Je gaat niet meer roken, en je gaat je moeder voortaan gehoorzamen, zeker zolang je vader op missie is; beloofd?”

Ze blubberde, “Ja meneer.”

Hij ging verder, “Je bent gewaarschuwd. Bij de kleinste aanleiding en bij de kleinste klacht over je gedrag kom ik weer langs en krijg je opnieuw zo’n pak op je blote billen. Begrijp je dat goed?”

Ze blubberde opnieuw, “Ja meneer.”

Jack zei met een dominante toon, “En nu opstaat en de hoek ik. Je moeder en ik gaan even naar de huiskamer en jij blijft hier wachten tot we terug zijn. En waag het niet uit de hoek te komen!”

Nancy kwam snel maar bedachtzaam overeind en ging naar de hoek. Jack wenkte Wilma en wees naar de deur. Wilma gehoorzaamde direct. Terwijl hij achter haar aanliep viel het hem opnieuw op hoe vrouwelijk haar billen in haar jurk wiegden.

Een gesprek met een moeder

In de huiskamer aangekomen vroeg Jack aan Wilma:”En, wat vind je ervan? Wat heb je gezien?”

Wilma antwoordde: “Alle mensen, wat een pak slaag was dat. Ik heb wel met haar te doen. Maar ze had het wel verdiend, ze had echt beloofd dat ze niet zou gaan roken.”

Jack zei, “Zeker, het was een intensief pak billenkoek, maar niet exceptioneel voor een meid van die leeftijd. Ik neem aan dat jij het gevoel kent en vroeger thuis ook wel eens zo op je billen hebt gekregen.”

“Jazeker,” antwoordde Wilma, “en ook nog wel meer dan dat. Ik had lieve ouders, maar ze geloofden ook in regels en discipline. Ik kreeg dus wel op mijn billen als mijn vader vond dat ik dat verdiend had.”

Dat had Jack al vermoed. Dit leek hem ook een goede gelegenheid om hier meer over aan de weet te komen.

“Welke herinneringen heb je hier aan?”, vroeg Jack.

“Nou, als het gebeurt is het natuurlijk niet leuk. Het doet echt ontzettend zeer als je op je blote billen krijgt.”

Wilma ging verder op een meer nadenkende toon, “maar ik begrijp mijn vader wel. Misschien toen niet altijd, maar nu wel. Ik was niet gemakkelijk. Ik had best wel een goede band met mijn ouders, en zeker met mijn vader. Maar als er iets was dan kreeg ik direct een pak slaag.”

“Wat waren dan aanleidingen om een pak slaag te krijgen?”, vroeg Jack door.

“Oh, allerlei dingen. Te laat thuis komen, brutaal zijn, slechte cijfers op school. Alcohol drinken met mijn vriendinnen. Liegen. Roken ook, ironisch genoeg. Zeker zo van mijn veertiende tot mijn zeventiende was ik echt een lastig geval. Er zijn wel periodes geweest dat ik meerdere keren per maand bij mijn vader over de knie lag. Later ging dat allemaal beter en werd het minder vaak. Maar zolang ik thuis woonde kreeg ik zo straf. Ook nog toen Steve en ik elkaar al kenden en met elkaar uitgingen.”

Jack vroeg, “En wat vond Steve daarvan?”

Demonstratie voor de toekomstige schoonzoon

“Dat sprak Steve wel aan.”

Nancy wachtte even met praten, kennelijk weifelde ze of ze wel of niet meer zou vertellen. Toch ging ze door met vertellen.

“Ik kreeg ook een paar keer straf waar Steve bij was. Ik moest me dan in de huiskamer, waar Steve bij was, helemaal uitkleden. Daarna ging ik bij mijn vader over de knie en kreeg ik een hard pak slaag op mijn billen. Daarna werd ik door mijn vader in de hoek gezet. Mijn vader praatte dan met Steve alsof ik er niet was. Over de laatste football wedstrijd of over een nieuw soort auto. Na een kwartier of zo moest ik me omdraaien en mijn excuses aanbieden over wat ik gedaan had. Daarna werd ik naar mijn kamer gestuurd om me op te frissen en aan te kleden. Daarna mocht ik weer terug komen. Ik schaamde me natuurlijk enorm. Toen ik weer terug kwam, was het ook alsof er niks gebeurd was.”

Nancy dacht weer even na voordat ze verder ging. “Later hoorde ik van Steve dat mijn vader dat expres zo deed. Als ik er niet bij was, legde mijn vader aan Steve uit dat het zijn bedoeling was om aan Steve te laten zien hoe je dat kon doen. Hoe je vrouwen in het algemeen en mij in het bijzonder aan moest pakken. Hij vond het belangrijk dat mijn toekomstige echtgenoot dat wist. Zijn boodschap was dat de regels en afspraken altijd duidelijk moeten zijn. Als de vrouw zich niet aan de regels houdt, geen ruzie maken. De juiste reactie is dat de vrouw direct een goed pak slaag op haar billen krijgt, zodat ze ervan leert. Als dat klaar is, is het ook klaar.” Nancy was weer even stil. “Ja, zo was mijn vader.”

Nancy vertelde weer verder, “Later heeft Steve daar een paar keer met mij over gepraat. Hij wilde daarmee doorgaan nadat we getrouwd waren. Hij wilde echt het hoofd van het gezin worden, net zoals mijn vader dat was. Eigenlijk wilde ik ook op die manier. Daar hoorde bij, volgens hem, dat hij het recht had om mij straf te geven, net zoals mijn vader dat deed. Ook nadat we getrouwd zouden zijn. En zo is het ook gegaan. Voor, maar ook na het trouwen kreeg ik wel eens op mijn billen van hem. Niet heel vaak, hoor. Het is natuurlijk niet leuk als het gebeurt, maar onze relatie bleef er prima bij.”

Jack knikte. Eigenlijk was dit een variant op een verhaal die hij van meerdere marinevrouwen had gehoord.

“En Nancy? Heeft die wel eens van Steve straf gekregen?”, vroeg Jack.

Wilma zei, “Zeker! Steve was gek op haar, maar ook heel duidelijk. Bij zaken als liegen of brutaliteit was het direct einde gesprek. Dan gingen direct de billen bloot voor billenkoek. Dan was hij heel streng en hard. Maar ja, dat gebeurt natuurlijk niet als hij er niet is. Billenkoek had altijd een positief effect bij Nancy. De weken erna was ze superlief. En als het te lang geleden was kon je dat ook merken. Bij mij ook trouwens.”

Nancy gaat leren dat ze zich aan regels moet houden

Jack knikte weer en dacht opnieuw dat het zeker niet lang ging duren voordat deze moeder bij hem over de knie zal gaan. Hij wist nu dat ze zowel van haar vader als van haar echtgenoot op haar billen kreeg en dat volledig accepteerde. Maar nu ging het eerst om Nancy. Hij zei: ‘heb je gehoord wat ik tegen Nancy zei?”

“Wat bedoel je?”

“Dat ik haar waarschuwde. Ik zei tegen haar dat als haar gedrag daar aanleiding toe geeft, ik opnieuw langs zou komen en haar weer zo’n pak op haar blote billen zou geven. Ben je het daar mee eens?”

Wilma zei direct, “O zeker! Dat zou ik heel erg waarderen! Uit eigen ervaring weet ik dat het heel goed is als je weet dat er consequenties zijn. Zeker op die leeftijd. Dat zal ze niet leuk vinden, maar dan moet ze haar gedrag daar maar op aanpassen. Dus je mag zeker terugkomen als dat nodig is. Heel graag dus!”

Jack zei, “Luister. Ik ben het met je eens dat het voor heel veel meiden en vrouwen goed dat ze weten dat er consequenties zijn. Dat geldt voor Nancy en waarschijnlijk ook voor jou! Ik ga zo weer naar Nancy om de straf af te ronden. Haar billen zullen daarna heel pijnlijk zijn en dat zal de komende dagen ook zo blijven. Het is belangrijk dat je haar de komende tijd veel troost en knuffelt. Zeker zolang ze haar billen nog pijn doen van de straf die ze heeft gekregen. Ze moet beseffen dat je enorm van haar houdt en voor haar door het vuur gaat, maar dat ze op haar billen krijgt zodra ze dat verdient. Van haar vader en als hij er niet is, van mij. Ga je dat aan haar duidelijk maken?”

Wilma knikte instemmend. “Dat ga ik zeker doen.”

Jack vulde aan, “Het gaat dan niet alleen om roken, maar om haar gedrag in het algemeen. Ze moet beseffen dat als bijvoorbeeld de afspraak is dat ze ’s nachts om 12 uur thuis moet zijn, dat ze dan om 12 uur thuis moet zijn en dat ze op haar billen krijgt als ze later is. Net zoals dat bij jou vroeger was, toen je zo oud was als zij nu is. Nancy moet leren dat het zich houden aan regels en afspraken de norm is. De beste manier daarvoor is dat ze weet dat als ze zich niet aan regels en afspraken houdt, er een flink pak billenkoek volgt. Dat is de keerzijde van dezelfde norm. Zo werkt dat vanaf nu in dit huis. Ga je dat goed aan haar duidelijk maken?”

Wilma knikte, “ja, zo is het. Of beter gezegd: zo moet het weer worden.”

“Dan gaan we nu weer terug naar Nancy.”, en hij weer naar de deur. Wilma liep voor hem uit en Jack zag met goedkeuring haar billen heen en weer bewegen.

Een gewaarschuwd meisje weet waar ze aan toe is

Weer in de slaapkamer aangekomen stond Nancy nog rustig in de hoek. Jack haalde uit de binnenzak van zijn colbert een kleine houten paddle. Altijd handig om zoiets bij je te hebben. Daarom had hij dat ook altijd bij zich.

“Nancy, kom eens hier!”, zei Jack. Nancy kwam schoorvoetend dichterbij, met haar ene hand voor haar schaamstreek en haar andere arm voor haar borsten. Jack pakte haar bij haar kin en dwong haar in zijn ogen te kijken. “Heb jij nog nagedacht over het roken?”

“Nee, meneer, ja, meneer,” stamelde Nancy. “Ik ga dat niet meer doen, meneer.”

“Dat is een heel goede gedachte, Nancy. Hou dat vast. Heb je ook begrepen wat er gaat gebeuren als je toch weer gaat roken?”

Nancy zei zacht, “dan krijg ik straf.”

“En van wie krijg je straf?”, vroeg Jack.

“Van mijn vader, of van u, als hij er niet is.”

“En hoe krijg je straf?, vroeg Jack door.

“Op mijn billen….”, fluisterde Nancy.

Jack gaf een klein kneepje en bracht haar hoofd nog wat dichterbij. “Precies Nancy, als je je niet aan de regels houdt krijg je straf op je billen. Op je blote billen. Net zo vaak en net zo lang als dat nodig is. Vanaf nu gaan we daar nooit meer een uitzondering op maken!”

Een laatste lesje tegen het roken

Jack ging verder, “Om je nog even goed duidelijk te maken hoe het voelt om regels te overtreden, krijg je tot slot met deze paddle op je blote billen.”

Hij draaide haar hoofd opzij en liet haar de paddle zien die hij in zijn linkerhand had. Dat was Nancy nog niet opgevallen en ze keek er bezorgd naar. Jack liet Nancy’s hoofd los.

“Nu ga je daar krom staan, met je ellebogen op het bed en je billen omhoog. Mars!”

Tot zijn genoegen gehoorzaamde Nancy direct. Ze ging naar de aangewezen plaats en ging krom staan, met haar rode billen naar achteren, zonder ook maar één vorm van protest. Jack zag dat Wilma gebiologeerd toekeek.

Jack ging naast Nancy staan en hield zijn linkerhand op haar rug. “Je komt pas overeind als dat van mij mag, begrepen?”

“Ja, meneer”, klonk het zacht.

In een rustig tempo gaf hij met de paddle een stevige tik, steeds afwisselend op een bil. Bij iedere klap gaf Nancy een gil en na een paar klappen begon ze zacht te snikken. De billen waren natuurlijk al reuze gevoelig van de eerdere billenkoek.

Toen Jack vond dat het genoeg was, sloot hij af met een paar extra harde klappen. De gillen van Nancy waren ook wat harder, maar ze bleef gehoorzaam krom staan.

En toen was de afstraffing voorbij. Nancy’s billen zouden binnen een paar dagen genezen, maar hopelijk had ze een levenslange les geleerd. De tijd zou het leren.

“Je mag opstaan.”

Dat deed Nancy. Ze wist niet goed waar ze kijken moest, maar ze wist wel dat ze met haar handen de pijn uit haar billen moest wrijven. Jack wreef zachtjes met zijn vinger de tranen uit haar ogen. Hij drukte Nancy troostend en knuffelend tegen zich aan en streelde over haar haar. Zoals hij had verwacht hield Nancy op met haar billen te wrijven en sloeg haar armen om Jack heen, alsof hij haar vader was. Jack ging door met zachtjes over het haar te strelen. Na een tijdje hield het snikken op.

Jack liet haar los en zei: “Pak je jurk maar en ga bijkomen op je kamer. Neem alle tijd die je nodig hebt. Je moeder ziet je vanzelf verschijnen, maar ik ben dan waarschijnlijk al weg.”

Nancy pakte haar jurk en keek even naar haar moeder. Die knikte bemoedigend en Nancy liep zonder gêne met haar rode billen de kamer uit, zoals het hoort. Preutsheid is niet verenigbaar met straf op je blote billen krijgen. Jack dacht dat één van de eerste dingen die Nancy waarschijnlijk op haar kamer gaat doen is het bestuderen van haar billen met een spiegel. Hij dacht ook dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer is Nancy door hem gestraft wordt.

Nadat Nancy de kamer had verlaten, pakte Jack zijn colbert en stak de paddle weer in de binnenzak. Hij wees naar de deur en Wilma gehoorzaamde direct. Het leek alsof haar billen nog meer bewogen als voorheen.

Ook de moeder gaat straf krijgen

Terwijl kapelaan Craige en Wilma de nasleep van Nancy’s straf spraken, liepen ze samen naar de keuken. Wilma maakte koffie, en ze bespraken wanneer Steve weer terug zou komen. Dat was niet helemaal duidelijk en waarschijnlijk kon dat nog wel even duren. Terwijl hij in de keuken was zag hij iets belangrijks naast het fornuis liggen. Een pakje damessigaretten en een asbak vol met sigarettenpeuken, die met lippenstift waren besmeurd. De toekomst zag er goed uit, maar voor dit moment negeerde hij het en deed alsof hij niks gezien had.

Toen ze weer in de huiskamer waren, gingen Jack en Wilma naast elkaar op de bank zitten. Na een tijdje wendde de kapelaan zich tot Wilma, met een strengere stem, “Vind je dat je een goed voorbeeld bent voor Nancy?”

Wilma keek hem met grote ogen aan, “Wat bedoel je?”

“Wat denk je…?”. Jack stond op en pakte de sigaretten en de asbak uit de keuken en zette die op de salontafel.

Hij wees op het bewijs, “Weet Steve dat je rookt?”

Ze snakte naar adem toen ze realiseerde wat er aan de hand was. Waarom had ze dat bewijs niet verstopt?

“Nee,” gaf ze toe, “hij verbiedt het. Nancy en ik heb beiden aan hem beloofd dat we niet zouden roken.”

Ze keek hem aan, smekend om begrip, “Maar dingen stapelen zich echt op in mijn hoofd als hij weg is. Nancy doet soms zo moeilijk. Roken verlicht dan de stress.”

Kapelaan Craige pakte Wilma bij haar kin en dwong haar om in zijn ogen te kijken, net zoals hij kort geleden bij Nancy had gedaan. Hij sprak indringend en formeel, maar niet onvriendelijk “Mevrouw Wilma Hutch, ik verwacht u morgen om tien uur in mijn kantoor voor een ernstig gesprek. Denk intussen ernstig na over uw ouderschap en uw gehoorzaamheid aan uw echtgenoot. Ik zie u morgen.”

Zonder iets verder te zeggen ging hij weg.

Een indringend gesprek

De assistent van de kapelaan, matroos in opleiding Mike Edwards zat aan zijn bureau in het secretariaatskantoor van de kapelaan, toen Wilma Hutch verscheen voor haar afspraak van tien uur. Hij wist genoeg over de activiteiten van zijn baas om te weten dat hij gisteren de dochter van mevrouw Hutch straf op haar billen had gegeven. Mike had een patroon ontdekt in de activiteiten van de kapelaan, dus had hij wist precies waarom de mooie marinevrouw hier was.

Mike’s witte matrozenpak, nog maar net uit het trainingskamp, had twee kleine strepen op de mouw, als teken van zijn status als lage dienstplichtige.

Toen Wilma een vreemde blik op het gezicht van de jongeman opmerkte toen hij haar naar zijn baas begeleidde, dacht ze dat dit kwam door de gebruikelijke onhandigheid van een zeeman met een tekort aan liefde in de aanwezigheid van een mooie vrouw. Mike Edwards sloot de binnendeur van het kantoor en ging terug naar zijn bureau.

De kapelaan droeg zijn fraaie marine-uniform, met de twee gouden strepen op zijn manchetten die zijn officiersrang, luitenant-ter-zee, aanduidden.

Wilma had bij voorbaat de uitkomst van haar “gesprek” met de kapelaan al geraden. Ze besefte dat ze een hard pak billenkoek op haar blote billen ging krijgen. Die gedachte maakte haar bezorgd maar gaf haar ook vlinders diep in haar buik. Ze wist dat het gesprek over haar roken zou gaan, en dat Nancy’s recente pak slaag voor roken deels haar schuld was omdat ze een slecht voorbeeld had gegeven. Eerlijk gezegd was ze er zeker van dat haar man haar een enorm pak billenkoek had gegeven als hij ontdekte dat ze had gerookt in zijn afwezigheid.

Ze was niet teleurgesteld! De kapelaan verweet haar het “aanzetten van haar dochter in zondig gedrag” en het niet opvolgen van de bevelen van haar man. Jack was een rechtvaardige man. Hij luisterde aandachtig toen Wilma vertelde over welke druk ze stond, nu haar man op missie was. Ze was helemaal gewend aan regelmatige aandacht van een liefhebbende echtgenoot. Daarom is het moeilijk voor een nog jonge vrouw als Wilma om alle problemen alleen op te lossen en elke nacht alleen te slapen. Dit, en veel andere druk had ertoe geleid dat ze aan een oude rookgewoonte had toegegeven. Maar de uitkomst van het gesprek veranderde daardoor niet. Die uitkomst stond vast.

Een gesprek wordt afgeluisterd

Terwijl ze praatten, zat Mike aan zijn bureau aan de andere kant van de deur. Het kantoor van de kapelaan was aan de achterkant van de kapel. Eigenlijk had het kantoor een aantal tekortkomingen in het ontwerp. Mike’s scherpe jonge oren konden een deel van het gesprek in het binnenste kantoor horen, zeker als hij zich inspande om alles goed te kunnen afluisteren. Wilma’s hoge stem was goed te verstaan, maar de lagere stem van zijn baas een stuk minder. Gelukkig (of misschien helaas) had kapelaan Craige de neiging in de cadans van een prediker te vervallen als hij iemand als Wilma de les las, waarbij hij de nadruk legde op sleutelwoorden. Zo kon Mike bepaalde woorden van zijn baas ontcijferen, zoals, “roken… ongehoorzaamheid… dochter… zonde”.

Op grond hiervan, en van eerdere ervaringen, vermoedde Mike dat het lot van mevrouw Hutch vaststond. Zijn baas zou haar een pak op haar blote billen geven, net zoals hij dat bij haar dochter had gedaan! En waarschijnlijk al bij veel meer vrouwen had gedaan!

Wilma, van haar kant, had ook wel een idee hoe haar toekomst eruit zou zien. Er werd tussen de marinevrouwen onderling gefluisterd, en soms ook heel openlijk gekletst. Wilma wist dus precies dat “Kapelaan Kanjer” de neiging had om de discipline van de vrouwen op de basis in eigen hand te nemen. Ze kende meerdere marinevrouwen die bij de kapelaan over de knie waren geweest. Eigenlijk was ze daar wel wat jaloers op geweest, maar nu lijkt het haar te gebeuren. Terwijl de gesprek voortduurde, had ze een knoop in haar maag. Ze had gezien hoe hij Nancy op haar billen had gegeven. Een deel van haar was bang, maar een ander deel was opgewonden. Ze had dan toch eindelijk de volledige (al was het maar tijdelijke) aandacht van “Kapelaan Kanjer” voor zich gewonnen!

Zoals kapelaan Craige het altijd in dit soort gevallen voor elkaar kreeg, eindigde het gesprek pas toen hij Wilma zoveel schuldgevoelens had gegeven, dat ze wanhopig begon te huilen. Niet zozeer uit angst voor billenkoek, maar meer om de hele situatie van de laatste maanden. Toen stemde ze toe (zoals hij wist dat ze zou doen) om van hem voor straf op haar billen te krijgen. Het moest ook echt voor straf zijn, want dat had ze verdiend. De kapel was niet bestand tegen het geluid van een pak slaag, dus zou het in Wilma’s eigen slaapkamer gebeuren, om 13:00 uur die middag. Dat zou hem ruim tijd geven om weer vertrokken te zijn voordat Nancy thuis kwam van school.

Nadat de afspraken waren gemaakt liet hij haar gaan om “naar huis te gaan en zich voor te bereiden op haar straf”. Met uitgelopen mascara en nog steeds tranen veegde Wilma langs de jonge assistente op haar weg naar buiten.

Voorbereiden op de straf

Wilma had tijd thuis nog net tijd voor een lichte lunch. Ze hoopte dat haar maag daardoor zou kalmeren. Kapelaan Craige’s instructies waren niet helemaal duidelijk geweest. Hij had niet direct gezegd dat ze haar straf naakt zou krijgen, maar ze begreep duidelijk genoeg wat hij bedoelde. Toen ze vroeger van haar ouders straf kreeg, werd ze altijd naar haar kamer gestuurd. Ze moest zich dan klaar maken. Dat betekende dat ze al haar kleren uit moet doen en netjes opvouwen. Ze moest dan naakt in de hoek staan tot haar vader verscheen. Ze ging dan eerst over de knie en daarna moest ze krom staan om met de paddle te krijgen. De keren dat ze van haar man Steve straf had gekregen was ze ook helemaal naakt geweest.

Trouwens, vriendinnen van haar hadden dit bij Jack al meegemaakt en hierover verteld. Die hadden gezegd: ‘natuurlijk zorg je ervoor dat je naakt bent. Wat dacht je dan?”. Ze was stiekem opgewonden geraakt van hun verhalen.

Een vriendin bij een gesprekskring had verteld hoe de kapelaan dat uitgelegd had: “Voor een kind is een pak op de billen altijd onvrijwillig. Natuurlijk kan dat kind zich gehoorzaam onderwerpen en niet tegenstribbelen, maar in principe heeft een kind geen keus. Het hoofd van het gezin besluit dat er straf gaat komen en daarover is dan geen discussie. Omdat hier geen sprake is van een keuze en om andere goede redenen respecteren we de zedigheid van het kind door alleen de noodzakelijke kleding te verwijderen.”

Jack had verteld dat het bij volwassenen heel anders ging: “Een volwassene, aan de andere kant, moet altijd instemmen om straf op de billen te krijgen. Natuurlijk beslist het hoofd van het gezin, maar alleen bij gratie dat dit recht aan hem gegund is. Zonder instemming volgt er geen pak billenkoek! Anders wordt het snel huiselijk geweld. Daarom is het logisch dat een volwassene volledig moet instemmen en zich helemaal moet overleveren, daarbij niets achterhoudend.”

Dus ze wist wat ze moest doen. Ze douchte zich, en voelde aan haar billen. Nu waren die nog ongeschonden, maar dat zou vast niet zo blijven. Ze droogde zich grondig af en trok een badjas aan en wachtte zenuwachtig de laatste minuten af. Ongetwijfeld zou hij precies om 13:00 uur komen.

Terwijl ze wachtte vroeg ze zich af, of ze dit expres deed? Misschien onbewust? Was het schuldgevoel? Het zou gemakkelijk geweest zijn haar sigaretten en asbak te verstoppen zodat kapelaan Craige niets vermoedde, maar toch had ze het niet gedaan. Waarom niet? En hoe lang was het geleden dat ze op haar billen had gekregen? Veel te lang, dat was wel duidelijk.

Het arrangeren van de goede gesprekken

Zittend in zijn kantoor, keek Jack Craige op zijn horloge, 12:45. Hij had een aantal kantoorwerkzaamheden afgerond. Een daarvan was de groepsindeling voor de komende gespreksavond. Hij zorgde ervoor dat Wilma en twee andere vrouwen die al enkele keren bij hem over de knie waren geweest in dezelfde groep zaten. Hij wist dat die twee nieuwsgierige kletskousen waren, dus het was zo goed als zeker dat de recente ervaring van Wilma ter sprake zouden komen. Daar wilden ze vast alles van weten.

Om het groepje compleet te maken deelde hij ook Catherine Carlson hierbij in. Dat was een dame van 45 waarvan de echtgenoot inmiddels een maand of vijf op missie was. Hun kinderen waren al het huis uit om te studeren, maar uit gesprekken wist hij dat Pa Carlson stevig en streng was in de opvoeding. Catherine zelf maakte eerder een volgzame indruk. Ze had ook een echt vrouwelijke figuur, met brede heupen en ronde volle billen, die ongetwijfeld een stevig pak billenkoek goed konden opvangen. Het leek hem een groot voordeel als zo’n vrouw van andere marinevrouwen kon horen dat billenkoek een alledaagse realiteit is.

Als laatste deelneemster in het groepje koos hij Emma Brown. Die is hier, samen met haar man Kevin, onlangs komen wonen. Een sympathiek stel. Kevin is echt een stoere marinier, Emma is een lief meisje die daar verliefd op is en zich veilig bij voelt. Het is voor Jack onduidelijk of dit echtpaar zich realiseert dat huiselijke discipline, waarbij de vrouw door de man gecorrigeerd wordt als ze dat verdiend heeft, heel gebruikelijk is binnen militaire kringen. Het is daarom goed dat Emma van andere vrouwen hoort dat billenkoek krijgen als je met een militair getrouwd bent, helemaal niet vreemd is.

Als dat nog niet gebeurd is kunnen Kevin en Emma met elkaar daarover gesprekken hebben. Tegen de tijd dat Kevin op missie gaat, over een maand, kan daar iets moois ontstaan, voor zover dat nog niet gebeurd is.

Op weg naar de schuldige

Toen dat allemaal klaar was, was het tijd om te vertrekken. Hij had zijn religieuze uniform aan, zwart met een wit boordje. Dat leek hem voor deze gelegenheid wel passend. Bij het vertrek vertelde hij zijn assistent dat hij een tijdje weg zou zijn.

Toen hij door de deur verdween, dacht Mike Edwards: “De verrader gaat weer toeslaan”. Mike was nog jong en opgevoed door strenge en godvruchtige ouders. Mike begreep precies wat billenkoek was en, uit eigen ervaring, beter dan hij had gewild.  De vraag is: wat gebeurde er na de billenkoek van kapelaan Craige? Nog maagd en onervaren in seksuele zaken, kon hij alleen maar gissen naar de ontaarde dingen die zijn baas moest doen met die arme marinevrouwen in die kwetsbare minuten nadat ze hun straf op hun blote billen hadden gekregen.

Alles was dichtbij op deze marinebasis, dus Jack liep de drie blokken naar Wilma’s huis. Met militaire aandacht voor tijd, klopte hij op haar deur om precies 13:00.

Marinewoningen zijn compact, dus meerdere andere vrouwen hadden gezien dat Jack onderweg was. De meesten van hen raadden correct de missie van de kapelaan. Het was weer zover. Eén van de dames hier op de marinebasis ging op haar billen krijgen. De vraag was alleen: wie?

Elke twijfel verdween toen Wilma’s overbuurvrouw Wilma’s badjas zag toen ze haar voordeur opende voor de kapelaan. Ja, het nieuws zou zich in het informele vrouwennetwerk snel verspreiden, maar dat vond Jack niet erg. Wilma was immers lang niet de eerste vrouw die een pak slaag op haar billen kreeg van ‘Kapelaan Kanjer’.

Een paar vrouwen zouden met haar te doen hebben omdat ze uit eigen ervaring wisten dat de kapelaan heel goed in staat is om harde billenkoek geven die niet leuk is om te krijgen. De meeste vrouwen zouden eerder jaloers op haar zijn.

Dat was lang geleden…

Nadat Jack door Wilma was binnen gelaten, zei hij tegen haar, “doe die badjas maar, die heb je voorlopig niet meer nodig.”

Ze knoopte haar badjas los en trok hem verlegen uit.  Weifelend vouwde Wilma haar badjas op en legde hem op een stoel.

Daarna stuurde hij haar naar haar slaapkamer. Hij liep achter haar en zag nu haar billen bewegen zonder dat er een jurk overheen zat. De billen waren nu nog helemaal blank, maar zouden binnenkort vuurrood zijn.

Hij sloot de deur achter hen. Om in de juiste stemming te komen, liet hij Wilma eerst een tijdje in de hoek staan.

Wilma was zo nerveus dat haar lippen trilden. Ze had het gevoel dat ze moest plassen, maar ze had wijselijk haar blaas voor de laatste keer geleegd om 12:57. Hij had haar dat niet bevolen, maar ze wist wat er verwacht werd.

Het was lang geleden dat een man haar naakt had gezien. Ze had het gevoel dat Jack doorlopend naar haar billen keek. Daar had ze gelijk in.

Wilma moest vertellen wat de reden en de aanleiding was dat Jack hier op bezoek was. Ze moest vertellen dat ze straf op haar blote billen ging krijgen en dat ze dat heel erg verdiend had. Ze realiseerde zich dat het ook heel lang geleden was dat ze naakt een pak op haar billen had gekregen.

Jack deed zijn colbert uit en stroopte zijn rechtermouw op. Hij was nu helemaal klaar voor de actie.

Hij zat op het bed in dezelfde houding als voorheen. Maar nu ging het om de moeder. Zoals het hoorde.

“Wilma, hier komen”.

Wilma draaide zich om en liep naar haar toe. Zonder enige vorm van protest. Jack klopte op zijn schoot. Hij zag dat ze stevige borsten en welgevormde dijen had. Een platte buik, en weelderig haar “daar beneden”. Om haar voorkant te verbergen boog ze zich snel over zijn schoot. Dan hoefde ze Jack ook niet meer aan te kijken.

Jack kon Wilma’s omhoog geheven billen en haar achterste van dichtbij goed bekijken. Hij deed zijn rechterbeen wat omhoog, zodat Wilma’s billen ook meer omhoog kwamen. Haar billen, heupen en dijen waren helemaal fantastisch. Zo enorm geschikt voor billenkoek! De billen waren vol, maar stevig. Die konden wel tegen een stootje. Van achteren leek haar taille nog kleiner dan van voren. Jack kon zijn arm makkelijk eromheen vatten.

Ze hield haar hoofd omhoog. Haar paardenstaart stak parmantig naar achteren. Met haar handen kneep ze krampachtig in de dekens. Ze draaide haar hoofd naar hem toe om zacht, maar welgemeend een verontschuldiging voor haar gedrag uit te stamelen.

Zijn antwoord was vriendelijk, “Dat waardeer ik, Wilma, dat je dat allemaal zo zegt. Maar je begrijpt ook dat je er wel straf voor krijgt. Hij wachtte even,  “Ben je klaar?”

Ze knikte in het matras en piepte iets onverstaanbaars.

Een moeder krijgt billenkoek

Wilma lag bij hem over de knie om straf te krijgen. Niet voor iets anders. Dan is het belangrijk dat vooral de eerste klappen gelijk raak zijn. Ze moet direct en volop de impact op haar billen voelen dat het begonnen is. Wilma is een volwassen vrouw met goede volle billen. Ze is door de natuur optimaal voorbereid om billenkoek in ontvangst te nemen. Ze weet wat het is om billenkoek te krijgen, maar eigenlijk doet dat niet ter zake. Ze heeft straf verdiend en daar is ze zelf ook van overtuigd. Alle reden om haar billenkoek te geven en deze op volle kracht te beginnen.

Hij hief zijn hand op, en bracht die met een snelle harde klap naar beneden naar haar rechterbil. Voordat ze kon hijgen of kronkelen, gaf hij haar linkerbil dezelfde behandeling. Er kwam een gil van verrassing over wat ze opeens op haar billen voelde. Dit deed zeer, heel zeer! Dit moest ophouden, direct. Maar dat deed het niet. Gelukkig ook maar.

Na de eerste tiental klappen op volle sterkte op de billen van Wilma, ging hij met wat minder harde klappen, alle geluiden van Wilma negerend.

Al snel vond hij een snel tempo om methodisch op de billen te slaan. Wilma reageerde volstrekt natuurlijk, zoals bijna iedere vrouw reageert als ze een hard pak op haar blote billen krijgt. Ondanks zichzelf probeerde ze zich los te wurmen onder de snel toenemende pijn, maar ze merkte dat Jack haar lijf stevig vast had. Het was volstrekt kansloos om daar weg te komen en Jack ging gewoon door met slaan. Zonder het te beseffen, bewogen haar benen alle kanten uit. Terwijl haar voeten boven de vloer zweefden openden haar dijen zich, waardoor Jack nieuwe  gebieden kreeg om te slaan. Als er een klap op de binnenkant van de dijen kwam schreeuwde Wilma nog harder, maar na een paar stevige klappen op haar billen openden de benen zich weer en kwam de binnenkant weer beschikbaar.

Een fantasie die weer werkelijkheid werd

Jack had weer zijn moment van geluk. De aanblik van wervelende, omhoog gestoken billen en de doorleefde reactie op het krijgen van billenkoek was altijd weer een fantasie die werkelijkheid werd. Hij had het al vaak meegemaakt. Deze keer met Wilma was ook weer prachtig. Ongetwijfeld zou hij het nog heel vaak gaan meemaken, waaronder met deze Wilma. Ze lag bij Jack over de knie alsof ze daar hoorde.

Wilma was opnieuw een volwassen vrouw die zich vrijwillig aan hem had overgegeven om straf op haar billen te krijgen. Zonder enige vorm van protest. Het is een mooie combinatie van schuldbesef en gehoorzaamheid.

Weer een vrouw die diep van binnen voelt dat ze straf verdiend heeft en dat de meest logische en natuurlijke manier daarvoor haar billen zijn. Mooie, vrouwelijke, ronde billen, optimaal geschikt voor billenkoek. En nu gebeurt dat dan ook.

Een vrouw die helemaal authentiek reageert als ze op haar billen krijgt. Zich helemaal rot schrikt van de pijn die dat doet. Maar hoe zeer het ook doet, er is ook een diep besef dat het allemaal terecht is.

Wilma jankte jammerlijk, met tranen in haar ogen. Jack sloeg haar grondig; billen, zitplaatsen, achterkant en zijkanten van de dijen, en zelfs een paar opportunistische slagen op de binnenkant van de dijen. Behalve bij het begin en bij het einde sloeg hij haar niet zo hard als hij Nancy had geslagen. In het geval van een straf gaat er niets boven een duidelijk begin met impact maken. De crescendo aan het einde zorgt voor een grotere opluchting daarna, als het allemaal voorbij is. Voor het overige is het doel van dit pak slaag een hoognodige emotionele ontlading bij Wilma teweeg te brengen. Dit in combinatie met het tweede doel, haar een geloofwaardige straf te geven. Het resultaat is een enorme motivatie om dingen anders en beter te doen. Juist billenkoek is onovertroffen om deze zaken bij een vrouw te verenigen. Samen met nog veel meer.

Emotionele ontlading

De billenkoek leidde tot een enorme emotionele ontlading. Met de klappen wordt iets geraakt dat met woorden alleen niet lukt. Zoals meestal gaat dit gepaard met huilen, maar dat is niet noodzakelijk om het gewenste resultaat te bereiken.

Hoewel expliciete seks geen onderdeel uitmaakt van het gebeuren, speelt dit wel een rol, in mindere of meerdere mate. Jack is van mening dat expliciete seksuele handelingen niet passen in wat hij doet. Het past ook niet in de loyaliteit naar de echtgenoten, de uitgezonden mariniers op de onderzeeboten. Toch blijkt vaak dat een vrouw tijdens het krijgen van billenkoek wel degelijk seksueel opgewonden raakt. Ook dat hoort er allemaal bij, maar het wordt niet uitvergroot. Het is geen probleem, maar het is ook geen doel. Het gaat vooral om straf en emotionele ontlading – maar sommige vrouwen bereiken op deze manier ook een seksuele ontlading.

Aan het eind van het pak slaag gaf hij een serie klappen op volle kracht. Daar was het eindelijk voorbij. De opluchting bij Wilma is enorm! Als de klappen ophouden is de ergste pijn ook voorbij.

Nu ze op alle voornoemde plaatsen door het pak slaag gloeiend rood geworden was, snikte Wilma luid. Hij hield de geëmotioneerde vrouw enkele minuten op zijn schoot, zodat ze weer bij zinnen kon komen. Hij streelde de gloeiende billen, sprak zachte vergevende woorden en vertelde haar dat haar straf voorbij was. Voor deze keer. Maar dat ze zich ook moest realiseren dat ze opnieuw op haar billen zou krijgen als ze dat in de toekomst verdiende. Wilma knikte bevestigend.

Trouw aan zijn persoonlijke code, maakte hij geen seksuele avances naar haar. Hij wilde niet dat er emotionele complicaties ontstonden. Hij nam vrijheden, maar hij zou nooit echt seks hebben met de vrouw van een andere man.

Slechts een paar minuten later marcheerde kapelaan Jack Craige in uniform de voordeur van Wilma’s huis uit alsof er niets gebeurd was. En in zekere zin was er ook niets gebeurd, behalve dat Wilma’s stressprobleem verlicht was en ze niet meer in de verleiding zou komen om te roken; tenminste niet binnenkort.

Natuurlijk, na die sessie was kapelaan Craige zelf behoorlijk ontstrest! Het was echt een win-win situatie. Zowel Wilma als de kapelaan hadden profijt van hun privé ontmoeting.

Misschien zouden de meeste mensen het verkeerd vinden, maar Wilma’s roken was een vroeg symptoom van een groeiend probleem. Als het was doorgegaan, was haar man misschien thuisgekomen met een aantal ernstige, door Wilma veroorzaakte huwelijksproblemen. Dus nu had Wilma een mogelijke ramp vermeden en was ze weer op de goede weg, en deed ze het goed in zowel haar ouderlijke als haar echtelijke rol.

Het nut van de aanpak van Craige

De ongebruikelijke methodes van kapelaan Craige waren algemeen bekend op de basis. Veel mensen van buitenaf zouden denken dat wat hij deed verschrikkelijk en totaal ongepast was. In de beslotenheid van deze kleine marinegemeenschap werkten die methodes echter prima. Het paste uitstekend bij de Amerikaanse en patriarchale marinecultuur, en speciaal bij de mensen die werken op onderzeeboten. De onderzeedienst staat niet voor niets bekend als de “stille dienst”. Van nature spraken de marinemensen zelden rechtstreeks onder elkaar over de methodes van de kapelaan, en zeker nooit met een buitenstaander! Tegelijk is er sprake van een groot onderling vertrouwen. Dat kan ook niet anders op zo’n kleine onderzeeboot, waar je echt op elkaar aangewezen bent.

Sommige vrouwen waren volledig eerlijk tegen hun echtgenoten over de ontmoetingen die ze met de kapelaan hadden gehad, terwijl anderen een discreet “wat niet weet, wat niet deert” zwijgen huldigden. De directe aanleiding was immers meestal dat er straf verdiend was. Gevoelens van schaamte, maar ook de behoefte om de echtgenoot die ver weg is niet te teleurstellen, speelden hierbij mee.

Jack had een aantal praktische regels die voor iedereen hetzelfde waren. Billenkoek gaat altijd op de blote billen en volwassen vrouwen zijn in principe naakt als ze van een man op hun billen krijgen. Bij straf begint het direct op volle kracht en de man bepaalt wanneer het genoeg is. Het is de bedoeling dat billenkoek impact maakt en effect heeft. Vooral bij volwassen vrouwen moet billenkoek daarom intensief zijn. Net zoals het bij Nancy ging, is Jack’s doel dat de billenkoek geen eenmalige gebeurtenis blijft, maar de nieuwe praktijk wordt. Ook bij de volwassen vrouwen.

Natuurlijk zijn er vrouwen die na de straf “dat was eens, maar nooit weer” zeggen. Maar ook bij hen maakte Jack duidelijk dat hun straf rechtstreeks te maken had met hun eigen gedrag. De beste manier om zeker te stellen dat er geen herhaling komt is ervoor te zorgen dat het gedrag daar geen aanleiding voor geeft.

Niet eenmalig maar een onderdeel van het leven

De meeste volwassen vrouwen willen niet dat de ontmoeting met Jack bij eenmalige gebeurtenis blijft. Hier wordt onderling ook uitgebreid over gepraat. Jack is van mening dat het essentieel is dat volwassen vrouwen vrijwillig en zelfstandig dit soort beslissingen nemen.

Over één ding is iedereen het eens. Als de klappen vallen doet het enorm zeer. Maar als dat voorbij is ziet de wereld er weer anders uit. Beter. Uiteraard is het al een bepaald type vrouw die bij Jack over de knie belandt. In meerdere of mindere mate hebben ze iets met masochisme en/of onderdanigheid. In ieder geval vinden ze structuur en duidelijkheid prettig. Lichamelijk is het gloeiende gevoel van de billen prettig, als de billenkoek voorbij is. Emotioneel is het gevoel van ontlading en opluchting prettig. Allerlei opgekropte emoties van ellende en neerslachtigheid zijn opgeruimd. Bovendien is Jack gewoon een heel aangenaam persoon. Dus ja, de meeste vrouwen willen dit wel een onderdeel van het leven maken.

Bij deze vrouwen hanteert Jack een aantal extra regels die ook gevolgen hebben voor het normale dagelijkse leven. De verstandhouding is in principe altijd gelijkwaardig. Jack kan goed luisteren en heeft een diepe interesse in de gevoelens en de gedachten van de vrouwen. Tegelijk is de man het hoofd van de vrouw en het hoofd van het huishouden. Die rol wordt in afwezigheid van de echtgenoot door Jack waargenomen. Jack is zeer consequent in het toepassen van zijn regels. Hij doet dat naar al deze ‘vrouwen onder verscherpt toezicht’ in gelijke mate.

Als Jack een beslissing neemt of een opdracht geeft, dan moet de vrouwen direct en volledig gehoorzamen. Bij ongehoorzaamheid of als een vrouw niet goed luistert volgt direct straf. Er is geen sprake van drie keer waarschuwen. Maximaal één waarschuwing en als dat niet werkt is het gelijk klaar, over en uit. Afhankelijk van de situatie en de plaats, gaan gelijk de billen bloot voor een pak billenkoek. Meestal betekent dat de dame in kwestie apart wordt genomen. De rok gaat dan omhoog of de broek omlaag, de onderbroek gaat omlaag en er volgt zonder verdere discussie een flink pak slaag. Hetzelfde gebeurt bij het niet nakomen van afspraken en beloftes.

In feite komt het erop neer dat de vrouwen weten dat ze bij een overtreding direct op hun blote billen krijgen en dat er maar één persoon is de daarover beslist. Dat is Jack. Of de eigen man weer, als hij van missie terug is.

De vrouwen onder verscherpt toezicht

In het algemeen werkt de aanpak van kapelaan Craige  zeer positief voor de saamhorigheid tussen de marinevrouwen op de basis. Een gemeenschappelijke ‘bedreiging’ schept een band. Er werd natuurlijk veel over gepraat. Ervaringen werden uitgewisseld. Die ervaringen bleken altijd veel op elkaar te lijken. “Doet hij zo bij jou? Bij mij doet hij precies hetzelfde!” Jack zorgde ervoor geen verschil tussen de verschillende vrouwen te maken en iedereen gelijk te behandelen.

Zeker de vrouwen die ‘onder verscherpt toezicht’ stonden, waren goede vriendinnen bij elkaar. Ze kwamen regelmatig bij elkaar op bezoek, om over van alles en nog wat te praten.

In aanvulling op de gesprekskringen, organiseerde Jack voor deze vrouwen regelmatig bijeenkomst bij hem thuis. “Bijklets avonden” noemde hij die, en daar waren ze ook voor bedoeld. Er was geen vast programma en de gebeurtenissen ontvouwden zich spontaan.

Soms was één van de vrouwen heel overmoedig en heel uitdagend. Soms waren er meer vrouwen die daaraan meededen. Jack waarschuwde dan op een gegeven moment. “Denk erom, nu één keer en dan volgt er straf. Nu kun je nog stoppen!”

Misschien was het overmoed. Of nieuwsgierigheid. Of onnadenkendheid. Of iets anders, of een combinatie van allerlei dingen. Regelmatig werd zo’n waarschuwing door één of meerdere vrouwen genegeerd.

Als er dan toch doorgegaan werd, was het gelijk klaar. De dame werd aan haar arm meegetrokken naar de studeerkamer, waar voor dat doel een stoel klaarstond. Een haarborstel en een paddle lagen onder handbereik. Jack ging op dit stoel zitten en de dame in kwestie stond voor hem. Er was dan geen discussie. Die was ook overbodig. Jack maakte haar broek los en trok die naar beneden, de onderbroek ging er achteraan, de vrouw ging over de knie en kreeg op volle kracht op haar blote billen. Dat is altijd een goed begin. Ondanks dat alle vrouwen wisten wat de consequentie was en hoe het voelde, de verrassing was toch altijd hoe zeer het deed als de klappen losbarstte. Ook al was wat gebeurde zeker gewenst, Jack ging door met de billenkoek tot de vrouwen het niet meer leuk vonden. Echte billenkoek begint pas op het moment dat je wilt dat het ophoudt. Jack wilde dat de vrouwen een gezond respect hadden voor billenkoek. Pas nadat Jack het gevoel had dat de dame haar lesje voldoende had geleerd hield hij op. Na het troosten en een korte knuffel was dan vaak de volgende vrouw aan de beurt.

Elke uitgezonden zeeman op de basis had liever dat zijn vrouw een disciplinaire ontmoeting had met de vertrouwde kapelaan dan dat ze uit eenzaamheid allerlei affaires zou beginnen met andere mannen. Ze vertrouwende de kapelaan volledig. Er was ook helemaal geen sprake van een concurrentieverhouding. Juist omdat het voor iedere vrouw hetzelfde was, hoefde niemand zich bedreigd te voelen omdat er iets speciaals en intiems ontstond. Tegelijk blijft het natuurlijk zuur was dat de kapelaan tijdens hun aanwezigheid wel fysiek contact met hun vrouw kon hebben en zijzelf niet.

Het is helemaal niet zo gemakkelijk om getrouwd te zijn en vele maanden per jaar door uitzendingen en missies van elkaar gescheiden te zijn. Dat geldt zowel voor de mannen als voor de vrouwen.

Toch was het een opmerkelijk feit dat het echtscheidingspercentage op deze basis heel laag was. Veel lager dan wat op andere militaire basissen gebruikelijk was. In feite was dit echtscheidingspercentage zelfs lager dan in de burgermaatschappij.

De Ritmische Rebellen

Net zoals Nancy had Jack inmiddels een indringend gesprek gevoerd met meerdere moeizame dochters van uitgezonden mariniers. De aanleiding was altijd divers, maar het kwam erop neer dat de afwezigheid van de vader een te grote impact had op het gedrag van de dochter. De moeders hadden zich tot Jack gewend, omdat inmiddels bekend was hoe Jack dat deed. En vooral: hoeveel positief effect dat had. Net als bij Nancy hadden die meiden als uitkomst van dat gesprek met de kapelaan een enorm pak slaag op hun blote billen gekregen. En ook hadden ze, net zoals Nancy, te horen gekregen dat ze in het vervolg precies zo’n pak slaag op hun billen konden verwachten als hun gedrag daar aanleiding voor gaf. Net zo vaak en net zo lang als dat noodzakelijk was.

Bij veel van die meiden gingen ook de moeders even later bij Jack over de knie, maar daar hadden die dochters geen weet van.

Waar die meiden wél weet van hadden, was dat de woorden van Jack geen loos dreigement waren. Een aantal meiden had aan ondervonden dat de kapelaan inderdaad terug kwam voor een indringend gesprek en dat zoiets niet bij woorden alleen bleef. Sommige meiden hadden inmiddels vaker van Jack op hun billen gekregen dan van hun eigen vader. Jack was daarmee inderdaad een soort substituut-vader geworden. Maar dan eentje die streng en duidelijk was. Je gedraagt je. Meiden die zich niet gedragen krijgen direct op hun blote billen.

Kennelijk leidde dit niet tot trauma’s. Een paar van deze meiden waren muzikaal en creatief. Er ontstond een traditie op de basis, waarbij een groepje meiden die zich ‘De Ritmische Rebellen’ noemde, twee keer per jaar een mini-musical maakte. Ze hadden eigen geschreven muziek en door hen zelf bedachte dansen. Met een groep vriendinnen studeerde ze dat in, en ze deden vervolgens enkele uitvoeringen. Als een schip terugkwam was er een paar avonden later, speciaal voor de bemanning, een extra uitvoering van de meest recente musical.

Jack werd regelmatig gevraagd om bij de repetities te kijken. De meiden waren benieuwd wat hij ervan vond en of hij tips of ideeën had. Meestal waren er dan tussen de 10 en de 15 meiden aanwezig. Sommigen van deze meiden waren nog nooit, de meeste één keer (en dat was voldoende) en een paar meiden al meerdere keren bij de kapelaan over de knie waren geweest om straf op hun blote billen te krijgen. Toch leek dat geen enkele rol te spelen. De meiden waren vrolijk, deden hun best om een leuke voorstelling te maken en daarvoor te oefenen, en waren benieuwd naar de mening van Jack. Waarschijnlijk was het allemaal niet zo’n thema en praten de meiden daar onderling ook niet zo over. Heel anders dan bij de volwassen vrouwen, die onderling juist heel veel over hun ervaringen praten.

Het feit is wel dat deze kleine geïsoleerde onderzeebootbasis weinig problemen had met problematisch gedrag van tieners, terwijl dat op andere marinegemeenschappen heel veel voorkwam. Men was het erover eens dat dit grotendeels te danken was aan de disciplinaire methodes van de kapelaan. Een goed gesprek, gevolgd door een goed pak op de billen, heel duidelijk en heel consequent, als de normaalste zaak van de wereld blijkt nog steeds effectief.

Dus ook al was het een grijze situatie waar je verschillend over kon denken, de kapelaan was zeker niet de “verrader” die matroos-in-opleiding Edwards dacht dat hij was.

De overwegingen van Mike

Als nieuweling in het leger had matroos-leerling Mike Edwards nog veel te leren over de gebruiken bij de marine. Hij was gelovig en kwam uit een gelovig gezin in een gelovig stadje in het zuiden. Zijn levensdoel was om voorganger te worden van een kerk. Daartoe had hij een succesvol jaar in een college Divinity programma doorgebracht. Helaas werd hij door financiële druk gedwongen het leger in te gaan. Hij was van plan zijn soldij bij de marine op te sparen zodat hij zijn studie Theologie kon hervatten en uiteindelijk als predikant ingezegend kon worden. De Marine had hem hierheen overgeplaatst om te dienen bij de staf van de basis, waar hij in eerste instantie blij was om een baan te krijgen als assistent van de kapelaan.

Maar Mike had nog veel te leren. Hij vond zijn baan een grote teleurstelling. Hij dacht dat hij als een assistent pastoor zou werken, die kapelaan Craige zou helpen met zijn kudde en hen zou leiden naar het “ware woord”. Hij had zich ook voorgesteld dat hij lange debatten met de kapelaan zou voeren over diepe religieuze theorieën. Misschien zou het lukken om de man zelfs de dingen op zijn manier te zien! Maar de kapelaan leidde de gesprekskringen en de gespreksgroepen allemaal zelf. Bovendien had een netwerk van lekenleiders (voornamelijk vrouwen) om hem te helpen met zijn kudde. Hij zag ook het begeleiden van die leiders als zijn eigen taak. Verder had kapelaan Craige weinig zin om te discussiëren over religie met een jongeman die nog maar net aan zijn religieuze opleiding was begonnen.

Zoals overal bij de marine, deed de jongste persoon de laagste baantjes in de kapel. Dus in plaats van assistent-voorganger te zijn, was Mike de schoonmaker van het toilet, de receptionist, de koffiezetter en de conciërge van de kapel. Hij vond het allemaal beneden zijn stand, en totaal oneerlijk. Dat is een deel van de reden waarom hij een hekel had aan zijn baas. De andere reden was dat Mike was opgevoed met een strenge morele code. Dus toen hij zich bewust werd van de ongebruikelijke methodes van de kapelaan, ging hij er steeds meer tegenin en dacht, “hier moet iets aan gedaan worden”.

De vrouw van de commandant

Door een misverstand verscheen de vrouw van de commandant van de basis in het kantoor van de kapel om de kapelaan te zien op een moment dat hij er niet was. Dus sprak ze met de aardige jonge matroos om een nieuwe afspraak te maken. Net voor ze weg wilde gaan, schraapte matroos-leerling Edwards nerveus zijn keel en nam het woord.

“Uhmm mevrouw? Er ligt iets zwaar op mijn hart. Ik heb gebeden en ik was van plan om het naar de krant te sturen, maar ik denk dat de Heer u hier heeft gebracht om me te horen.”

Denkend aan de carrière van haar man, schoten de wenkbrauwen van de dame omhoog, “Krant?” zei ze direct en fel, “We mogen de pers NOOIT informatie geven over militaire zaken.” Met een samenzweerderige stem legde ze uit, “Militaire geheimen, begrijp je, mensen gaan daarvoor naar de militaire gevangenis.”

Hij slikte, “Mijn hemel, mevrouw, daar had ik niet aan gedacht. U bent hier niet voor niets naartoe gestuurd. Wilt u mijn verhaal aanhoren en me dan advies geven wat ik moet doen?”

Ze keek met een wijs gezicht, “Ja natuurlijk jongen, steek maar van wal.”

“Kapelaan Craige is een verrader,” jammerde hij. “Ik weet niet wat hij doet met onze marinevrouwen, maar het is zeker iets immoreels.”

Terwijl hij alles vertelde wat hij wist (wat gelukkig niet veel was) merkte Mike niet dat de mond van de vrouw zich tot een klein wit streepje vernauwde.

Ja, ze wist van de methodes van de kapelaan. Ze was het er niet helemaal mee eens en het zou niet haar keuze zijn, maar je kon de resultaten die hij daarmee bereikte niet ontkennen. Iedereen op deze marinebasis had veel waardering en respect voor hem.  De sfeer en de onderlinge verstandhoudingen waren hier veel beter dan dat ze bij andere marinebasissen had meegemaakt.

Aan de andere kant, ze kon niet tolereren dat deze jonge man dit ongecontroleerd in het rond liep te kakelen. Dit was niet iets dat bij de pers moest belanden.

Gelukkig heeft de marine manieren om zulke problemen op te lossen.

“Laat dit aan mij over,” zei ze toen ze het kantoor verliet, maar haar mond vormde nog steeds die dunne witte lijn. “Blijf vanavond in uw kazerne. We hebben misschien…meer informatie nodig.”

Hoe bij de marine een probleem wordt opgelost.

Die avond verschenen er twee potige matrozen van de Militaire Beveiligng in Mike’s barak. Ze hadden schriftelijke orders voor hem bij zich. En vliegtickets. Nadat ze hem hadden bevolen onmiddellijk zijn plunjezak in te pakken, reden ze hem in twee uur naar het dichtstbijzijnde commerciële vliegveld, en zetten hem persoonlijk op een vliegtuig. Hij had de volgende dagen nog verschillende vluchten voor de boeg. Bij elke terminal werd hij opgewacht door de Militaire Beveiliging en tot zijn volgende vlucht in isolatie vastgehouden, zodat hij met niemand contact had.

Moe, in de war en dringend toe aan een douche, landde matroos in opleiding Mike Edwards eindelijk op Guam, een klein eilandje in het midden van de Stille Oceaan. Daar kreeg hij een functie binnen de afdeling ‘facilitaire dienst en ondersteuning’ van de basis. Maar deze keer was er geen gesprek met de kapelaan van de basis. Vreemd genoeg, leek de man nooit beschikbaar om met hem te praten. In plaats van de kapel, werd hij toegewezen aan de rioolinstallatie van de basis.

De rest van zijn marinecarrière poetste Mike de fel blauw geverfde pompkamer en machines van de rioolzuiveringsinstallatie tot ze glommen. Zijn baas was een chagrijnige, grijze hoofdmachinist, wiens woordenschat vooral uit scheldwoorden bestond, maar die Mike dwong om die rioolinstallatie zo blinkend te houden als de machinekamer van een nieuw schip.

Mike is er nooit achter gekomen wat hij fout deed.

Nogmaals ter herhaling: De marine heeft manieren om problemen zoals Mike op te lossen. Trouwens, als kapelaan Craige ooit een probleem wordt, is de marine in staat hem ook te laten verdwijnen. Maar daar was voorlopig nog geen sprake van.

Dit is gebaseerd op een verhaal van Guy Spencer, met grote dank voor zijn creatieve bijdrage.

Northwestern University

Northwestern University is een particuliere onderzoeksuniversiteit met campussen in Evanston en Chicago in het noordoosten van Illinois, en een campus in Doha, Qatar.

Northwestern heeft momenteel 12 undergraduate, graduate, en een professional schools die 124 undergraduate graden en 145 graduate en professional graden aanbieden. Het is verdeeld in verschillende colleges en scholen, waaronder het Weinberg College of Arts and Sciences, de McCormick School of Engineering and Applied Science en de School of Communication.

Het onderwijs begon in 1855; vrouwen werden in 1869 toegelaten.In 1873 werd de School of Law opgericht, gevolgd door de School of Medicine in 1882, de School of Music in 1895 en de School of Commerce (nu de Kellogg School of Management) in 1908.een voorstad van Chicago. In het academisch jaar 2010-11, Northwestern ingeschreven 8.397 undergraduate en 7.870 graduate en professionele studenten. In 2022 is het aantal graduate studenten gestegen toto meer dan 14.000.

De campus is prachtig gelegen en beslaat een groot gebied. De hoofdcampus ligt op een terrein van 240 hectare in Evanston, aan de oever van Lake Michigan. De rechtenfaculteit en de medische faculteit van de universiteit bevinden zich op een 25 hectare grote campus in de wijk Streeterville in Chicago.

Northwestern University heeft door de jaren heen een reputatie opgebouwd als een toonaangevende onderzoeksinstelling. Het is regelmatig gerangschikt als een van de beste universiteiten in de Verenigde Staten en heeft een aantal gerenommeerde academische programma’s en faculteitsleden.

Northwestern heeft ook veel bekende alumni voortgebracht, waaronder Nobelprijswinnaars, Pulitzer-prijswinnaars, succesvolle ondernemers, acteurs, schrijvers en politici. Enkele opvallende alumni zijn Stephen Colbert, Julia Louis-Dreyfus, Meghan Markle, Warren Beatty, Charlton Heston en Saul Bellow.

Opgericht door Methodisten

Northwestern University werd in 1851 opgericht door John Evans, naar wie Evanston is vernoemd, en acht andere advocaten, zakenlieden en Methodistische leiders om de mensen te dienen van een regio die ooit bekend stond als de Northwest Territory.

Methodistische christenen geloofden dat het belangrijk was om jonge mensen op te voeden met een sterk moreel kompas. Ze vonden het essentieel dat kinderen van jongs af aan leerden over de Bijbel, eerlijkheid, hard werken en het helpen van anderen. De kerkgemeenschap speelde vaak een grote rol in dit proces, en ouders werden aangemoedigd om hun kinderen te leren bidden en de Bijbel te lezen.

De Methodistische christenen waren groot voorstanders van onderwijs. Ze zagen het als een manier om jonge mensen te leren over de wereld, maar ook om ze te onderwijzen in christelijke waarden. Veel Methodistische gemeenschappen hadden hun eigen scholen, waar religieus onderwijs een belangrijk deel van het curriculum was. Methodistische christenen hebben in de Verenigde Staten een groot aantal universiteiten en hogescholen gesticht. Voorbeelden hiervan zijn, naast Northwestern Univerisity, Duke University, Southern Methodist University, Emory University, Boston Universiy en Syracuse University. Een aantal van deze instellingen onderhouden nog steeds banden met de Methodistische Kerk.

Lijfstraf op de billen van studenten

In het algemeen geloofden Methodistische christenen dat het soms noodzakelijk was om jonge mensen te straffen om ze discipline en respect voor autoriteit te leren. Maar ze geloofden ook in vergeving en genade, dus het idee was dat straf altijd gepaard moest gaan met liefde en begrip. Zware fysieke straf werd meestal niet aangemoedigd. Billenkoek werd duidelijk niet gezien als een zware fysieke straf.

In 1922 werden voor alle studenten van Northwestern University lijfstraffen ingevoerd. Op grote schaal werd aangekondigd dat studenten van beide geslachten een pak slaag op hun billen konden krijgen voor een reeks overtredingen in het openbaar, waaronder vloeken, roken (indien jonger dan 21 jaar), het verzamelen van souvenirs voor de slaapzaal, rolschaatsen in het stadscentrum, joyriding, of luidruchtig zijn in een ijssalon.

Er was een minimumstraf van vijf slagen en een maximum van 25. Waarschijnlijk werd hierbij een paddle gebruikt.

Mannelijke leerlingen kregen billenkoek van politieman Carl Exman en vrouwelijke leerlingen van politievrouw Georgiana Jerell.

Het is niet bekend of de billenkoek in het openbaar of privé werd uitgedeeld, of hoeveel van dergelijke straffen werden uitgevoerd.

Het is ook niet bekend wanneer deze regels werden afgeschaft.

We nemen in ieder geval aan dat deze regels nu niet meer van kracht zijn.

Een mogelijk toekomstscenario of een onrealistische fantasie?

Voordat je verder leest…

Dit verhaal is gebaseerd op een fantasie. Soms hebben fantasieën verrassend veel overeenkomst met de werkelijkheid. Misschien is het zelfs veel meer een mogelijk toekomstscenario dan een onrealistische fantasie. Daarom vragen we om je mening in een opinieonderzoek:

• Is dit verhaal (enigszins) realistisch, of helemaal niet?
  
• Is het wenselijk dat dit verhaal werkelijkheid wordt, of juist niet?
  
• Wat spreekt je aan in het verhaal en waarop knap je af?
• Als jijzelf in een situatie zou belanden waarin je kunt kiezen tussen de standaardroute met boetes en eventuele gevangenisstraf, of een alternatieve route met een fysieke straf, waarvoor zou je dan kiezen?
  

De button om naar het opinieonderzoek te gaan bevindt zich onderop je scherm (wordt geopend in een popup).

USA Justice Reform Act

De “USA Justice Reform Act” (de JRA) werd ingesteld in de laatste maanden van het tweede presidentschap van een zekere miljardair. Omdat die man niet in staat bleek zijn meest controversiële ideeën in wetgeving omgezet te krijgen, (en sommigen zeggen gelukkig maar) is de JRA vandaag de dag de bekendste erfenis van zijn regering.

Uiteraard is er een hele discussie aan vooraf gegaan. Hoewel het thema lang niet bespreekbaar was door de invloed van #metoo en #blm, werd het toch een ‘hot item’ op het momentum van andere conservatieve wetten die ingevoerd werden en de afschaffing van meer progressieve rechten.

Net zoals bij de discussie over wapenwetten, waar de overgrote meerderheid van de Amerikanen nog steeds van mening is dat recht op wapens noodzakelijk is voor de persoonlijke veiligheid, is er bij de overgrote meerderheid van de Amerikanen ook de overtuiging dat een fysieke straf, en speciaal billenkoek, uitermate geschikt is om ongewenst gedrag af te leren. Het is ook niet logisch dat deze positieve werking plotseling ophoudt wanneer een zekere leeftijd is bereikt.

Anders dan bij de wapenwetten is er geen sterke en rijke NRA  (National Rifle Association) die de politieke besluitvorming kan sturen. Bij de JRA werd de kiem gelegd door conservatieve christelijke stromingen, zoals ze dat ook succesvol gedaan hebben bij het afschaffen van wetgeving rond abortus en homorechten. Het idee werd overgenomen door de economen van beide politieke partijen, die hierin een goede mogelijkheid zagen om uitgaven van het Ministerie van Justitie te beperken. Iedereen wist dat in die tijd de gevangenissen in Amerika overvol waren. Dat was niet alleen vervelend voor de mensen die in de gevangenis zaten, maar ook voor de federale overheid en de belastingbetalers die het geld daarvoor moesten ophoesten. Met de JRA kwam een instrument in handen om deze kosten te verlagen. Het argument dat deze kostenverlaging tot een belastingverlaging zou leiden, heeft enorm geholpen om de JRA goedgekeurd te krijgen.

De invloed van wetenschappelijk onderzoek

Uiteraard waren er wetenschappelijke onderzoeken waaruit bleek dat het positieve effect van corporal punishment niet overdreven moest worden. Deze wetenschappelijke inzichten werden in de discussie met hetzelfde gemak terzijde geschoven als de onderzoeken waaruit blijkt dat de klimaatverandering een feit is en door menselijk handelen veroorzaakt wordt. Bovendien hadden deze onderzoeken niet betrekking op volwassenen en waren er ook onderzoeken waaruit bleek dat billenkoek, mits goed uitgevoerd, wel degelijk een corrigerend effect op gedrag had.

Nu de JRA al een paar jaar operationeel is, zijn er steeds meer mensen overtuigd geraakt dat een fysieke straf een goede manier is. Dit alles uiteraard op voorwaarde dat deze veilig en deskundig uitgevoerd wordt.

De mensen die het hebben ondervonden en voor hun overtreding een stevig pak op hun blote billen hebben gekregen, hebben geen wetenschappelijk onderzoek of verdere uitleg nodig. Zij weten hoe het voelt en ze weten dat het werkt. Anders dan bij een bekeuring voelde je een paar dagen lang dat je straf had gekregen. Het was een echte les en een aanmoediging om de overtreding niet te herhalen.

Bij de mensen die het nog niet hebben meegemaakt is de gedachte om van een vreemd iemand een hard pak op de blote billen te krijgen dermate weerzinwekkend, dat ze ook geen verdere overtuiging nodig hebben om te begrijpen dat dit een goede manier is om ongewenst gedrag af te leren.

Besparing door kleine criminelen uit de gevangenis te houden

De JRA bespaart de overheid miljarden simpelweg door kleine criminelen uit de gevangenis te houden. Het idee is dat door wetsovertreders een efficiënte maar tegelijk een indrukwekkende straf te geven, herhalingsgedrag wordt voorkomen. Er is dan een kleinere kans dat ze doorgaan op de ingeslagen weg en een carrière in de criminaliteit gaan nastreven. Uiteindelijk zullen er minder mensen doorgroeien tot een volwaardige en harde crimineel, met alle nadelen die daar voor de persoon zelf en de maatschappij aan vastzit.

Hoewel uiteraard niet in alle gevallen, blijkt dit idee in de praktijk ook te werken. Er komen minder kleine criminelen in de gevangenis door het JRA-systeem en er groeien minder kleine criminelen door tot grote criminelen.

Ook dient het als alternatief rechtssysteem voor mensen die worden beschuldigd van kleine overtredingen van wetten en regels, zoals verkeersovertredingen. In plaats van voor een rechter te moeten verschijnen in een rechtszaal, kan een persoon die wordt beschuldigd van een overtreding of een klein misdrijf ervoor kiezen om voor een “Administrative Case Manager (ACM)” te verschijnen die het bewijsmateriaal onderzoekt, de verklaring van de verdachte aanhoort, het strafblad van de verdachte onderzoekt en vervolgens (indien gerechtvaardigd) een boete en/of een fysieke straf oplegt.

Deze keuzevrijheid werd bij de invoering van de Justice Reform Act gezien als een belangrijk voordeel. Iedere volwassene kon, eenmaal in zo’n situatie aanbeland, zelf kiezen welk traject van toepassing was. Men kon kiezen voor het bestaande rechtssysteem waarvan de voor- en nadelen voor iedereen duidelijk waren, of de alternatieve route via de ACM. Dit zelfbeschikkingsrecht paste perfect bij de Amerikaanse behoefte aan vrijheid en de wens om beslissingen in eigen hand te hebben.

Veilig voor vrouwen en minder kosten voor advocaten

Vreemd genoeg lijkt het erop dat veel burgers, ondanks de duidelijke pijn en vernedering die ermee gepaard gaan, de voorkeur geven aan de eenvoud en snelheid van lijfstraffen boven rijontzeggingen, jarenlange voorwaardelijke straffen of zelfs opsluiting.

Vooral vrouwen kiezen in grote meerderheid voor de alternatieve JRA-route als die mogelijkheid aan hen geboden wordt. Verreweg de meeste vrouwen hebben liever  een stevig pak op hun blote billen dan dat ze naar de gevangenis moeten. De gevangenis was en is voor vrouwen absoluut niet een veilige omgeving. Ze zeggen wel dat de gevangenis een hel is voor mannen die niet bovenaan in de pikorde staan en voor vrouwen is het nog veel erger. Misstanden als ongecontroleerd geweld en verkrachting zijn en waren aan de orde van de dag. Om in plaats daarvan in een veilige omgeving een pak slaag op de billen te mogen ontvangen, is dan een aantrekkelijk vooruitzicht.

Uiteraard is dit alleen mogelijk voor kleine vergrijpen en overtredingen, met als bedoeling dat daarmee de grotere overtredingen en misdrijven voorkomen worden. Uit de statistieken blijkt dat dit bij de meeste vrouwen ook daadwerkelijk zo werkt. Vrouwen die zo snel mogelijk na een kleine overtreding een stevig pak billenkoek op hun blote billen krijgen, begrijpen die boodschap heel goed. Ze nemen de les die ze op hun billen krijgen ter harte en laten daarna ander gedrag zien. Dat is in de hele geschiedenis ook nooit anders geweest. Uiteraard vermindert dit educatieve effect van billenkoek na verloop van tijd, maar met het systeem van de JRA-annotation is daarvoor een oplossing gevonden.

Geen advocaten

Een ander groot voordeel van het JRA-systeem is dat daarbij geen advocaten toegestaan zijn. Uiteraard heeft dit ook een potentieel nadeel. Het zou kunnen gebeuren dat iemand door een ACM een fysieke straf opgelegd krijgt, waarbij de bijstand van een advocaat dit had kunnen voorkomen of verminderen. Men redeneerde dat de ergste consequentie hiervan is dat deze persoon dan mogelijk ten onrechte een pak billenkoek krijgt en daardoor een paar dagen pijn voelt. In vergelijking van de voordelen van het uitsluiten van advocatenbijstand vond men dit nadeel nietig.

Het grote voordeel van de uitsluiting van advocaten is natuurlijk een enorme besparing van kosten. De overheid hoeft geen pro-deo advocaten te betalen. Voor degenen die vanwege hun inkomen zelf een advocaat zouden moeten inhuren, kunnen deze hoge kosten bespaard blijven. Deze kosten kunnen behoorlijk oplopen. Het uurtarief van een advocaat bedraag in Amerika ergens tussen 50 tot duizenden dollar per uur. Kleinere plaatsen en steden kosten over het algemeen minder, terwijl dichtbevolkte, stedelijke gebieden het duurst zijn. Hoe ingewikkelder de zaak en hoe ervarener de advocaat, hoe hoger het uurtarief. Gemiddeld variëren de kosten voor een advocaat van $255 tot $520 per uur (stand 2022).

Een bijkomend voordeel van dit alles is dat juridische procedures die zich normaliter jarenlang kunnen voortslepen in de rechtbank, nu met het JRA-systeem goedkoop en snel kunnen worden afgehandeld. Dit blijkt ook het beste te werken. Een consequente die ‘sharp and quick’ is heeft het meeste effect.

Invoering van de JRA

In de Justice Reform Act kwamen een aantal onmiskenbare Amerikaanse kernwaarden bij elkaar. Een hang naar het verleden. Comfort voor de rijken die zich dat kunnen veroorloven, terwijl het uiteindelijk resultaat hetzelfde blijft. Kostenbesparing, efficiëntie en belastingverlaging. Vergelding: een gerechtvaardigde straf voor degenen die dat verdienen. En misschien ook: de terugkomst van de ‘good old-fashioned spanking‘.

De “fysieke straffen” die van dit systeem een onderdeel zijn, worden in Regionale Strafcentra gegeven door speciaal opgeleide strafbeambten (Punishment Administrators, PA’s). Lijfstraffen die in die centra worden gegeven variëren van bescheiden pak billenkoek zoals dat in het verleden in bijna ieder gezin werd toegepast, een aantal klappen met een paddling zoals we dat in Amerika van oudsher kennen vanuit het onderwijs tot zware afstraffingen met een strafriem, de prison strap. Zoals de naam doet vermoeden werd dit instrument in het verleden in gevangenissen gebruikt, zowel bij mannen als bij vrouwen.

Hoewel de JRA een drastische verlaging van de gevangenisbudgetten mogelijk maakte, weerhield dat politici er helaas niet van om te snoeien in de budgetten voor strafcentra. Het resultaat was dat mensen soms weken moesten wachten op hun strafafspraken, en soms leidde onderbezetting in de centra ertoe dat mensen urenlang ongemakkelijk in de rij stonden te wachten tot hun geplande straf eindelijk werd uitgevoerd. Regionale Strafcentra kregen daardoor een nogal slechte reputatie. Het leek alsof het systeem aan het dichtslibben was.

De “Poortwachter-straf” werd ongeveer vijf jaar na het ontstaan van het JRA-systeem ingevoerd. Natuurlijk geloven politici van een bepaalde kleur dat marktwerking altijd beter is en dat private ondernemingen de voorkeur hebben boven overheidsinstanties. Er werd dus druk uitgeoefend om alternatieve privé Strafcentra op te richten. Maar politici van de andere kant van het politieke spectrum beweerden dat het voorstel de deur opende naar een voorkeursbehandeling van de elite. Zij vreesden dat alternatieve particuliere strafcentra gewoon een manier zouden zijn voor rijke mensen om “echte” straffen te ontlopen.

Het compromis – het Poortwachter Strafcentrum

Gelukkig werd een wetgevend compromis bereikt dat tegemoet kwam aan de bezorgdheid van de wetgevers van alle zijden van het gangpad. Er werden Poortwachter Strafcentra opgericht voor diegenen die het zich konden veroorloven er gebruik van te maken. Deze centra boden snelle afspraken aan en zouden voldoende bemand zijn omdat ze ondersteund werden door gebruikersvergoedingen, en niet door belastinggeld. Juist het tegendeel was waar: een groot deel van de rekening die mensen gingen betalen bestond juist uit belasting, die weer terugvloeide naar de schatkist van de overheid. Elke bezorgdheid dat de straffen hier in het gedrang zouden komen werd opgelost door één eenvoudige procedure: in de eigenlijke strafkamer zouden door de overheid geleverde strafbeambten aanwezig zijn. Dat maakte een soort administratieve “firewall” tussen de eigenlijke strafkamer en de rest van het Poortwachter Center. Strafbeambten zouden ook willekeurig toegewezen worden aan Poortwachter Centra, en uitsluitend op dagelijkse basis, wat de mogelijkheden om hen om te kopen of op een andere manier te compromitteren zou verminderen.

Er waren wel wat protesten, maar dat was niet indrukwekkend. Niet alleen de Justice Reform Act,  maar ook de latere toevoeging van de Poortwachter-straf en het Poortwachter strafcentrum werden relatief eenvoudig aangenomen in het Congres en in de Senaat. Wat daarbij waarschijnlijk een belangrijk rol speelde was dat het samenviel met de zoveelste Covid uitbraak.

Dit resulteerde in een systeem dat werkte! Poortwachtercentra verminderden de werklast van de Regionale Strafcentra met een aanzienlijk percentage, terwijl zij tegelijkertijd bijdroegen aan het hele JRA-systeem door belastingen en heffingen af te dragen.

Eigenlijk heeft de term Poortwachter-straf een slimme dubbele betekenis. Voor de meeste mensen impliceert het woord “Poortwachter” een speciale dienst van hoge klasse, zoals de Poortwachter van een kasteel of een stad. Het heeft ook de betekenis dat het voorkomt mensen te lang in procedures blijven hangen door snel actie te ondernemen, zoals bij afwezigheid door ziekte. Maar er is ook een weinig bekende middeleeuwse betekenis voor het woord Poortwachter. In die tijd was een Poortwachter een officier van de koning belast met het innen van belastinggeld én het uitvoeren van (lijf-)straffen.

Mary Adams, een gewoon Amerikaans meisje

Mary Adams is geboren en opgegroeid in een provinciestad in Oklahoma in een onopvallend gezin, samen met een broer en 2 zussen. Mary is de oudste. Haar ouders hadden een succesvolle winkel met enkele filialen in wit- en bruingoed. Wasmachines, keukenapparaten, maar ook computers en dergelijke. Ze werkten beide fulltime en de kinderen hielpen buiten schooltijd en als het huiswerk af was. Waarschijnlijk ligt hier ook de basis voor de latere technische interesse van Mary.

Mary Adams had veel vriendinnen met wie ze graag uit ging als ze daar de tijd voor had. Zowel het leven als Mary waren eigenlijk nauwelijks gecompliceerd. Alles verliep harmonieus.

Als het gaat om gedragsproblemen is er met Mary nooit iets aan de hand geweest. Ze had geen belangstelling voor drugs, drank of vriendjes. Haar ouders waren ook niet streng. Ze werd gestimuleerd om haar ambities waar te maken en dat was precies wat Mary deed.

Ze wist wel dat sommige vriendinnen strenge ouders hadden en van hun ouders regelmatig billenkoek kregen. In een conservatieve staat als Oklahoma was dat helemaal niet ongebruikelijk. In het gezin van Mary speelde dat in ieder geval geen enkele rol.

Billenkoek op school

In het Student Handbook en in de Code of Conduct van de High School waar Mary naar toeging stond ook vastgelegd dat lijfstraf, corporal punishment tot de mogelijkheden behoorde. Dat was wel een kwestie toen ze als ‘ freshman’ op de High School begon, Zowel de ouders als de studenten moesten ervoor tekenen dat ze dit begrepen en ermee akkoord gingen. Maar de reputatie van de school was goed en bovendien was er ook geen alternatief voorhanden. Op basis van je postcode ging je naar een High School. Er was weinig te kiezen. Je moest het doen met het aanbod van precies één High School, tenzij je zoveel geld had dat je kon kiezen voor een privé school.

Het is in haar schooltijd twee keer voorgekomen dat ze swats met de paddle kreeg. Dat is relatief weinig. Sommigen krijgen ieder schooljaar een paar keer met de paddle.

De eerste keer was toen ze 16 was. Het betrof het een vechtpartij waar ze in verzeild was geraakt. Vechten was uiteraard verboden. Het standaard beleid was dat altijd alle betrokken kemphanen de paddle krijgen. Mary moest dus de volgende dag vroeger op school aanwezig zijn om haar straf te krijgen. In het kantoor van de schooldirecteur moest ze voorover buigen en haar knieën beetpakken. Onder het toeziend oog van de directiesecretaresse die als getuige aanwezig was, kreeg ze van de directeur 5 harde klappen met de paddle op haar billen. Ook al had Mary uit voorzorg een tweede onderbroek aangedaan, was het na de tweede klap huilen. De volgende klappen waren net zo hard. De directeur wilde echt duidelijk maken dat vechten niet toegestaan was. Hij werd hierin volledig gesteund door het schoolbestuur.

De tweede keer was tijdens het laatste jaar, vlak voor haar graduation. Mary had meegedaan aan de Senior Skip Day, en dat betekende dat ze gespijbeld had. Ze zat daarmee in hetzelfde schuitje als al haar klasgenoten die het aangedurfd hadden om mee te gaan bij deze verboden maar daardoor spannende activiteit. Ook hiervoor kreeg ze, net als alle andere betrokkenen, de straf die hiervoor stond. Dat betekende 3 klappen met de paddle voor iedereen. Maar deze keer waren de klappen zeker niet hard en was het eigenlijk allemaal eerder lichtvoetig en vrolijk, dan grimmig en streng.

Mary’s studietijd in Tulsa

Na haar High School ging ze studeren aan de University of  Tulsa. Ze haalde daar een master in IT en in economie.

Tijdens haar studietijd was ze lid van één van de zes sororities, die de universiteit rijk was. Ze woonde ook haar hele studententijd in een sorority house, waar 50 studentes een kamer hadden. Voor de eerste drie jaar waren dat gedeelde vierpersoonskamers en in het laatste jaar kreeg ze een eigen kamer.

In het sorority house speelden de house parents een belangrijke rol. Het was een vriendelijk stel dat bijna hun hele leven aan het sorority house verbonden was geweest. Ze waren High School Sweethearts. Ze hadden elkaar op de High School leren kennen en waren direct getrouwd. Ze hadden beide ook in Tulsa gestudeerd. Zij woonde toen in hetzelfde sorority house en hij in een fraternity house vlakbij. Na het afstuderen zijn ze blijven hangen als house parents. In het sorority house hadden ze tot taak om de logistiek en het huiselijke leven in het huis in goede banen te leiden, waarbij de bewoonsters allerlei corveediensten moesten doen. Dat ging niet altijd even goed, wat irritatie en spanningen tot gevolg had. Het waren ook de momenten dat het echtpaar verzuchten dat ze terug verlangden naar het verleden, toen ze zelf student waren en hoe het tot sinds kort gebleven was, toen ze als house parents hier woonden en werkten.

Greek Life, de sororities en de fraternaties, waren toen eigenlijk nog veel populairder dan nu. Er was veel voorlichting zodat de nieuwe studenten een goede keuze konden maken.

Een meisje dat in die tijd lid wilde worden (‘little‘) en in het sorority house wilde wonen, werd toegewezen aan een ouderejaars (‘big’).

De ontgroeningsweek

Om toegelaten te worden moest ze eerst door de ontgroening heen komen. Dat duurde een hele week, waarin elke dag opdrachten uitgevoerd moesten worden. Uiteraard waren dat grotendeels onmogelijke opdrachten, vooral bedoeld om het onderlinge groepsgevoel te versterken. Elke avond werden de littles meegenomen naar de kamer van haar big sister. Als de opdrachten van die dag niet helemaal correct waren uitgevoerd, was het de bedoeling dat de littles daarvoor van hun big sister straf op hun billen kregen.

Sommige ouderejaars vonden dat vooral sneu en gaven wat symbolische klapjes. Er waren ook altijd big sisters die dat anders zagen. Dat vertelden ze ook tijdens open dagen aan nieuwe studentes die samen met hun ouders wilden weten hoe het was om in het sorority house te wonen. If I am your big, I gonna spank your bare for real.  Dat was omdat ze oprecht vonden ieder pak op de billen echt en indrukwekkend moest zijn en a spanking is not a spanking when it is not on the bare, omdat ze tot dan toe altijd zelf op die manier op hun billen hadden gekregen,  omdat ze het belangrijk vonden om de nieuwe meisjes goed uit te testen of een combinatie hiervan. Het bijzondere was er ook altijd voldoende rushees waren die in hun application aangaven dat wel zouden willen dat deze strenge meiden hun big sister zouden worden.

Tijdens de ontgroeningsweek werden de littles elke avond meegenomen na het avondprogramma door de big sisters naar hun kamer. De prestaties van die dag werden dan doorgenomen, al dan niet met bijpassende billenkoek. Er waren dan ook altijd een paar littles die een onvervalst pak op hun blote billen kregen, gevolgd door een tijd in de hoek staan.

De laatste vrijdagavond was de Hell Night. De nieuwe meisjes, de pledges, wisten dan dat de klappen altijd echt waren en dat iedereen ze op hun blote billen gingen krijgen, en ook niet apart maar waar iedereen bij was. Dat was allemaal om duidelijk te maken dat als je lid was van een sorority, je er tegen moest kunnen dat straf op je billen zou krijgen zodra daar aan aanleiding voor was.

Iedere bewoonster had haar eigen paddle

Als dat allemaal doorstaan was en de meisjes waren lid geworden en kwamen in het sorority huis wonen, kregen ze bij de initiation hun pin en hun eigen persoonlijke paddle van hun big sister.

Als ze dan eenmaal in het sorority house woonden, was billenkoek de standaard corrigerende maatregel. Voor sommige meisjes was dat helemaal nieuw en voor andere meisjes was dat precies zoals ze dat vanuit thuis ook gewend waren. In de nieuwe situatie kregen ze hun billenkoek vooral van de house parents, maar soms ook nog wel van hun big sister. Afhankelijk van de aanleiding gingen de meiden over de knie om billenkoek te krijgen met de hand of met een haarborstel. Of het ging met de paddle, waarbij de dames krom moesten staan.

Veel voorkomende aanleidingen waren te weinig aandacht voor de studie, ’s avonds na de vastgestelde eindtijd thuiskomen, het niet doen van corvee of het overtreden van één van de vele regels in de traditie van de sorority.

Gedurende de loop van de dag werden namen op een bord in de gang geschreven van de bewoonsters die ’s avonds in het kantoor van de house parents verwacht werden. Na een indringend gesprek gingen de meisjes over de knie om hun billenkoek te krijgen. De eerste paar minuten ging dan op de rok of op de broek, de volgende paar minuten ging op de onderbroek en de laatste paar minuten kreeg het meisje op haar blote billen.

Met een gemiddelde dat iedere bewoonster om de maand, anderhalve maand straf had verdiend en 50 bewoonsters in het huis, betekende dat er bijna elke avond wel één of meerdere meisjes zich moesten melden.

Brutale meiden dingen direct over de knie

De house father had ook een regel die alle bewoonsters wisten. Hij was absoluut allergisch voor brutaliteit. Als een bewoonster het in haar hoofd haalde om brutaal tegen hem te zijn, was dat altijd een direct aanleiding voor straf. In zo’n geval pakte hij de dame direct beet, de rok ging omhoog of de broek omlaag, de onderbroek naar beneden en ze ging over de knie voor een klinkend pak billenkoek. Daarna werd ze in de hoek gezet met haar neus tegen de muur en haar rode billen in beeld.  Het maakte dan niet uit of dit in de woonkamer, de keuken of de eetzaal was en het maakte ook niet uit wie er bij was – maar dat waren natuurlijk alleen maar meiden die in het huis woonden.

Dit was allemaal ook ruimschoots bekend bij de meisjes die lid wilden worden. Dat werd ze echt wel uitgelegd bij de Recruitment, de open dagen en tijdens de Bid Day, waarbij ze hun aanvraag deden en uitgenodigd werden voor de ontgroeningsweek. Toch wilden er altijd veel meer meiden lid worden dan dat er plaatsen waren.

Men wilden graag lid worden vanwege de reputatie en de gezelligheid. Maar ook omdat studiesucces zo goed als gegarandeerd was. En om het wonen in dat mooie huis, want vind maar eens een kamer op de campus. En vanwege het netwerk, want door lid te zijn van een sorority had je een netwerk voor het leven. Sommige meiden moesten van hun ouders, omdat die het als voorwaarde stelden om het huis te kunnen verlaten.

Sommige meiden vonden die billenkoek niet zo’n probleem. No big deal. Ze waren het wel gewend en een dag later voelde je er nauwelijks meer iets van. Andere meiden vonden dit wel degelijk een kwestie. Ze praten er veel over, met elkaar en met de meisjes die al jaren in het sorority house woonden. Dan waren er twee conclusies mogelijk. Ze zagen ervan af om in het sorority house te willen wonen of ze accepteerden het als onderdeel van het pakket.  OK, vervelend en pijnlijk als het je gebeurde, maar het hoorde bij de traditie. En niet onbelangrijk, door je eigen gedrag had je dit grotendeels zelf in de hand. Iedereen was het erover eens: het schepte een enorm sterke band onder elkaar.

Dit waren de verhalen uit het (recente) verleden, die de ‘house parents‘ van tijd tot tijd vertelden aan iedereen die het horen wilde. Omdat de University of Tulsa van oudsher verbonden was aan de Presbyterian Church, heeft het nog relatief lang kunnen voortbestaan. Voor Mary was dit allemaal folkore uit het verleden. Toen Mary lid was van het sorority, was het allemaal anders. Ontgroenen mocht niet meer en spanking al helemaal niet. Het enige wat nog mocht was praten over hoe het vroeger was.

Veel moeder zijn opgegroeid met billenkoek

Vooral meisjes waarvan de moeder in het verleden ook lid was geweest van het sorority, vertelden dan de verhalen die ze thuis gehoord hadden. Die moeders waren opgegroeid in een tijd waarin billenkoek heel normaal was. Het was in hun tijd een geaccepteerd deel van het leven, dat hoorde bij de opvoeding en bij het onderwijs. Thuis, maar ook als je logeerde bij je grootouders of ooms en tantes, kreeg je op je billen als je je niet aan de regels hield. Of als je niet goed luisterde. Of als je brutaal was. In de huiselijke kring was de straf eigenlijk altijd op de blote billen. Op hun school was het niet veel anders, maar daar was het altijd op bedekte billen. De meeste leraren hadden een paddle bij de hand en die gebruikte ze ook. Vooral de sportcoaches waren destijds berucht, omdat die vaak streng waren en vaak straf gaven en dan ook nog eens hard sloegen. En soms ook nog op de blote billen.

In de tijd dat hun moeders opgroeiden was het spreekwoord ‘it takes a village to raise a child‘ nog echts iets van de praktijk. Vaak was de afspraak tussen de ouders dat als je bij een vriendin op bezoek was, je op dezelfde manier behandeld werd als de eigen kinderen. Als in het gezin de gewoonte was om indien verdiend straf op de blote billen te geven, gebeurde dat ook bij de vrienden of vriendinnen die op bezoek en die net zo schuldig waren. Als a slumber party, een slaapfeestje, na een paar waarschuwingen nog steeds te luidruchtig was, gebeurde het wel eens dat alle aanwezige meisjes een klinkend pak billenkoek op hun blote billen kregen. Dat werd helemaal niet als traumatisch gezien, maar als logisch. Als meiden bij elkaar zijn, kunnen ze zich enthousiast en luidruchtig gedragen. Meiden die niet luisteren naar waarschuwingen maar desondanks doorgaan kregen daarvoor op hun billen. Dat vond men normaal en logisch. Dat was in die tijd allemaal gebruikelijk tot en met de High School. Niet de leeftijd was bepalend maar het gedrag.

Vroeger ging de billenkoek op de sorority gewoon door

Het principe ‘het gedrag is bepalend en niet de leeftijd’ veranderde in die dagen niet opeens toen de vorige generatie meiden naar een sorority gingen, als ze na de High School gingen studeren. De ‘house parents‘ en de ‘big sister‘ vervulden daarbij ook de rol van loco parentis. Zij namen de rol, die de ouders voorheen hadden, over. Daar hoort ook bij dat er gecorrigeerd wordt als dat nodig is. Dat die correctie op de billen gebeurde, was niet anders dan voorheen. Het was een logische voortzetting. Vanaf de eerste kennismaking bij de sorority was het voor de nieuwe leden duidelijk dat gezelligheid en regels prima samengaan. Ze kregen te horen dat de big sisters en de house parents het recht hadden om de paddle te gebruiken als dat nodig was. In de introductieperiode kregen de meisjes de paddle ook meerdere keren te voelen, dus ze wisten precies waar ze aan toe waren. Voor de moeder van Mary Adams en haar leeftijdsgenoten was billenkoek tijdens de studieperiode net zo normaal als tijdens de High School.

In de tijd dat Mary Adams lid van het sorority werd was daar allemaal geen sprake meer van. In de huidige tijd is het helemaal not done om straf te geven. Het feit dat er nu niet meer ingegrepen kon worden zoals dat vroeger gebeurde, betekende wel dat er meer ruzies waren. In bepaalde gevallen kon de leiding van de sorority een boete opleggen. Voor meiden met rijke ouders was zo’n geldboete geen enkel probleem. Vaak waren dat ook een beetje de verwende meiden, die eraan gewend waren dat ze altijd kregen wat ze wilden en dat je met geld alles kon kopen. Dat waren vroeger juist de meisjes die als eerste aan de beurt waren om flink op hun billen te krijgen als hun gedrag daar aanleiding voor gaf. Voor minder welgestelde studentes was een geldboete uiteraard wel een probleem. De uiterste maatregel was schorsing. Als je het te bond maakte, maar ook als je de boete niet betaalde, moest je het huis verlaten, terwijl je vroeger dan op je billen had gekregen. En, helaas voor de house father, kreeg die veel meer brutaliteit over zich heen dan vroeger en hij mocht er niks tegen doen.

Mary Adams, CEO

Inmiddels is Mary Adams is de CEO van een klein maar winstgevend technologiebedrijf. Daar ging natuurlijk wel iets aan vooraf.

Na haar studie ging ze werken bij een groot IT bedrijf. Hierbij kreeg ze hulp van een ander voormalig lid van haar sorority. Ze steeg snel op de carrière ladder. Ze viel op door haar enthousiasme en werklust. Ze overleefde in de harde competitiestrijd, the rat race, door het hebben van de juiste contacten. Ze wist mensen te motiveren en leverde met haar teams mooie prestaties. Eigenlijk vonden de meeste mensen haar sympathiek. En wat belangrijk was: ze was ultiem betrouwbaar. Als ze iets beloofde, dan maakte ze het waar. Altijd.

Naarmate ze meer verantwoordelijkheid kreeg, was ze zelf ook minder bezig met software ontwikkeling. Ze moest meer leiding geven. Dat betekende soms ook dat er beslissingen genomen moesten worden die niet iedereen prettig vond om te horen.

Voor haarzelf stond werken met stip op de eerste plaats. Ze had geen relatie en ze zag ook niet de noodzaak om die te krijgen. De gedachte om kinderen te krijgen en een gezin te hebben waren totaal afwezig.

Door de inspanning van een Executive Search bureau kreeg ze het aanbod om CEO te worden van een startup. Ze werd telefonisch benaderd en al snel volgde de eerste gesprekken. Eerst met de consultants van het rekruteringsbureau en daarna met de investeerders zelf. Volgens deze bedrijfseigenaren was ze de perfecte kandidaat en voldeed ze aan alle verwachtingen. Het aanbod was fantastisch. Een jaarsalaris waar ze vroeger zelfs niet durfde te dromen. Daarnaast nog allerlei mogelijkheden om extra te verdienen met bonussen als bepaalde targets gehaald werden.

En ze haalde doorlopend de vastgestelde targets. Dat was goed voor het inkomen van Mary, maar ook voor de ambitie in de plannen van de investeerders.

De targets werden steeds hoger. De groeidoelstelling steeds agressiever. Mary nam meer personeel aan en investeerde door andere, kleine bedrijven over te nemen. Dat was natuurlijk een groot risico, en alles hing af van een aantal grote deals met potentiële klanten. Die deals waren nog niet rond en het was allemaal uitermate spannend of het goed zou komen.

De aanrijding met de fietser

Toen kwam de dag dat ze met hoge snelheid over een onbekende provinciale weg onderweg was naar een conferentie. Ze was van plan om flink te gaan netwerken. Het was een opoffering voor haar om haar kantoor te verlaten, maar ze moest de zichtbaarheid van haar kleine bedrijf vergroten door dit soort bijeenkomsten bij te wonen. Altijd efficiënt, gebruikte ze haar rijtijd als “kantoortijd”. Dus terwijl ze reed, werkte ze hard aan haar telefoon, maakte en beantwoordde telefoontjes, e-mails en sms’jes. Mary was een goede chauffeur, maar afleiding verbetert nooit iemands rijgedrag.

Op die bochtige tweebaansweg, raakte Mary’s auto per ongeluk een fiets. De fietser was niet ernstig gewond, maar werd wel naar het ziekenhuis gebracht. Hij moest geopereerd worden en een tijdje in het ziekenhuis verblijven.  Zijn fiets was ook total loss.

Natuurlijk stopte ze om hulp te verlenen en hulp te vragen,

Eerst zei Mary tegen zichzelf dat het niet haar fout was. Er was geen fietspad, dus had de fiets de rijbaan gedeeld door langs de rand van de weg te rijden. Er was een auto uit de tegenovergestelde richting gekomen, dus was Mary onbewust opzij gegaan net toen ze de fiets passeerde. Achteraf realiseerde Mary zich nuchter dat ze zich had laten afleiden en te gehaast was geweest. Wat ze had moeten doen was langzamer gaan rijden tot ze er met voldoende ruimte langs kon.

Onafhankelijk daarvan kwam de politieagent die onderzoek deed bij het ongeval tot dezelfde conclusie. Niet alleen dat, maar hij ontdekte dat Mary haar telefoon had gebruikt tijdens het rijden. Dat was een ernstig verzwarende omstandigheid. Hij noteerde uiteindelijk verschillende overtredingen in zijn proces-verbaal. De meest ernstige was “Roekeloosheid met schade en letsel als gevolg”.

Mary deed wat ze hoorde te doen. Voordat ze zelfs maar haar advocaat raadpleegde, zorgde ze ervoor dat de man de juiste medische zorg kreeg. Ze kocht met haar eigen geld een nieuwe fiets en liet die bij hem thuisbezorgen.

Het gesprek met haar advocaat

Daarna raadpleegde ze haar advocaat. Eerst regelden ze een billijke vergoeding voor de man voor zijn pijn en lijden. Tenslotte werden haar verkeersovertredingen behandeld. “Bij een eerste overtreding kunnen al deze overtredingen worden afgehandeld door het betalen van een stevige boete”, legde de advocaat uit, “maar ‘roekeloosheid met schade en letsel als gevolg’ is een ernstige aanklacht. Mensen krijgen daar gevangenisstraf voor”.

“Dat kan niet waar zijn,” riep Mary uit. “Uit de grond van mijn hart, mijn bedrijf staat op een cruciaal punt. Als ik niet kan blijven werken, kunnen honderden mensen zonder werk komen te zitten.”

“Nou,” antwoordde haar advocaat, “als er zoveel op het spel staat, dan moet u JRA overwegen, de Justice Reform Act, want dat zou een resultaat garanderen dat u uit de gevangenis houdt en ervoor zorgt dat uw bedrijf geen schade ondervindt. Ik raad u dringend aan om te kiezen voor dit alternatief, waarbij u ervan komt met een pak slaag op uw blote billen. Maar ik waarschuw u, roekeloosheid in het verkeer is de hoogste vorm van overtreding die kan worden veroordeeld met JRA, dus u kunt een maximale straf krijgen. Als het tegenzit, kan deze zelfs vaker ten uitvoer worden gebracht.”

“Errr,” zei ze nadenkend, “de JRA betekent toch lijfstraffen? Dus ik zou een pak slaag krijgen, zoals op de middelbare school jaren geleden?”

“Nou, ja, we hebben het over lijfstraffen,” legde hij voorzichtig uit, “maar de meeste straffen zijn zwaarder dan wat u noemt. Ja, sommige verdachten krijgen gewoon een paar klappen met een school paddle, maar u heeft bijna iemand vermoord!”

“Ik denk er toch over om die straf te riskeren,” antwoordde zij, “vooral met een professional als u om mij te verdedigen. U kunt er toch wel voor zorgen dat ik er vanaf kom met iets minder dan het ergste?”

Hij slikte hard, “Mary, dat kan ik niet. De JRA laat geen advocaten toe. Dat is waarom wij als advocaten de JRA haten. We raken daardoor elk jaar miljoenen aan omzet kwijt!”

Verwachtingen duidelijk krijgen

“Hoe zou mijn zaak dan beslist worden?”

“Nou, eerst moet u een aanvraag indienen voor JRA-behandeling van uw zaak. Met uw blanco strafblad, zal dat zeker worden goedgekeurd.”

“Gelukkig, dat is tenminste iets om blij over te zijn,” zei Mary.

“Inderdaad”, zei de advocaat. “Maar let op wat dit betekent. Als uw zaak binnen de regels van de JRA behandeld geaccepteerd is, gaat een Administratief Case Manager (ACM) zich erover ontfermen. Hij zal u oproepen voor een afspraak in zijn kantoor. Hij bestudeert de dagvaarding, het proces-verbaal van de agent en uw strafblad en daarna verhoort hij u. Hij doet ter plekke uitspraak, zonder dat er beroep mogelijk is. Aangenomen dat hij u schuldig verklaart, zal hij u onvoorwaardelijk doorverwijzen naar een Regional Public Punishment Center. Daar moet u een afspraak maken om uw straf te krijgen.”

“Wat zal dat waarschijnlijk zijn, in mijn geval”, vroeg Mary voorzichtig.

“Zoals u weet gaat het in ieder geval over lijfstraf. Dat betekent straf op de billen, maar dan aangepast aan volwassenen. In uw geval kunt u de maximale straf verwachten. Dat zijn twintig meppen met een zware leren riem op uw blote billen. Dat zullen ook geen zachte klapjes zijn. De mensen die de straf geven zijn erop getraind dit met volle kracht te doen, zodat het zoveel mogelijk effect heeft. Als het tegenzit kan zo’n serie van twintig slagen zelfs tot drie keer ten uitvoer worden gebracht, steeds met een maand daar tussen.”

Bij de woorden “blote billen” schrok Mary en tegelijk voelde ze een verrassende opwinding. Iets dat zo ver weg leek komt dan opeens enorm dichtbij. En het besef dat ze hier waarschijnlijk geen invloed op kon uitoefenen.

Zich niet bewust van Mary’s momentele afleiding, vervolgde hij: “Die afspraak zal ‘onvoorwaardelijk’ zijn. Dat betekent dat de afspraak altijd doorgaat, tenzij u die dag in het ziekenhuis wordt opgenomen. Of als u ervoor kiest om eerder gestraft te worden, wat ik u adviseer.”

De advocaat keek Mary nog even doordringend aan.

“Het advies is om dit allemaal heel serieus te nemen. Als u te laat op de afspraak verschijnt, kunt u extra straf verwachten. Als u niet op u afspraak verschijnt, zult u gearresteerd worden. En u wilt niet eens weten wat er dan gebeurt! ”

De aantekening op het rijbewijs

Hij ging verder. “Er is nog iets dat u zich moet realiseren. Als u kiest voor het JRA-alternatief, betekent dit ook dat u de JRA-annotation, de JRA-aantekening krijgt. Is u dat bekend?”

Vaag had Mary daar wel iets over gehoord, maar precies wist ze het niet.

De advocaat legde het duidelijk uit. “Zo’n JRA-aantekeningen op uw rijbewijs betekent dat u in het vervolg bij eventuele kleine overtredingen niet automatisch een boete thuisgestuurd krijgt. U krijgt dan een kennisgeving om voor een ACM te verschijnen. Ook als de politie u staande houdt voor iets kleins dat met een waarschuwing of een bekeuring afgehandeld zou worden, gebeurt hetzelfde. U krijgt dan geen bekeuring. Omdat u een rijbewijs heeft een JRA-aantekening heeft de verplichting om zich zo snel mogelijk bij een ACM te melden. U moet dat ook serieus nemen en zich snel melden, omdat na een een bepaalde periode u een oproep krijgt. Het gevolg van zo’n oproep is dat de straf verdubbeld wordt.”

Mary keek bezorgd. “Binnen hoeveel tijd moet je je dan melden?”

“Dat staat in die kennisgeving of dat krijgt u bij een staandehouding te horen van de politie. Zij zien dat in hun systeem. Het uitgangspunt is dat binnen een jaar na de laatste straf deze termijn een week is. Voor ieder jaar komt er een week bij. De maximale termijn is vier weken. Dus als het anderhalf jaar geleden is dat u voor een verkeersovertreding straf op uw billen heeft gekregen, heeft u twee weken de tijd om zich te melden. Als het vier jaar of langer geleden is, is die periode vier weken.”

Mary knikte maar keek ook vragend. “Waarom is dit allemaal zo gedacht?”

“Het idee hierachter is dat een nieuwe verkeersovertreding een signaal is dat de preventieve werking van de straf uitgedoofd is. Dat is begrijpelijk maar ook ongewenst. De wetgever heeft bedacht dat het voor de verkeersveiligheid beter is deze preventieve werking te vernieuwen.  Daarvoor is een nieuwe bezoek aan een Regional Public Punishment Center noodzakelijk. Uiteraard is er dan een indringend gesprek, maar wordt er ook een fysieke straf opgelegd om de preventieve werking te revitaliseren. Uiteraard is de zwaarte daarvan afhankelijk van de ernst van de overtreding die u begaat. Wat men hiermee heeft willen bereiken is dat de mensen die hebben gekozen voor het JRA-alternatief zich ervan bewust zijn dat toekomstige overtredingen ook consequenties hebben. Concreet gezegd: een volgende overtreding leidt dan altijd tot een stevig pak billenkoek op uw blote billen waarbij de ACM bepaalt hoe intensief dat zal zijn. U kunt wel op ieder moment besluiten om af te zien van het JRA-alternatief, maar dan belandt u direct in het reguliere proces voor veelplegers en dat heeft ook nadelen. U kent dat vast wel: three stikes – out.”

Mary knikte. Dat kende ze. Dat betekent dan meestal een veel te lange gevangenisstraf voor een veel te klein vergrijp.

Een lastige keuze

Wat een toestand, dacht Mary. Als ik nu kies voor JRA, zit ik daaraan vast en krijg ik misschien in de toekomst nog veel vaker straf op mijn billen. Of misschien toch maar mijn rijstijl aanpassen, dat kan natuurlijk ook.

Maar eigenlijk is dat latere zorg. Eerst het concrete probleem oplossen dat nu op tafel ligt. Het vooruitzicht is dan een maximale straf op de blote billen. Hoe vreselijk ook, maar alles is beter dan gevangenisstraf.

Mary huiverde bij de gedachte: “U zei dat ik eerder mijn straf zou kunnen afhandelen, hoe en waarom zou ik dat doen?”

Hij leunde achterover (zoals advocaten doen wanneer ze op het punt staan iets uit te leggen). “Het ‘waarom’ is dat u, eenmaal veroordeeld, zich niet wekenlang zorgen wil maken voor uw straf, voordat die eindelijk wordt voltrokken. U kunt het beter zo snel mogelijk afhandelen en achter de rug hebben.”

Ja, daar was ze het mee eens! Dat was haar stijl. Aanpakken en doorzetten. Er volledig voor gaan. Even door de zure appel heen bijten.

Hij vervolgde, “Het ‘hoe’ is een Poortwachter Straf Center. U betaalt voor een snelle afspraak, u betaalt voor uitgebreide service en krijgt dienstverlening en begeleiding waar u echt iets aan heeft. Deze manier heeft echt grote voordelen voor degenen die zich dit kunnen veroorloven. U hoeft dan bijvoorbeeld geen uren wachten in de rij met tientallen andere naakte mensen.”

Anderhalf uur in de rij wachten om de billenkoek te krijgen

Mary’s ogen verwijdden zich, “Naakt? Tientallen mensen?”

“Ja,” antwoordde hij, “lees het maar na. Alle JRA-straffen gaan op de blote billen. Daar zijn geen uitzonderingen op mogelijk. Maar wegens veiligheidsredenen, eenvoud en om de mensen zich meer te laten schamen, stellen ze in een Regional Public Punishment Center verplicht dat u zich helemaal uitkleedt. Net als op het vliegveld nemen de veiligheids- en identiteitscontroles officieel twee uur in beslag. In de praktijk is het, afhankelijk van de drukte, in een paar minuten klaar. U gaat dan naar een centrale kleedkamer waar u zich volledig moet uitkleden. Er zijn kluisjes waar u uw kleren kunt opbergen. Let op, u mag maximaal 5 minuten gebruik maken van de kleedkamer en dat is inclusief toiletgebruik. Daarna moet u naar de wachtruimte om aan te sluiten in de wachtrij tot u aan de beurt bent om uw straf te krijgen. Het is verboden om met elkaar te praten. Er zijn toezichthouders en er is cameratoezicht. Eventuele negatief gedrag leidt tot strafverzwaring. De toezichthouders hebben ook de mogelijkheid om cliënten die zich niet aan de regels houden met voorrang naar een strafkamer te brengen. Ze krijgen dan direct een stevig pak op hun billen en moeten daarna achter in de rij aansluiten om de opgelegde straf daar nog eens overheen te krijgen. Dat gebeurt ook als iemand te laat is gekomen. Reken in ieder geval op een gemiddelde wachttijd daar van anderhalf uur, maar het kan ook tegenvallen. Soms zijn er minder strafkamers in gebruik dan gepland of omdat duurt de afhandeling van een straf langer dan de tijd die ervoor staat. De mensen in de wachtkamer zijn dan echt opgelucht als ze meegenomen worden naar de strafkamer om eindelijk hun billenkoek te krijgen en dat is precies wat men kennelijk wil bereiken.”

Hij wachtte even. “Geloof me, dat is echt iets wat u wilt vermijden. En u heeft de mogelijkheid te kiezen voor een alternatief. ”

Ze huiverde, “Dat klinkt inderdaad allemaal niet fijn. Dus een Poortwachter Straf Center is de beste manier?”

“Oh zeker! Het is absoluut niet goedkoop. U moet het zien als het betalen van extra belasting en zo is het ook bedoeld. Maar in dit geval heeft u er zelf direct profijt van. Voor iemand als u is het de investering zeker waard. Soms kun u ’s morgens veroordeeld worden en heeft u de straf dezelfde dag nog achter de rug! Ze doen er alles aan om klanten van dienst te zijn, en ze zullen u zeker met alle respect behandelen.”

“Maar,” vervolgde hij, “u moet goed onthouden, uw uiteindelijke straf zal precies hetzelfde zijn als wanneer u in een Regional Public Punishment Center zou zijn. Daar werken ze altijd mee samen. En u moet ook niet vergeten dat u de ergst mogelijke straf moet verwachten.”

Mary huiverde, maar ze was geen CEO geworden zonder de realiteit onder ogen te leren zien, “Oké, gooi het er maar uit, vertel me wat ik kan verwachten.”

De werkwijze van de Poortwachter

“Weet u zeker dat u het wilt weten?”, vroeg de advocaat nog.

Ze knikte.

“Nou, de Poortwachter mensen zullen u zo goed als toegestaan is voorbereiden. Neem vooral geen pijnmedicatie binnen 24 uur voor aankomst. Ze gaan uw bloed daarvoor testen! Het personeel van de Poortwachter zal u ook geen medicatie geven, vraag er maar niet naar! Ze kunnen wat verzachtende zalfjes aanbrengen voor en/of na uw straf, maar geen enkele zal pijnstillers bevatten. Is dat duidelijk?”

Met een vastberaden blik op haar gezicht knikte ze, “Dus hoe ‘bereiden’ ze me voor?”

“Nou, om te beginnen hebben ze manieren om je te kalmeren. Ze bieden u kruidenthee aan, begeleiden u bij meditatie, geven u een massage; dat soort dingen. En dan, net voordat de straf toegediend gaat worden, heb je de mogelijkheid om…”

Toen ze iets in zijn toon hoorde, trok ze haar wenkbrauwen op: “De mogelijkheid voor wat precies?”

Voor een keer, zag ze een advocaat blozen! “Nou, ze zullen aanbieden u billenkoek te geven om uw billen op te warmen. U bent gek als u dat afwijst. Uw kunt dan langzaam wennen aan wat het is om straf te krijgen. Bovendien worden daardoor uw billen opgewarmd. Zij zijn daardoor veel beter in staat om de straf die er aan staat te komen te incasseren. Dat is vooral belangrijk als het al weer even geleden is dat u op uw billen heeft gekregen. Vrouwenbillen adapteren zich snel aan het krijgen van billenkoek, begrijpt u, maar dat verdwijnt ook weer na verloop van tijd.”

Hij staarde even in de verte. “De gedachte aan wat die riem op een onvoorbereid achterwerk teweegbrengt is afschuwelijk.”

Hij aarzelde, zijn gezicht werd opnieuw rood: “En samen met die warming-up spanking kunnen ze u een…eh…speciale massage geven. U weet wel, opwinding is een natuurlijke manier om uw pijnreceptoren tijdelijk te blokkeren.”

Toen ze begreep wat hij bedoelde, bloosde Mary net zo hard als haar advocaat.

Hij eindigde met een treurige toon, “Daarna sturen ze u direct naar de strafkamer. Het is belangrijk om dan niet te treuzelen.”

Vervolgens beschreef hij het strafproces en de nazorg die de Poortwachterdienst biedt. Daarbij gaf hij toe dat hij het ook zelf had meegemaakt. Voor verkeersovertredingen.

Voor Mary klonk het allemaal afschuwelijk…maar toch ook weer niet. Ze hinkelde op twee gedachten.

Het proces in gang gezet

Mary was in ieder geval een moreel persoon, en wilde ook als zodanig bekend staan. Op het moment dat haar advocaat vertrok, riep ze haar persoonlijke assistent erbij.

Haar medewerkster stond geschokt en ontzet toen Mary haar opdroeg een ochtendafspraak te maken met een Administrative Case Manager “ASAP” om haar dagvaardingen te laten beoordelen. “En dan,” vervolgde Mary, “heb ik ’s middags een afspraak nodig bij het beste Poortwachter Straf Center dat er is. Nadat ik die ACM heb gezien, is een Poortwachter-afspraak bijna zeker nodig. Maar mocht die ACM mijn zaak afwijzen, dan zal ik het Poortwachter Center toch met alle plezier het volledige honorarium betalen.”

“Dat betekent uiteraard,” voegde zij er droogjes aan toe, “plan voor die dag geen zaken in de middag, en liever geen vergaderingen de volgende dag, want ik wil niet veel zitten.”

Voordat ze haar assistent liet vertrekken, voegde Marry eraan toe: “Ik ben me ervan bewust dat mijn verkeersongeluk algemeen bekend is in het bedrijf. Dat incident was mijn eigen schuld, dus ik vind het niet erg dat mensen discreet te weten komen hoe ik de consequenties ervan accepteer. Schrijf niets op en lek zeker niets buiten het bedrijf, maar hoe u deze informatie verspreid laat ik aan uw oordeel over.”

Rood aangelopen, vertrok de assistente om de straf van haar baas te regelen.

Korte tijd later wist alle medewerkers in het bedrijf dat hun CEO binnenkort voor straf op haar blote billen zou krijgen. Natuurlijk waren er een aantal collega’s die het met haar te doen hadden omdat ze het zelf hadden meegemaakt. Er waren ook medewerkers die haar een rammeling van harte gunden en ze hoopten dat het heel erg pijn zou doen. Ze hadden dan recent een onplezierige ervaring het haar gehad. Mary kon in haar rol van CEO behoorlijk streng en duidelijk zijn als dat nodig was en niet iedereen vond dat altijd leuk. Voor deze mensen was de gedachte dat deze bazige dame met volle kracht straf op haar blote billen ging krijgen, een reden om het leven weer een stuk prettiger en rechtvaardiger te vinden.

Later ging Mary online om een gepeperd bedrag te betalen voor de dienstverlening aan het Anderson Poortwachter Straf Center om haar afspraak officieel te bevestigen. Zij stuurden haar een brochure met regels en suggesties. Een van de belangrijkste regels was om geen pijnstillers binnen 24 uur van de afspraak te nemen. Zelfs geen aspirine of paracetamol.

Een week later was het zover

Haar ochtendbezoek aan de Administratieve Case Manager was kort maar krachtig geweest. Ze had haar zaak in de best mogelijke manier verdedigd, maar de feiten waren onweerlegbaar. Het bewijs was overtuigend. De verzwarende omstandigheid van het telefoneren in de auto en het daardoor veroorzaken van een ongeluk werden haar zwaar aangerekend. Zoals haar advocaat had gevreesd, veroordeelde hij haar tot de volle twintig slagen met een zware riem. Omdat dit de eerste keer was, bleef het bij één keer de maximale straf. Mary kreeg nog een strenge preek dat ze niet moesten wagen dit gedrag te herhalen, omdat ze dan die twintig slagen meerdere keren achter elkaar op haar billen zou krijgen.

Na die uitspraak was Mary te nerveus om te lunchen. Bovendien was haar afspraak bij het Poortwachter Straf Center kort na lunchtijd. Het advies was om niet met een volle maag te verschijnen als je straf op je billen ging krijgen.

In de brochure van het Anderson Center stond ook allerlei andere nuttige informatie die belangrijk was om je goed voor te bereiden op het krijgen van een hard pak slaag op de blote billen. Zo waren er een aantal belangrijke kledingadviezen. Er werd met klem afgeraden om strakke kleding te dragen, zoals een strakke rok of jurk of een strakke broek. Door de billenkoek worden de billen uitermate pijnlijk en kunnen ook opzwellen. Na afloop is het daarom ongemakkelijk en soms onmogelijk om strakke kleding na afloop over de bilpartij te doen. Het advies was om te kiezen voor een loszittende rok of een joggingbroek, omdat deze veel gemakkelijker zijn om aan te trekken over pijnlijke en gezwollen, pas gestrafte billen.

Mary had besloten om een blouse en een losse rok aan te doen. Dat was eleganter dan een joggingbroek. Bovendien had ze de hoop dat ze met een charmante verschijning de strafbeambte positief kon beïnvloeden. Daarom deed ze ook een panty aan. Nadat ze haar billenkoek had gekregen zou ze die panty in haar tas meenemen. Het is natuurlijk geen doen om zo’n ding aan te trekken over pijnlijke billen en dat is ook helemaal niet nodig.

In de brochure van het Anderson Center stond ook het advies om voorafgaand aan het bezoek zoveel mogelijk gebruik te maken van het toilet. Het is niet comfortabel om billenkoek te krijgen met een volle blaas. Hoewel er natuurlijk in het Anderson Center ook toiletten zijn, was het advies om het daar niet op aan te laten komen.

Daarom ging Mary naar haar privé toilet om zich conform het advies te verkleden. Ze verwisselde haar gebruikelijke strakke kokerrok voor een los zwart rokje. Niet te lang en niet te kort. Met de panty vormde het een sfeervolle combinatie. Mary was tevreden.

Ze ging ook een paar keer naar de WC om maar zo goed mogelijk uit te plassen. Ze kon zich niet goed voorstellen hoe het is om billenkoek te krijgen met een volle blaas, maar het leek haar inderdaad niet prettig. Al met al was ze ruim op tijd met haar voorbereidingen. Het leek haar ook niet verstandig om te laat te zijn.

Het Anderson Poortwachter Staf Center

Als onderdeel van de dienstverlening arriveerde een chauffeur in een luxe sedan bij Mary’s kantoor om haar naar het “Anderson Center” te brengen. Ze zat op de achterbank en nipte van het bijgeleverde mineraalwater terwijl ze probeerde zichzelf te kalmeren. De chauffeur wist duidelijk wat er aan de hand was, maar hij hield zijn gezicht strak.

Het gebouw was zo onopvallend dat je er makkelijk langs kon rijden zonder je af te vragen waarvoor het diende. Ze nam aan dat het was ontworpen om zijn werkelijke doel te verbergen. Het was in de zijstraat van een openbaar Regionaal Strafcentrum. Dat was wel zo discreet. De chauffeur wees haar vriendelijk naar een onopvallende draaideur waar boven stond: “Anderson Poortwachter Straf Center”. Tja, als dat zo luid en duidelijk boven de ingang staat, weet natuurlijk iedereen die je ziet binnenlopen wat er aan de hand is.

“U bent gearriveerd waar u moet zijn, mevrouw”, sprak de chauffeur. Nadat ze hem een fooi had gegeven, waagde ze zich naar binnen.

In tegenstelling tot de zakelijke buitenkant van het gebouw, was de binnenkant smaakvol en duur gedecoreerd en voorzien van vloerbedekking. Later vernam ze dat de kleuren wetenschappelijk waren uitgekozen om hun kalmerende werking. Ze kreeg thee aangeboden en werd daarna uitgenodigd in een privékantoor voor de registratie. De eerste opdracht was een positieve testuitslag. Zich verontschuldigend prikte de vrouwelijke bediende behendig in haar vinger om een enkel puntje bloed af te nemen. De stip ging in een machine die, zo legde de dame uit, controleerde op drugs in haar lichaam en haar DNA registreerde voor een positieve testuitslag. “Deze test zal herhaald worden door een strafbeambte, maar het is beter dat wij onregelmatigheden ontdekken dan dat hij dat doet! We kunnen u gewoon naar huis sturen, maar pijnstillers in uw systeem zou een ernstige en strafbare overtreding zijn!”.

De keuzemogelijkheden

Toen overhandigde de bediende haar een formulier met drie vakjes om uit te kiezen, “1) Ik wil de mogelijkheid behouden om weg te gaan voor de straf, 2) Ik zie af van de mogelijkheid om weg te gaan voor de straf, en, 3) Dit is een Niet-JRA bezoek. “De bediende legde uit: “De meeste mensen kiezen nummer twee, op die manier zit u ‘opgesloten’ zodat uw straf zeker uitgevoerd zal worden en u niet gekweld kunt worden door de drang om te vluchten.”

De eerste twee keuzes waren logisch voor Mary, maar de derde verwarde haar; “Wat is nummer drie?”

De bediende bloosde, “Nou, sommige klanten komen alleen voor ons voorbereidingsritueel. Ze schijnen ernaar te verlangen.” In een samenzweerderig gefluister legde ze uit, “Ik denk dat het vooral het laatste deel is dat ze leuk vinden, ze noemen het de ‘spank and wank‘ Opwarmen en klaarkomen.”

Mary was slim genoeg om het te begrijpen, dus knikte alleen maar. Ze kruiste vakje “2” aan, en gaf het formulier terug aan de aardige dame.

“Goed, ik neem aan dat u weet dat u uw straf op uw blote billen gaat ontvangen en dat u geheel naakt voor de strafbeamte moet verschijnen. U heeft straks voldoende gelegenheid om zich rustig op te frissen en uit te kleden.”

Toen realiseerde Mary zich dat het weinig zin heeft om je charmant aan te kleden als je toch helemaal bloot bent op het moment dat je billenkoek gaat krijgen.

De bediende vervolgde, “We raden u aan om bij de voorbereiding op uw straf ook geen kleren aan te hebben. Eigenlijk alle vrouwen kiezen daar ook voor, omdat het dan naar de strafkamer een minder grote overgang is.”

Ze was niet voorbereid op de volgende vraag van de bediende, hoewel dat achteraf gezien wel had gemoeten: “Wilt u een mannelijke of vrouwelijke begeleider?” Mary moest even stoppen om na te denken. Inmiddels was het wel duidelijk dat haar begeleider haar naakt zou zien en haar zou aanraken, soms intiem. En haar ter voorbereiding billenkoek zou geven om haar billen op te warmen. De gedachte dat een vreemde man dat zou doen was al gênant, maar het idee dat een vrouw hetzelfde zou doen was ronduit weerzinwekkend!

“Ik neem een mannelijke begeleider, alstublieft.”

De begeleider

Even later werd Mary voorgesteld aan haar begeleider, George Baker. Ze nam zijn hand aan, en hij kneep er geruststellend in alvorens haar dossier te pakken. Toen hij zag dat zij op het punt stond gestraft te worden, was hij professioneel genoeg om niet te fluiten, al tuitte hij zijn lippen.

Zich herstellend, gaf hij haar een geruststellende glimlach en zei: “Hallo, ik ben George en het is mijn taak om u hier doorheen te helpen.”

Hij nam haar mee naar een aangenaam kantoortje, zette haar in een comfortabele stoel, bood haar thee aan en deed zijn verhaal. Zijn stijl was zo gladjes en gemakkelijk, dat ze verschillende onderwerpen hadden behandeld voor ze besefte dat ze werd geïnterviewd. Professioneel, maar zonder intimidatie, vroeg hij haar om medische basisinformatie, stelde hij vast dat ze nog nooit een pak slaag had gehad en stelde hij (zonder ook maar met de ogen te knipperen) de status van haar maandelijkse cyclus vast. (Gelukkig was het niet die tijd van de maand voor Mary om ongesteld te zijn.) En ze spraken af dat hij ‘je’ zou zeggen.

Uiteindelijk nam hij haar mee naar een andere kamer, “Dit is je privé bad en douche. Begin met een douche voor het ontspannende effect. Als je klaar bent, doet je je handdoek af en kom je weer terug. Je hebt vanaf nu geen kleren meer nodig. Ik ben in mijn kantoor.”

Ze nam een bad. Dat hielp altijd om zich te ontspannen. Haar oog viel op een badjas, die in de hoek van de badkamer hing. Toe ze genoeg in het bad had gelegen droogde ze zich af. Ze weifelde. George had gezegd dat ze geen kleren meer nodig had, maar ze vond het moeilijk om naakt te zijn. Ze pakte de badjas en sloeg die om haar naakte lichaam heen.

Een afspraak: niet luisteren betekent direct extra billenkoek

George sprak zachtjes, “Mary, die badjas moet beslist uit zijn voordat je je PA bezoekt. Dus om je daarmee op je gemak te stellen, is het nu een goed moment om hem uit te doen. Maar er is ook iets anders. Als je straks bij je PA bent, moet je goed luisteren en hem gehoorzamen. Ik heb gelezen dat je de maximale straf gaat krijgen en in die gevallen tolereren ze niets. Als je niet direct doet wat er gezegd wordt loop je het risico dat je daarvoor direct een hard pak op je billen krijgt, bovenop de vastgestelde straf. Dat wil je echt niet. Zullen we daarom afspreken dat je nu die badjas uitdoet en als je nog een keer niet luistert of ongehoorzaam bent van mij ook meteenop je billen krijgt? Dat is dan niet zo hard als je van de PA zult krijgen, maar wel genoeg om je te leren goed op te letten. Is dat goed?”

Mary knikte, “okee”, en deed met wat tegenzin haar badjas uit.

“En ga je vanaf nu goed luisteren en accepteer je dat je op je billen krijgt als je niet direct gehoorzaamt?”. Mary knikte opnieuw, “okee” en opnieuw met tegenzin.

Ze stond nu naakt voor George. Eerlijk gezegd waren George en Mary niet gebouwd als modellen, maar ze beiden waren redelijk goedgevormde exemplaren. George had sterke armen, een smalle taille en een aangenaam gezicht. Mary was een welgevormde, kastanjebruinharige, slanke en sportieve vrouw van achter in de 20. Ze was te carrièregericht om te trouwen, maar had geen gebrek aan potentiële huwelijkskandidaten. Met een professioneel oog zag George een vrouw in goede vorm; haar buik plat, haar borsten hoog, en haar huid strak en ongeschonden.

Vervolgens hielp George haar met een geleide meditatiesessie, en leidde haar toen naar een kamer die gedomineerd werd door een luxueuze massagetafel.

Hij hielp haar op de tafel, masseerde haar spieren een beetje en smeerde haar daarna in met lotion voordat hij met de massage van haar hele lichaam begon. Terwijl hij werkte, legde hij uit: “We hebben bepaalde lotions die we voor en na je straf mogen gebruiken. Ze zijn verzachtend, maar mogen helaas geen pijnstillers bevatten.” Hij masseerde haar tot ze het gevoel had dat ze zweefde!

De laatste voorbereidingen

Tenslotte merkte hij op, “Ik denk dat je klaar bent voor de kers op de taart. Weet je wat dat inhoudt?” Mary was nu ontspannen genoeg om te grappen, “Dat is het spank & wank?”

Hij lachte, “Ja, dat!”

Maar met een ernstige stem legde hij uit: “Ik heb je uitdrukkelijke toestemming daarvoor nodig. Is het goed als ik je een pak op je billen geef om je op te warmen en mag ik je een intieme massage geven?”

Ze sprak duidelijk, zich afvragend of ze werd opgenomen: “Ik neem aan dat er een goede reden is voor elk van deze twee, dus ja, allebei graag.”

“Ja er is een uitstekende reden, je zou die riem niet onvoorbereid op je billen willen krijgen!”

Toen ze zich herinnerde dat ze dichter bij “die riem” kwam, huiverde Mary. Vlinders joegen door haar maag.

Hij stuurde haar voor de laatste keer naar het toilet. Toen ze de massageruimte weer binnenkwam, zag dat hij op een stoel zat zonder armleuningen, met een witte handdoek over zijn schoot. Hij klopte uitnodigend op zijn schoot.

Met een overspannen maag en een onnozel gevoel ging ze onhandig over zijn schoot liggen. Met verrassende kracht tilde hij haar heupen omhoog om haar billen in de juiste positie te brengen.

Hij legde uit: “Dit is niet bedoeld om veel pijn te doen, maar om je pijncentra te stimuleren en te overvoeren. Toch roept het bij sommigen emoties op. Laat je emoties gewoon binnenkomen. Als je voelt dat je wilt huilen, doe het dan gewoon. Huilen is een heel gezonde reactie. Ik zal voorzichtig beginnen.”

Hij trok een paar dunne chirurgische handschoenen aan voor hij verder ging.

Hij hield zich aan zijn woord. De eerste klappen op haar stevige billen lieten slechts een kleine prik achter. Toen hij haar billen een vage blos had bezorgd, richtte hij zich op een lager gebied. Toen hij haar onmiddellijk voelde kronkelen, legde hij uit: “Sorry, maar je dijen mogen met de zweep bewerkt worden. We kunnen niet nalaten om ze voor te bereiden op wat komen gaat.”

Toen pauzeerde hij, “Dat is nog maar het begin van je billenkoek, maar laten we nu wat massage proberen. Ontspan je en spreid je dijen. Denk eraan, dit is oké en ik ben een expert.”

Met moeite gehoorzaamde Mary. Haar lichaam (of misschien haar geest) verzette zich eerst tegen zijn binnendringende vingers, maar George was bekwaam en geduldig. Toen ze zich eindelijk begon over te geven, trok hij zijn hand terug.

“Dat is om te beginnen. Nu krijg je eerst meer billenkoek.”

De volgende spanking was harder dan voorheen, maar Mary merkte het nauwelijks. Ze was juist begonnen te reageren op George’s “massage” en was teleurgesteld geweest over de onderbreking ervan, maar nu was de spanking ook niet slecht! Haar billen gloeiden duidelijk roze toen hij weer pauzeerde om te masseren. Deze keer verwelkomde ze onmiddellijk zijn tastende vingers! Terwijl hij werkte, zweefde haar geest naar haar privé fantasiewereld.

Daarna sloeg hij haar gedurende een paar heerlijke ogenblikken met zijn linkerhand, terwijl zijn rechterhand tussen haar dijen werkte. De combinatie was de meest intense sensatie van haar leven!

Toekomstplannen

Op dit punt zouden de meeste vrouwen zich volledig hebben overgegeven aan deze stormloop van sensaties, maar er was een deel van Mary’s hersenen (het CEO-deel van haar) dat voortdurend aan het evalueren en plannen was. Dat deel “zag” haar billen deinen en omhoog reiken voor George’s volgende pak slaag, na elke pak slaag duwde ze haar schaamstreek naar beneden tegen George’s opgeleide vingers. Ze was zeker bekend met dat genotcentrum tussen haar benen, maar nu ontdekte ze dat haar billen ook een genotcentrum konden zijn.

In haar eigen logica, was dat “CEO” deel van Mary’s brein aan het plannen maken. Ze zou spoedig terugkeren naar het Poortwachter Center en dan zou ze op haar optieblad markeren “Dit is een Niet-JRA bezoek”. Ze zou nog een keer om George vragen, en ze zou hem toestaan haar te “spanken en te wanken” tot minstens drie climaxen! “Ja” besloot ze, dat zou een logische investering zijn in het kader van haar welbevinden.

Maar vandaag, waren er andere dringende zaken.

Voordat Mary kon “klaarkomen” op de “Spank and Wank” van vandaag, stopte George.

“Iedereen wil doorgaan, maar we moeten je bijna tot een orgasme brengen zonder het echt te laten gebeuren. Ben je er bijna?”

Met tegenzin, gaf ze toe dat ze dat was.

“Goed”, zei hij, “je kunt me vragen om die massage af te maken na je straf. Maar nu krijg je nog een pak op je billen en dan zijn we hier klaar.”

Naar de uitvoering van de straf

“Dit gaat pijn doen,” waarschuwde hij, “Maar je hebt het extra nodig om je voor te bereiden op die riem.”

Zonder op verdere toestemming te wachten, liet hij een spervuur van tamelijk harde klappen los over haar billen en dijen. Ze probeerde te kronkelde, maar dat lukte niet. George hield haar stevig vast had haar benen in een klem. Ze snikte, maar ging door met het geven van de klappen. Het siert haar dat ze hem niet vroeg te stoppen, wat hij direct gedaan zou hebben. George pakte Mary in haar nek en duwde die naar beneden en schoof een kleine steun onder zijn been zodat haar de onderkant van haar billen en haar dijbenen beter bereikbaar werden. Ook die werden op dezelfde manier bewerkt met klinkende en harde klappen. Mary liet het over haar heen komen en accepteerde volledig wat er gebeurde.

Maar uiteindelijk stopte hij met het geven van billenkoek, en het logische deel van haar geest wist wat de volgende stap zou zijn. Tot George’s verbazing sprak Mary met haar “CEO” stem: “Ik denk dat ik zo klaar ben voor mijn officiële pak slaag. Beter als ik nu voorbereid ben gaat het niet worden. Laten we het gaan afhandelen.”

“Ik ben het met je eens”, zei George.

Snel hielp hij haar overeind en duwde haar naar een bepaalde deur. Terwijl ze liepen legde hij uit, “De strafbeambten zijn aan het einde van deze gang. We kunnen niet controleren wat daar gebeurt, en we weten zelfs niet welke beambten daar vandaag zijn. Dat is zodat er geen afspraken gemaakt kunnen worden, geen speciale deals, en zeker geen omkoping!”

Ze draaiden de gang in, en ze merkte dat het pluchen tapijt van het Poortwachter Center halverwege abrupt ophield. Daarna werd de inrichting van het gebouw plots saai en institutioneel. Kennelijk was dit het gedeelte dat gedeeld werd met het openbare regionale strafcentrum.

Aan het eind van de gang zat een dame achter een bureau.

George gaf haar een geruststellende knuffel, “Verder dan dit ga ik niet. Binnenkort zal het ergste voorbij zijn, en ik zal hier wachten om voor je te zorgen. Ga snel want je ‘voorbereiding’ vervaagt snel.”

Terwijl Mary verder liep in de gang om haar echte straf in ontvangst te nemen, leken haar hersenen gehuld in een beschermende mist. Ze tintelde op verschillende speciale plaatsen van haar bijna-orgasme en er was een prikkelend gevoel in haar billen dat haar afleidde. Nog steeds naakt en voor iedereen zichtbaar, was haar schaamhaar geklit van haar opwinding, haar haren waren zweterig, en haar billen waren rood en gloeiden nog na van haar warming-up spanking.

Veel te snel zat ze voor een bureau. Ze slikte, zich realiserend dat ze nu onherroepelijk “toebehoorde” aan een door de regering ingehuurde strafbeambte. Ze mocht pas weer gaan als hij haar straf voltooid achtte.

De dame die haar ontving was beleefd maar zakelijk. Ze noteerde Mary’s naam en herhaalde de bloeddruppel-test om haar identiteit te verifiëren en te controleren op pijnstillers. Ze moest even wachten tot een groen lampje op een paneel ging branden. Toen wees ze naar een deur, “Strafkamer nummer twee is voor u, Miss Adams.”

Met het hart in de keel klopte ze aarzelend aan. Een mannenstem beval haar binnen te komen.

In de strafkamer

Binnen viel haar eerste blik op de de straftafel (ze had er nog nooit een gezien, maar ze raadde onmiddellijk waarvoor die diende). Er stond ook een stevige stoel zonder armleuningen en een bureau met een computerscherm.  Aan de muur hingen en op het bureau lagen diverse strafwerktuigen die allemaal bedoeld waren om indrukwekkende billenkoek mee te geven. Haar adem stokte en ze bijna flauw!

Terwijl ze duizelig en verward stond, werd ze zich bewust van de PA. Hij was een normaal uitziende man, zo normaal dat ze hem morgen waarschijnlijk niet meer zou herkennen. Een onopvallend uiterlijk is goed voor een strafbeambte, want zij worden natuurlijk niet graag in het openbaar herkend door hun vroegere “cliënten”. In feite gebruiken ze nooit hun echte naam. De meesten zijn “Jones” of “Smith” als ze dienst hebben.

Hij begroette haar beleefd maar formeel en stelde zich voor als “Mr. Smith”. Hij wees naar een plek voor zijn bureau waar ze moest staan. “Handen op je hoofd, niet bewegen, omdraaien en naar de muur kijken”. Hij ging achter zijn bureau zitten, “Een moment terwijl ik je dossier bekijk.”

Mary’s eerste indruk van deze man was goed, maar ze was ook onder de indruk. Hij had een eerlijk gezicht, en hij haar in haar ogen gekeken toen ze binnenkwam, maar hij sprak duidelijk op een toon alsof hij gewend was om opdrachten te geven. Mary herinnerde zich ook dat ze in de brochure gelezen had dat de PA’s de bevoegdheid hadden om aanvullende straffen te geven, bijvoorbeeld bij ongehoorzaamheid of tegenwerken. Mary vond het nu toch wel wat ongemakkelijk dat hij naar haar rode billen kon kijken, terwijl hij haar juridisch dossier doorlas.

Uiteindelijk zei hij, “Juist! Roekeloosheid met schade en letsel als gevolg! Het lijkt erop dat je bijna een man doodreed. Ik vroeg me in het begin af waarom je zo’n zware straf kreeg voor een eerste verkeersovertreding, maar nu begrijp ik het. Technisch gezien is roekeloos in gevaar brengen een derdegraads misdrijf, veel erger dan een verkeersovertreding.”

Toen legde hij uit dat een derdegraads misdrijf het hoogste misdrijf was waarvoor je bij de JRA terecht kon worden berecht. Alle misdrijven kunnen gevangenisstraf opleveren, dus door de straf van vandaag te aanvaarden kon ze waarschijnlijk gevangenisstraf ontlopen.

Een onderzoek en een waarschuwing vooraf

“Ik zie dat je goed opgewarmd bent op je billen, dat is een verstandige keuze.”

“Zo,” zei hij ernstig, “Niets persoonlijks, maar het is mijn werk om u uw straf op uw billen te geven.”

Op een treurige toon zei Mary dat ze het begreep.

“Goed zo. U gaat straks de maximale straf krijgen. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat u die goed voelt zodat u er zoveel mogelijk van leert.”

Hij stond op en liep naar haar toe. “U wilt er ongetwijfeld snel van af zijn, maar toch moeten we eerst wat voorwerk doen.”

Ze moest voorover buigen en haar enkels beetpakken. Mary herinnerde zich dat ze dat ook ooit op haar High School moest doen na een vechtpartij, maar dat was met haar kleren aan. Nu was ze naakt en daar was ze zich volledig van bewust.

Hij keek naar haar billen  terwijl hij rubberen handschoenen aantrok. De billen waren nog rood van de opwarmende billenkoek, maar dat was al aan het wegtrekken. Hij onderzocht kort haar billen, op zoek naar problemen die de straf van vandaag in de weg zouden staan. Hij was een professional, dus merkte hij op dat haar billen stevig waren, in overeenstemming met haar leeftijd en verder relatief slanke bouw. Hij concludeerde terecht dat ze regelmatig aan sport deed, maar ook dat ze al jarenlang in bureaustoelen zittend werk had gedaan.

Hij kneep in één bil, tilde beide billen wat omhoog en beoordeelde zo de veerkracht van haar vlees. Ja, de billen van deze jonge vrouw kunnen een goed pak billenkoek prima absorberen. Maar ja, eigenlijk zijn de billen van alle vrouwen uitstekend in staat een goed pak billenkoek in zich op te nemen.

“U mag van geluk spreken. U heeft uitstekende billen! Dat zult u straks nodig hebben. Uw billen zijn prima geschikt zijn om het pak slaag dat u gaat krijgen te incasseren. Nu nog even krom blijven staan, goed uw enkels vasthouden en niet bewegen.”

Hij gebruikte een camera om de “voor” conditie van Mary’s billen vast te leggen. Daarna mocht Mary weer rechtop staan. Ze moest haar armen op haar rug vouwen.

Hij ging weer achter zijn bureau zitten en nam even een pauze voordat hij verder sprak.

“Dit is de eerste keer dat u hier bent. Ik weet niet of dit ook de eerste keer is dat u straf op uw billen krijgt. Gezien uw gedrag in het verkeer is het in ieder geval veel te lang geleden. U moet u goed realiseren dat u vanaf dit moment de JRA aantekening op uw rijbewijs krijgt. Dat betekent dat u in het vervolg bij verkeersovertredingen hier weer komt om de straf op uw billen te vernieuwen. Ik kan u verzekeren dat dit heel goed helpt. Mensen doen moeite om deze straf te vermijden en dat is ook de bedoeling. U moet overwegen om met iemand in uw omgeving afspraken te maken die ervoor zorgen dat u vaker op u billen gaat krijgen als uw gedrag daar aanleiding toe geeft. Dat is een verstandige keuze voor uzelf en de samenleving. Het voorkomt dat u hier vaker terecht komt.”

De prison strap

“U mag gaan zitten.” Hij wees naar een houten stoel voor het bureau. Mary ging zitten en ze schrok even. Het deed zeer, omdat haar billen nog gloeiden maar tegelijk voelde het hout koel.

Vervolgens, terwijl Mary met haar hart in haar keel toekeek, stond hij op en pakte hij een indrukwekkende riem van de muur. Een langwerpig, dik, wreed uitziende stuk leer met gaten erin en aan het eind een houten handvat. Hij ging naast haar staan en liet het haar zien. “Kijk, deze gaat u straks op uw billen voelen. Dit is een klassieke prison strap. In het verleden werden ze veel gebruikt in gevangenissen op de billen van vrouwen en mannen. We weten dus dat het een heel effectief instrument is, want in die tijd hadden de mannen en de vrouwen er een gezond respect voor. Daarna een hele tijd niet en met de invoering van het JRA-systeem zijn ze weer in gebruik genomen.”

De strap zag er imponerend en veel gebruikt uit. Hij ging weer achter zijn bureau zitten.  “Wij ontsmetten onze straps voor en na elk gebruik, dus deze strap is schoon. Toch, om uw veiligheid te garanderen, ben ik verplicht om hem opnieuw te ontsmetten in uw aanwezigheid.”

Met tegenzin was Mary er getuige van hoe hij een gelei over beide kanten van het leer uitsmeerde en het daarna droogwreef. Zoals waarschijnlijk de bedoeling was, kreeg ze die strap vaker van dichterbij te zien dan haar lief was. Terwijl hij bezig, merkte ze hoe soepel het leer leek te zijn. Als laatste wreef hij het leer in met een paar druppels leer conditioner.

“Oké,” zei hij opgewekt, “we gaan u klaarmaken en vastleggen zodat we terzake kunnen komen.”

De straftafel

Ze had een wilde neiging om weg te rennen toen hij haar naar de straftafel leidde. Haar hart bonkte en ze ademde zwaar, maar ze wist zich te beheersen. De tafel had twee niveaus, het laagste was voor haar knieën en onderbenen en aan de voorkant voor haar onderarmen, en een bovenste gedeelte was voor haar bovenlichaam. Hij maakte de tafel zorgvuldig klaar, legde een schone opgevouwen handdoek op de plaats waar haar schaamstreek zou komen, en trok vervolgens wit papier over het geheel, zoals bij een onderzoekstafel van een dokter. Hij wees speciale inkepingen aan voor haar knieën, en zei haar daar te knielen. De inkepingen zorgden ervoor dat haar dijen uit elkaar bleven. Toen, met een zachte hand op haar rug, duwde hij haar bovenlichaam omlaag.

Met een zeer professioneel oog voor hygiëne, wikkelde hij een handdoek om haar rug voordat hij daar de brede boeien aanbracht. Terwijl hij bezig was, legde hij uit dat de deze banden haar bovenlichaam onbeweeglijk hield, maar ook haar rug beschermde tegen slagen die verkeerd vielen.

Toen hoorde ze de motoren zoemen terwijl hij de tafel aan haar aanpaste. Ze voelde haar billen in de lucht stijgen, waardoor ze zich nog kwetsbaarder voelde.

Tenslotte fixeerde hij haar ledematen met meer klittenbanden, waarbij hij wegwerppads gebruikte om te voorkomen dat de banden haar huid zouden raken. Hij sprak met een geruststellende en zakelijke stem en legde uit dat haar straf “vreselijk pijn zou doen, maar dat hoort zo” en blauwe plekken zou achterlaten, maar geen blijvend letsel zou veroorzaken. De komende dagen zal het nog erg pijn doen en ook de komende weken zal ze het nog voelen bij het gaan zitten en het weer opstaan. Ook dat hoort bij het normale verloop.

Nadat ze helemaal vast zat, hoorde ze de motoren van de tafel opnieuw zoemen voor een laatste aanpassing. Onder haar heupen ging de steun nog iets verder omhoog, waardoor haar billen hoger opgetild werden en de band die haar bovenlichaam omlaag hield nog strakker kwam te zitten. Ze lag nu onwrikbaar vast, met haar billen geprononceerd omhoog en naar achteren. Als een niet te missen doelwit. Het zou niet lang meer duren voordat Mary alle aandacht zou hebben voor wat er op haar billen gebeurde.

Mary krijgt straf op haar billen voor roekeloos rijgedrag

“Het is allemaal voorbij in een paar minuten,” zei hij. “We gaan beginnen.”

Hij ging achteruit staan, trok zijn schouders een paar keer op om zich los te maken, zoefde met de prison strap om de afstand in te schatten, en gaf toen vakkundig de eerste slag met verbijsterende kracht. De klap landde vol op de naar achteren uitstekende afwachtende vrouwenbillen.

Ze hoorde het leer door de lucht suizen, waardoor ze haar billen op elkaar klemde, wat het nog erger maakte. Ze hoorde het leer de huid raken en voelde… niets. Nou ja, ze voelde een halve hartslag niets, maar toen verwerkten haar hersenen eindelijk de miljoenen hevig samentrekkende zenuwuiteinden door deze plotselinge inslag van het leer.

Ze gooide haar hoofd achterover en gilde het uit.

De strafbeambte deinsde niet eens terug voor Mary’s luide reactie. “Mr. Smith” behoorde tot de eerste PA’s die werden aangenomen en opgeleid nadat de JRA in 2019 was aangenomen. Sindsdien had hij letterlijk alles al gezien en gehoord. De seksuele opwinding die hij ooit van deze baan had gehad was al lang verdwenen. Gelukkig waren deze maximale straffen niet gebruikelijk. Aanvankelijk was hij oprecht bezorgd geweest over de zwaarte van Mary’s straf en hoe ze zich zou houden.

Die vreselijke eerste klap was bedoeld om haar goed te raken en intens pijn te doen en om een duidelijke getuigenis op Mary’s billen achter te laten. De volgende negentien zouden net zo erg zijn.

Hij zag gaandeweg dat Mary volstrekt normaal reageerde op haar straf. Ze deed als alle andere vrouwen die op zo’n manier op hun billen kregen. Proberen zich los te wrikken, maar dat gaat niet. Alles bij elkaar gillen en huilen, maar dat is te verwachten. De strafkamers waren volledig geluid geïsoleerd. De billen uit alle macht tegen elkaar aan knijpen, alsof het daar beter van zou worden. Het is veel verstandiger om alles los te laten en het gewoon binnen te laten komen. Maar ja, wie is er op zo’n moment verstandig.

Hij zag ook dat Mary’s billen volstrekt normaal reageerden op de straf. Natuurlijk liet elke klap een tekening na, werden de billen vuurrood en gloeiend en kwam er een zwelling op elke plaats waar de strap neerkwam. Dat is hoe alle gezonde vrouwenbillen reageren als daar met zo’n enorme vaart een prison strap op terecht komt. Hij wist ook dat dit allemaal snel zou herstellen. In de gevallen dat dezelfde dame na een maand terugkomt voor een herhaling, wat soms gebeurt, tekenen de billen al veel minder tekenen. De natuur past zich snel aan, en dat geldt helemaal voor vrouwenbillen die zich aanpassen aan het krijgen van billenkoek, wist hij uit ervaring.

Het was ook duidelijk dat deze maximale straf ook maximaal pijn deed, en dat was precies de bedoeling. Bij iedere klap op haar billen leerde Mary dat roekeloos rijden een heel slecht idee was geweest.

De JRS-richtlijnen

De huidige JRA-doctrine handleiding is gedetailleerd en stelde de optimale tijd tussen de slagen met de prison strap op dertig seconden. Dat gaf de “cliënt” net genoeg tijd tussen de slagen om de volgende volledig te voelen. Als de slagen sneller op elkaar zouden volgen zou de cliënt een “zone out” krijgen na de eerste paar slagen en de volgende nauwelijks voelen. Langer wachten tussen de slagen betekende een verspilling van kostbare tijd. Dus Mr. Smith timede zijn slagen “volgens het boekje”, met exact dertig seconden tussen elke klap.

Ook geheel volgens de JRA-procedure, verdeelde hij netjes de eerste zes slagen over Mary’s bijeen knijpende billen. Elke slag liet een duidelijke, levendige lijn achter over de beide billen, terwijl het uiteinde met bijna supersonische snelheid zich om haar heen wikkelde om zich pijnlijk in haar rechterheup te graven. De volgende twee slagen, die schuin omhoog werden uitgevoerd, waren gericht op de onderste helft van de billen waar ze de overgaan in de dijbenen. Dat is ook de plaats die je gebruikt als je zit. De laatste twee slagen van de eerste set van tien, geleverd met iets minder kracht, gingen op de bovenkant van haar dijen.

Natuurlijk kon Mary deze behandeling niet gemakkelijk of rustig ondergaan. Ze was echter zo grondig en professioneel vastgebonden dat Mr. Smith haar geworstel gewoon kon negeren. De arme Mary trok zo hard aan haar boeien dat morgen bepaalde spieren bijna evenveel pijn zouden doen als haar billen. Ze schreeuwde, krijste, gilde en smeekte, maar Mr. Smith negeerde het allemaal terwijl hij vakkundig zijn plicht deed. De man had oprecht geen rancune en er was geen enkele zweem van sadisme of seksuele sensatiezucht. Zonder dat goed of kwaad een rol speelde, was “Mr. Smith” was gewoon een plichtsgetrouwe en competente ambtenaar die zijn werk deed.

De afronding van de straf

Nadat de eerste tien slagen waren toegebracht, wisselde de man het handvat van de riem naar zijn linkerhand en ging naar Mary’s andere kant. De laatste tien slagen kwamen overeen met de eerste tien, behalve dat ze in omgekeerde volgorde werden uitgevoerd.  Eerst haar dijen, dan de onderkant van haar billen en het zitgedeelte. Tot slot een serie van zes slagen over de volledige oppervlakte van haar billen. Door lange oefening waren de nauwkeurigheid en kracht van zijn linkerarm niet meer te onderscheiden van die van zijn rechter.

Bij de twintigste slag was de arme Mary uitgeput. Ze liet het allemaal binnenkomen terwijl ze jammerlijk snikte. Het was een zegen dat ze zich alleen de eerste paar slagen kon herinneren.

Na de afranseling stapte Mr. Smith achteruit en legde de riem op zijn bureau om ontsmet te worden. Nog steeds vastgebonden, kreunde en snikte Mary. Na onderzoek op bloedingen of schaafwonden nam hij zijn camera om de “na” toestand van haar billen te documenteren.

Hij liep naar het hoofdeinde van de tafel en praatte zachtjes tegen Mary en hij streelde over haar haar om haar aandacht te trekken en om haar gemoedstoestand te beoordelen. Toen ze helder en weer in het heden leek te zijn, pakte hij haar bij haar kin en deed haar hoofd omhoog, zodat Mary gedwongen was om recht in zijn ogen te kijken. Op een strenge toon zei hij “u heeft nu de gevolgen van roekeloos rijgedrag op uw billen gevoeld. Mijn advies is dat u hier aan denkt als u de volgende keer weer achter het stuur gaat zitten! Anders zien we u hier snel weer terug, en ook een kleinere verkeersovertreding kan daarvoor voldoende zijn. Heeft u dat goed begrepen?”

Het bleef stil en Mary zei niks, alleen een enkele snik kwam uit haar mond. “Ik vroeg aan u of u dat begrepen had! Of heeft u nog meer klappen op uw billen nodig om zover te komen?”

“Nee, nee, ja, ja, ik heb het begrepen”, zei Mary snel. “Ik zal eraan denken.”

“Dan is het goed”, zei Mr. Smith en hij verwijderde haar boeien en hielp haar voorzichtig van de tafel af. Onstuimig, voordat hij haar kon tegenhouden, schoten Mary’s beide handen naar haar billen. De plotselinge pijn van dat contact was zo intens dat ze bij door haar knieën knikten. Hij riep de bediende van de balie in de hal. Ze namen elk een arm om de gekwetste en radeloze vrouw uit de strafkamer te helpen en terug door de gang naar het Poortwachter Center.

Bijkomen

Bij de scheidingslijn van de gang, wachtten George en een Poortwachter verpleegster om Mary onder hun hoede te nemen. In het begin was voor Mary alles nevelig en besefte ze nauwelijks waar ze was. Terug in George’s massagekamer legden ze haar met haar gezicht naar beneden op de massagetafel en gaven haar een kussen om in te snikken.

De verpleegster controleerde haar vuurrood gloeiende en pijnlijke billen. Het zag er ernstig uit, maar dat paste bij een maximale straf. Morgen zou ze een massa blauwe plekken hebben, maar het was duidelijk dat de strafbeambte wist wat hij deed en goed was in zijn vak. Hij had goed werk verricht door haar hard te slaan. Dat was zijn plicht, dat hoort bij de straf. Dat doet allemaal heel veel pijn op de billen, maar dat is ook de bedoeling. Dat hoort ook bij de straf. Het resultaat was hoe de billen van Mary zich nu toonden. Het waren billen die zeker nog een tijd veel pijn zouden doen, maar ook snel zouden herstellen zonder blijvend letsel. Afgezien van de les dat roekeloos rijden tot zeer pijnlijke billen leidt, zal Mary hiervan geen nadelige gevolgen ondervinden. Natuurlijk zal Mary de komende dagen bij het zitten en weer opstaan voelen dat ze op haar billen heeft gekregen, maar ze kan er zeker van zijn dat haar billen op natuurlijke manier snel zullen herstellen.

Vanaf dat moment nam George het weer over. Hij spoot een verkoelende oplossing op haar billen, en gaf haar toen een massage boven de taille en aan haar voeten. Geleidelijk aan reageerde ze op de verwennerij, ze ontspande en haar tranen verminderden.

George verontschuldigde zich dat er geen pijnstillers waren toegestaan, maar hij legde uit dat meditatie eigenlijk sneller werkt dan medicatie. Dus leidde hij haar door nog een meditatiesessie. Tegen die tijd had ze nog steeds pijn, maar ze begon zich weer mens te voelen.

Al die tijd bleef Mary poedelnaakt maar dat vond ze geen probleem. Ze moest er niet aan denken dat iets in aanraking kwam met haar billen.

Uiteindelijk hielp George Mary in haar kleedkamer. Ze hield haarzelf staande terwijl hij haar aankleedde alsof ze een kind was. De panty ging inderdaad in de tas.

Weer thuis

De rit naar huis was in een speciaal ongemarkeerd busje. Het was voorzien van een zachte divan, zodat Mary op haar buik kon liggen. De verpleegster ging met haar mee. De verpleegster en de chauffeur hielpen haar bij de deur van haar appartement. De verpleegster bleef bijna een uur en zorgde ervoor dat Mary in bed lag en veilig alleen gelaten kon worden.

Het was omtrent etenstijd geweest toen de verpleegster Mary in bed stopte, dus werd ze in de kleine uurtjes wakker, klaarwakker en zich al beter voelend. Natuurlijk deden haar billen nog enorm pijn en ze waren ook nog gloeiend warm. Op de rug liggen was de komende tijd even geen optie.  Maar van binnen voelde ze totaal opgelucht en rustig. Ook het opgejaagde gevoel van stress, wat ze de laatste tijd vaak in zich had, was volledig verdwenen. Ze had het gevoel dat ze weer optimaal in staat was om op haar werk te presteren.

Tegen haar wil, speelde haar geest de gebeurtenissen van gisteren terug. Het meeste wat gisteren gebeurde leek te verschrikkelijk om over na te denken, maar haar gedachten bleven teruggaan naar George’s spank & wank. Ze zou zeker niet verlangen om weer naar die strafkamer terug te moeten om opnieuw met de prison strap te krijgen, maar wat George allemaal gedaan had bij de voorbereiding was een andere zaak! Haar vingers gingen aan het werk, het werk afmakend dat George netjes onafgemaakt had gelaten. Dat voelde zo goed dat ze het een paar minuten later nog eens deed, terwijl ze zich George voorstelde terwijl hij bezig was.

Uitgeput viel ze weer in slaap.

De volgende dag

Het was geen verrassing dat de volgende dag moeilijk was, maar ze was vastbesloten om naar haar kantoor te gaan. Niemand zou het haar kwalijk hebben genomen als ze thuis was gebleven, maar dat zou de pijn in haar billen niet hebben weggenomen. Bovendien vond ze het logisch dat haar billen nog veel pijn deden naar zo’n pak slaag, maar dat vond ze dat geen valide reden om niet gewoon te gaan werken.

Toen ze aankwam, had iemand een satijnen kussen op haar leren bureaustoel gelegd. Wel of geen kussen op de stoel, ze werkte die dag zoveel mogelijk staand. Later die dag was er een stafvergadering waar ze niet omheen kon. Ze liep de vergaderzaal binnen en ontdekte dat elke stoel op mysterieuze wijze uit de ruimte was verdwenen. Tijdens de vergadering stond iedereen rond het planbord, net zoals zij. Door dit attent gebaar voelde ze zich gerespecteerd en begrepen.

Met een aantal collega’s die ervaringsdeskundige waren omdat ze het ook hadden meegemaakt, kreeg ze leuke gesprekken. Uiteraard is het dan comparing notes. Hoe was het bij jou en hoe ging dat bij mij? Opvallend was dat de ervaringen in de strafkamer bijna allemaal gelijk waren. Alle strafbeambten bleken Mr. Jones of Mr. Smith te heten. Iedereen heeft krom moeten staan bij het onderzoek aan de billen. Er waren ook collega’s die niet de maximale straf hadden gekregen. Dat bleek dan over de knie te zijn, met de hand en met hout en volgens een timer.

De meeste collega’s waren naar een Regional Public Punishment Center geweest, omdat ze niet het geld hadden om te betalen voor de Poortwachter dienstverlening, of omdat ze dat zonde van het geld vonden. Deze collega’s waren benieuwd om te horen hoe zo’n voorbereiding dan in zijn werk ging. Van hun kant vertelden dat 5 minuten om je uit te kleden erg krap is en dat het inderdaad heel lang wachten was in de wachtkamer totdat je aan de beurt was. Een meisje, een vrolijke flapuit, vertelde dat ze in de wachtrij op een gegeven moment op luide toon vroeg of het hier altijd zo lang duurde voor je aan de beurt was. Er kwam toen direct een potige vrouw op haar af die haar meenam naar een niet-gebruikte strafkamer. Daar kreeg ze een pak op haar billen zoals ze dat in lange tijd niet gehad had. Toen werd ze terug naar de wachtkamer gebracht en achterin de rij gezet. “En nu stil en op je beurt wachten”.

Natuurlijk waren er ook mannelijke collega’s die het allemaal hadden gemaakt, maar die waren toch minder geneigd om over hun ervaringen te praten.

Er was nog een laatste zaak die afgehandeld moest worden voordat deze hele episode achter haar zou liggen. Ze had haar advocaat een kopie laten maken van de “na”-foto van de AP van haar straf. Ze bloosde toen ze die zag, gedeeltelijk omdat ze zich niet had gerealiseerd welke lichaamsdelen op die foto van haar te zien zouden zijn. Kijkend naar die onthullende foto, waarop haar gemartelde billen en dijen haar meest private delen omlijstten, gooide ze hem bijna in de papierversnipperaar. Maar haar gevoel voor eerlijk spel won het toch. Ze mailde hem naar de fietser die ze had aangereden, samen met nog een verontschuldiging en een dringend verzoek om de foto privé te houden. Het was het bewijs dat ze haar straf had aanvaard en niet vrijuit was gegaan. Ze vond dat dit het minste was dat ze voor de man kon doen. Hij was door haar toedoen in het ziekenhuis beland en had ook pijn gehad. De pijn die zijzelf had gevoeld toen ze op haar straf op haar billen kreeg, maakt de gevolgen van de aanrijding voor die man niet ongedaan, maar draagt wel bij aan een rechtvaardigheidsgevoel, waardoor het voor hem en voor de naasten om hem heen vast een stukje dragelijker wordt. Het geheel is daardoor meer in balans gekomen.

Dit is een vertaling en een bewerking van een verhaal dat is geschreven door Guy Spencer, met grote dank voor zijn creatieve bijdrage.

Nu je hier aangekomen bent…

Dit verhaal is gebaseerd op een fantasie. Soms hebben fantasieën verrassend veel overeenkomst met de werkelijkheid. Misschien is het zelfs veel meer een mogelijk toekomstscenario dan een onrealistische fantasie. Daarom vragen we om je mening in een opinieonderzoek:

• Is dit verhaal (enigszins) realistisch, of helemaal niet?
  
• Is het wenselijk dat dit verhaal werkelijkheid wordt, of juist niet?
  
• Wat spreekt je aan in het verhaal en waarop knap je af?
• Als jijzelf in een situatie zou belanden waarin je kunt kiezen tussen de standaardroute met boetes en eventuele gevangenisstraf, of een alternatieve route met een fysieke straf, waarvoor zou je dan kiezen?
  

De button om naar het opinieonderzoek te gaan bevindt zich onderop je scherm (wordt geopend in een popup).

“Merry Crisis and a Happy New Fear” is een slogan die als graffiti in Athene verscheen tijdens de burgerlijke ongeregeldheden van 2008 in Griekenland.

Hoe toepasselijk voor deze periode.